محمد مهدی اسلامی
از روزهای شکل گیری اولین فعالیتها برای انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی، برخی چهره ها از ضرورت رقابت درون گفتمانی سخن می گفتند؛ زیرا به زعم آنها تمامی جریانات غیر از اصولگرایان حذف شده بودند و  از آنجا که انتخابات نیز بدون رقابت فاقد بار معنایی است؛ رقابت را میان اضلاع اصولگرایی باز تعریف می کردند.
در این میان اما هشدارهایی از سوی دلسوزان نظام مبنی بر حضور دو جریان رقیب برای اصولگرایان در انتخابات مطرح می گشت و یادآوری می شد که وزن کشی در این میانه موجب شکستن آرا و رنگ باختن گفتمان اصولگرایی در مجلس آینده خواهد شد. چنین تلقی و تحلیلی مسبب شکل گیری ساز و کاری برای ایجاد وحدت حداکثری در میان اصولگرایان شد.
این اختلاف برداشت همچنان مشهود است؛ آنچنان که برخی از صاحبان فهرست های موازی جبهه متحد اصولگرایی استدلال به فقدان خطر رای آوردن نامزدهای غیر اصولگرا را یکی از حجت های شرعی خود برای جدا کردن فهرست می دانند.
این در حالی است که تا به امروز دو فهرست از اصلاح طلبان به میدان آمده اند و برخی چهره های اصلاح طلب که سازمان رای خاص خود را دارند نیز به صورت مستقل در تهران و شهرستانها نامزد انتخابات هستند. این خطر البته در تهران که سمبلی از مبارزه جریانات سیاسی است مشهودتر است. زیرا همواره اصلاح طلبان رقیبی جدی برای اصولگرایان در تهران بوده اند و در نظرسنجی های انجام شده تا پیش از آغاز تبلیغ فهرستها نیز احتمال رای آوری برخی چهره های آنها در تهران مشهود است. بررسی نسبت آرا در انتخابات 88، در روزهایی که هنوز نامزدهای اصلاح طلبان ادعای وفاداری به نظام داشتند نیز مؤید دیگری بر احتمال رای آوری فهرست ها در تهران است. (هرچند به دلیل مشارکت متفاوت در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری این نسبت انطباق کامل با یکدیگر ندارد)
از سوی دیگر شاهد حضور جدی نامزدهای وفادار به جریان انحرافی در بسیاری از حوزه های انتخابیه هستیم. به دلیل حرکت چراغ خاموش این جریان حتی احتمال تبلیغ کردن نامزدهای آنها با عنوان مستقل یا تحت پرچم دیگر فهرست ها نیز خارج از تصور نیست. اما آنچه مسلم است تشکیل چندین باره جلسات انتخاباتی سراسری و منطقه ای و صرف هزینه های کلان در این مسیر است.
این در حالی است که متاسفانه برخی از کسانی که پیمان وحدت بسته بودند، عهد شکنی کرده و فهرست موازی داده اند و برخی از اصولگرایان نیز از ابتدا به دلیل اعتقاد به برداشت اول و داشتن انتقاداتی از جبهه متحد به دنبال رقابت با فهرست اصلی اصولگرایان بودند. اینک ما با تعدادی فهرست موازی مواجه هستیم که گاه تنها یک چهره متمایز دارد.
اشکال این موضوع در آن است که اگر با انتخابی رای دادن معتقدان به گفتمان اصولگرایی با گلچینی از چندین فهرست مواجه شویم، احتمال پیروزی چهره هایی که به مراتب ناصالح تر از کسانی که ممکن است در فهرست جبهه متحد اصولگرایان باشند و به آنها انتقاداتی داشته باشیم به مجلس راه یابند. از این روست که حضرات آیات مهدوی کنی و یزدی در بیانیه خود تصریح کرده اند « جامعتین جمع بندی دیدگاه‌های اضلاع اصولگرایی را که در فهرست تبلور یافته است، تایید می‌نماید و در تهران و شهرستان‌ها به این فهرست به طور کامل رای خواهد داد.» سخن این دو چهره که به تعبیر آیت الله مصباح یزدی به لحاظ بصیرت در میان ده چهره برتر هستند؛ قطعا برای ما آنقدر حجت آور خواهد بود که با چشم پوشی از انتقادات خود به برخی چهره های حاضر در فهرست جبهه متحد، به صورت کامل به این فهرست رای دهیم.