جای تردید نیست که سیاستمردان آمریکا و حلقه صهیونیستی موثر بر روابط غرب با ایران، به دکتر روحانی هم راضی نیست؛ پس چرا چنین مواضعی را به نمایش می گذارند؟ می توان گفت هدف کوتاه مدت آنها، فاصله گرفتن بیشتر از شعارها و آرمانهای انقلاب اسلامی و تصویر این پیام است که انقلاب اسلامی الگوی منجر به توفیقی نخواهد بود، همان جنگ نرمی که امام خامنه‌ای فرمودند در دو سه سال اخیر شدت یافته است. در چنین رویکردی نگرانی آنها را باید ناظر به تجربه گذشته دانست.

نگرشی که در ایران اصرار به برجام داشت؛ اولین بار در نامه خاتمی به جرج بوش در سال 2003 بروز جدی یافت. بعدها صادق خرازی در جلسه بررسی سیاست خارجی دولت هشتم در بنیاد باران گفت: « در سال 2003 دیوار بی‌اعتمادی بلندی میان ایران و آمریکا وجود داشت و هر لحظه ممکن بود آمریکا به ما حمله کند. به همین خاطر به پیشنهاد من دولت هشتم نامه‌ای به آمریکا نوشت و همراهی‌اش با برخی سیاست‌های خاورمیانه‌ای آمریکا اعلام کرد.» آن نامه نگاری غیررسمی (مشهور به چانه زنی بزرگ)، چند محور اصلی داشت. نخست آنچه ذیل موضوع خلع سلاح کشتار جمعی!

تعریف شده بود و در پی اثبات غیرنظامی بودن فعالیت هسته ای ایران بود (به تعبیری ویراست نخست برجام)، در بند 2 تا 4 مسائلی همچون عدم حمایت مالی از حماس، جهاد و ... در فلسطین (که در برجام بانکی یا تفاهمنامه FATF به آن پرداخته شده)، تلاش برای خلع سلاح حزب‌الله لبنان و تبدیل آن به صرفا یک حزب سیاسی و... طرح گردیده بود و انتظار متقابل تعریف شده، نقشه راه برداشتن تحریم ها و آغاز گفتگو برای پیوستن به WTO بود.ارسال آن نامه به کاخ سفید منجر به واکنش تحقیر آمیز آمریکا شد که بر اساس روایت لری ویلکینسون اعلام عبارت «چطور به خود اجازه می دهید چنین پیشنهاد گستاخانه ای بدهید» بود که توسط مقامات سوئیسی اعلام شد. اگرچه این نامه تا یک سال پس از روی کار آمدن دولت نهم که رقابت های درونی احزاب آمریکا آن را فاش ساخت، بازتابی در رسانه ها نداشت؛ اما بعدها بسیاری از سیاست مداران غرب، به حاشیه رفتن سکولارهای ایران را ناشی از عدم حمایت بهنگام از دولت پشتیبان آنها دانستند. به عنوان نمونه سخنرانان میزگردی با عنوان بررسی برنامه هسته‌ای ایران که توسط شعبه آلمان مرکز تحقیقات استراتژیک اسپن (همان مرکزی که جان برنان این سخنان صریح را در آن به زبان رانده است) از 22 تا 24 سپتامبر 2010 برگزار شد، از آن فرصت سوخته شده در سال 2003 یاد کردند.با این وصف، باید مخاطب اصلی حمایت های اخیر غرب را جناحی دانست که بر اساس اسناد فاش شده شامل پشتیبانی معنوی، مالی و حتی نرم افزاری غرب برای تحقق پروژه استحاله از درون نظام می کوشند و غرب نگران خلع ید مجدد آنها است.راه حل در این آوردگاه از جنگ نرم، انفعال نیست. باید مسیر انقلاب اسلامی را قوی تر پی گرفت و به سوی تشکیل «دولت اسلامی» (آرزویی که دولتهای دهم و یازدهم از آن منحرف شدند) در انتخابات96 گام های عملیاتی برداشت. این همان نگرانی غرب است که موجب چنین حمایت آشکاری شده است.