جامعه مدرسین حوزه علمیه قم دانشگاه تاریخی و فقیه‌پروری است که مبانی تئوریک و نظریه‌پردازی و نظام‌سازی جامعه اسلامی بطور اعم و نظام حکومتی اسلام بطور اخص از درون آن می‌تراود. به تحقیق می توان گفت سلسله فقها و فضلا و دانشمندان و محققان ومدرسان این جامعه نعمتی الهی بوده که نصیب امت اسلام گردید و دقیقاً همان محصولی است که امام محمدباقر و امام جعفرصادق(ع) درخت تناور وپرثمر آن را کاشتند و همچنان بهره می دهد. سزاوار است جامعه محترم مدرسین که در این مقطع حساس تاریخی پرچمدار این رسالت عظیم جهانی است، سازمان کار و اعمال مدیریت خود را از طریق پیوند بین پایگاه فقاهت و نهادهای جامعه به نحوی آرایش دهد که با ملاحظه مقتضیات زمان و افکار متنوع و پرانتظار جامعه و نیازهای سطح‌بندی شده مادی و معنوی و شکل‌گیری نهادهای لازم و کارآمد‌سازی نهادهای موجود جامعه، پشتیبان بی‌بدیل جمهوری اسلامی باشد. به عبارت دیگر جامعه مدرسین در جایگاهی است که باید پاسخگوی هر سئوال و جوابگوی هر نیاز تئوریکی باشد که جای آن بسی خالی است. درگیر و دار فرایند پردازش نهادسازی های نظام جمهوری اسلامی جامعه روحانیت مبارز هم که ترکیبی از فقها و دانشمندان برجسته را داشت، نقش اساسی ایفا نمود. البته یک نگاه سطحی حضور همه جانبه و فعال جامعتین را در انتخابات که سرنوشت نظام را رقم می زند، به مثابه یک حزب سیاسی طالب قدرت معرفی می‌نماید تا با تمهیدات و القائات دشمنان بیرونی و بدخواهان داخلی این رویکرد و نگاه آرمانی را در حد یک رقابت مرسوم و متداول قلمداد نماید. و این همان رسالتی است که امثال شیخ شهید آیت الله نوری و مرحوم آیت الله مدرس در غربت آن دوران به تنهایی رسالت جامعتین امروز را ایفا نمودند و جان خود را نیز به این مسلخ برده‌اند.
شبهه دیگری که توسط دشمنان ساخته شده و مخالفان و منافقان داخلی در تبلیغ و ترویج آن تلاش نمودند و برخی ناآگاهان نیز هر از گاهی از آن متأثر شده‌اند، این است که با وجود شخص ولی فقیه با همه حضور مقتدرانه و پایگاه معنوی و اختیاراتش چه نیازی به فعالیت سیاسی جامعتین می‌باشد؟
اگر پای مسئولیت و ایفای وظیفه و منطق و استدلال درمیان باشد، ولی فقیه که خود فرزند نمادین و برحق و شایسته و پرورده همین حوزه‌ها و جامعتین است.
از قدرت طی الارض هزاران وجهی و بیان پاسخگویی خلق‌الساعه و سریع‌الزمان هزاران موضوعی برخوردار نیست که خود را بی نیاز از هزاران دانشمند و فقیه زمان‌شناس واسلام‌شناس و حوزه‌های عالم‌پرور بداند.معنای دیگر استدلال این شبهه در خصوص حضور فعال و مؤثر جامعتین این است که نه تنها حاکم اسلامی، بلکه حاکم کشوری مثل آمریکا و یا روسیه و امثال آن خود و خود بصورت حاکم قبیله ای قرنهای پیش بدون نیاز به دیگران به اداره امور کشور بپردازند و این فرض محال عقلی است.
موضوع دیگری که با حضور مقتدرانه و متحد و هماهنگ جامعتین و علمای اسلام و مراجع عظام در متن فضای مدیریتی و سیاسی و فرهنگی جامعه مرتبط است، شبهه تخصص و فن سالاری است که در این ارتباط فرقی ندارد این اشکال از ناحیه اصلاح طلبان مخالف حضور جامعتین مطرح شده باشد و یا افرادی با ادعای اصولگرایی.تاریخ نشان می دهد در قاموس روحانیت موضوع مشورت‌پذیری با اهل آن همواره در دستور کار بوده است و بزرگان دینی از آسیب فقدان اطلاعات برای دست یافتن به تحلیل‌های واقع‌بینانه و واقعیت‌های موجود جامعه غافل نیستند، با این رویکرد وقتی به عمق ساز ناهماهنگی و جدایی از جامعتین نگاه شود، آخر آن همان آهنگ جدایی دین از سیاست است که نباید از ساز ناهماهنگ آن و آهنگ هماهنگ با نغمه‌ها و برنامه‌های دشمنان غافل بود.
به هر حال هم اصولگرایان و هم اصلاح‌طلبانی که دل در گرو نظام دارند باید به این خطر واقف باشند که تضعیف پایگاه روحانیت با هر دلیل و بهانه‌ای به نفع نظام و رهبری نبوده و مطلوب دشمنان شکست خورده ای است که کامیابی خود را در این مقوله جستجو می کنند.
این مهم زمانی تحقق می یابد که کماکان اتحاد و همدلی بزرگان دینی جامعتین و شنیدن صدای واحد و هماهنگی در رویدادها و تحمل و سعه صدر دینی و اخلاق نبوی و ایفای نقش آگاهانه و مددرسانی رهبری دراداره امور داخلی و جهان اسلام و حضور فعال و مشتاقانه و عقب‌نشینی نکردن در حوادث و... تداوم یابد که مجد و عظمت و توفیق جامعتین را صد چندان می‌نماید.
حضور سکانداری دو آیت الله امتحان پس داده در هدایت جامعتین نویدی میمون و مبارک است که همگان در هماهنگی با مدیریت آنها وظیفه همراهی و کوشش صادقانه دارند.