واقعیت این است که اگرچه روی کاغذ قرار بود طرف غربی امتیازاتی را به ایران بدهد اما در عمل حاضر نشد به هیچ کدام از آن تعهدات خود پایبند باشد. وزن داده‎ها و ستانده‎های ما در برجام و مسئله پایبندی غربی‎ها و به خصوص آمریکا نسبت به تعهداتی که در متن و روی کاغذ برجام دادند، به خودی خود مؤید این موضوع باشد که خیال صهیونیست‎ها بعد از اجرای برجام از این موضوع راحت شده که داده‎ها و ستانده‎های ایران هم عرض و هم وزن نیست؛ داد‎ه های ایران بیش از ستانده‎های آن است و طرف غربی در اجرای تعهدات خود به جمهوری اسلامی ایران نوعی عدم پایبندی و عدم تعهد و التزام را به تعهدات خود نشان داده است.

یکی از علت‎هایی که صهیونیست‎ها امروز از برجام ابراز نارضایتی نمی‎کنند؛ این است که می‌بینند دموکرات‎های آمریکایی و کاخ سفید توانسته‎اند همان فضای پیشابرجام را حفظ کنند، فضای تحکمی نیز که در پیشابرجام بود علیه منافع جمهوری اسلامی ایران در پسابرجام هم ادامه پیدا کرده، فقط اهرم‎های خروج ایران از این قواعد بازی گرفته شد و ایران حاضر شد در آن موضع هنوز ادامه پیدا کند.

آمریکایی‎ها در یک مقطعی به این نتیجه رسیدند اگر تحریم‎ها با همان شیب ادامه پیدا کند، جمهوری اسلامی ایران به هیچ وجه حاضر نیست این روند مستمری باشد و ممکن است این قواعد بازی را که آمریکایی‎ها چیدند به هم بزنند، لذا همین مسئله سبب شد فضا را به سمت یک توافق‌نامه‎ای که به برجام مشهور شد ببرند تا هم مانع از به هم خوردن این قواعد بازی شوند و هم نارضایتی‎های موجود در بین مردم را حفظ کنند.

ما یک سال دیگر با انتخابات ریاست جمهوری در ایران روبه‌رو هستیم و 6 ماه دیگر انتخابات آمریکاست که هیئت حاکمه امریکا تغییر خواهد کرد و این تغییرات منجر به تحولاتی در معادلات مربوط به برجام خواهد شد.