محمد علی امانی- جنگ پایان یافته بود و عصر روز شنبه پیامبر اعظم (صلّی الله علیه وآله) همراه با رزمندگان اسلام از رزمگاه احد به سوی مدینه بازگشتند. جنگی که آزمونی برای استقامت بود و در این آزمون برخی به بهانه ای در مسیر احد راه خود را از پیامبر (صلّی الله علیه وآله) جدا کردند و برخی در دامنه احد فریاد یاری خواهی حضرتش را نادیده گرفتند و از فراز "رمات” برق غنایم به زیرشان آورد. 72 شهید نیز از بهترین یاران رسول اسلام بر جای ماند که از میان آنها داغ شهادت حمزه به عنوان یاریگری کم نظیر برای مسلمانان بسیار گران بود. باقیمانده سپاه نیز اغلب به شدت مجروح بودند و پیامبر نیز از این قاعده مستثنی نبود. هرچند مسلمین غم از دست دادن عزیزانشان را با زنده ماندن پیامبر (صلّی الله علیه وآله) در آن صحنه سخت، فراموش کردند و برخی از آنان با  چهره‌ای گشاده، شکرگزاری خود را از زنده بودن پیامبر (صلّی الله علیه وآله) ابراز می داشتند. فردای آن روز پس از نماز صبح، نبی مکرم اسلام با الهامات الهی مأمور شد به تعقیب دشمن در منطقه حمراء الأسد در جنوب مدینه بپردازد. دشمن در هشت کیلومتری جنوب حمراء الأسد، پس از تحلیل جنگ احد، در اندیشه حمله به مدینه و به زعم خود کشتن پیامبر (صلّی الله علیه وآله) و غارت اموال مسلمانان بود. شرایط خاص زمانی به گونه ای بود که کمترین زمان نباید از دست می رفت. بلال مأمور شد تا دستور پیامبر (صلّی الله علیه وآله) را ابلاغ کند: "کسانی که در غزوه احد مجروح شدند، آماده حرکت برای تعقیب دشمن در حمراء الأسد باشند.”مسلمانان مجروح که با سختی خود را برای برپایی نماز صبح رسانده بودند، مطلع شدند که باید همین امروز حرکت کنند. جای درنگ نبود، جانبازان احد، همراه پیامبر (صلّی الله علیه وآله) به سوی حمراء الأسد حرکت کردند، جانبازان غیرتمند به جای استراحت، داوطلبانه خدمتگزاری جانبازان مصدوم تر را به عهده گرفتند تا کاروان جان بر کف، دستور پیامبر (صلّی الله علیه وآله) را به انجام رسانند. رزمندگان مأمور شدند جهت فراوان نشان دادن یاران پیامبر (صلّی الله علیه وآله) ، شب ها هر کدام در چند نقطه آتش روشن کنند، بنابراین روزها به جمع‌آوری هیزم و چوب و شب ها به روشن کردن منطقه با شعله های آتش می پرداختند.

در آن هنگام که سران کفر از حضور نیروهای اسلام مطلع گشته و از رهگذری شنیدند که  برغم اندیشه آنها که مسلمین پس از شکست غافلگیر خواهند شد، لشگری با عزم راسخ آماده کرده اند  تا بر آنها بتازند؛ از جنگ منصرف گشته و پیروزی بدون تلفاتی را نصیب مسلمین کردند.

این فراز از تاریخ صدر اسلام از آن رو مرور شد که هر کس به سرنوشت پیشینیان با نگاه ویژه خویش می نگرد و یافته های تاریخی گذشتگان را بر آیندگان گزارش می‌کند. ارزش آگاهی از راه رفته آنان آنگاه سودبخش است که تابلوی راهنمای فرزندان دوره های بعد باشد، الگو دهد، توان تصمیم سازی بخشد، حیرت زدایی نماید. از بهترین تواریخ، سیره معصومین است که خود حجت و راهنما می باشد.

بی شک سستی مسلمین در آن مقطع تاریخی می توانست عواقب جبران ناپذیری را ببار آورد. اینک نیز مدتی است که هشدار سرنوشت ساز بودن ایام از سوی رهبر امت بیان گشته و "پیچ تاریخی جهان” مکرر تبیین گشته است. عزم راسخ ملت ایران به عنوان پیش قراولان "بیداری اسلامی” در عصر حاضر، می تواند سرنوشت تاریخ را تغییر داده و از سوی دیگر سستی و کاهلی نیز می تواند نتایج جبران ناپذیری برجای گذارد. تذکر رهبر حکیم انقلاب مبنی بر آنکه " لبخند فریب‌گرانه دشمن نباید کسی را دچار خطا کند” و نیز آنکه "ملت متکی به قدرت درونی از اخم و تحریم دشمن متلاطم نمی‌شود” بیانگر آن است که نباید از جراحات تحریم بر اقتصاد کشور هراسید و باید عزم مبارزه را بار دیگر جزم نمود. پیروزی بر دشمن حاصل اراده است؛ آن هم در لحظاتی که باور این اراده برایش غیر ممکن و آن را خواهد شکاند.  کشور برای حل مشکلات، باید روی پای خود بایستد.