شیما احمدی- شمس اگر فاجعه  شاه شهیدان می‌دید
هشت کم می‌شد از آن پنج معین به یقین!
خورشید را، با تمام استقامتی که داشت، یارای ایستادن نبود.. خورشید آب می‌شد و قطره قطره بر سر خیمه‌ها فرو می‌ریخت و گرمای صحرا را فزونی می‌بخشید.. و هر لحظه صدای العطش بود که ستون خیمه‌ها را می‌لرزاند..
فاجعه‌ای بود که خورشید هم تاب دیدنش را نداشت، که اگر می‌ماند و می‌دید، دیگر هرگز از افق‌های دوردست سر برنمی تافت... و تا ابد در پشت کوه‌ها مخفی می‌ماند.. و دیگر نه خورشیدی بود که بتابد و نه ظهری و نه نمازی...!
خورشید آن روز نماند و ندید آنچه را که بر سر حسین آوردند، نماند و ندید فاجعه‌ای را که فرزندان آدم ساختند...
اما این حسین بود که خورشید را از نو به عالمیان بخشید.. حسین بود که خورشید را تاباند تا بتابد و بگوید آنچه را که تاب دیدنش را نداشت..
اگر نبود خون حسین...
خورشید سرد می‌شد.
و دیگر در آفاق جاودانه شب، نشانی از نور باقی نمی‌ماند...
حسین چشمه خورشید است...
اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له علی ذلک اللهم العن العصابهَ التی جاهدت الحسین و شایعت و بایعت و تابعت علی قتله اللهم العنهم جمیعا...