برای کنار هم قرار گرفتن این آثار دلایل مختلف می‌توان آورد اما شاید اصلیترین وجه مشترک آن‌ها قصه گویی است. مسئله‌ای که به نظر می‌رسد عدم پایبندی به آن در سینمای امروز ایران تبدیل به یک پز شده است. بر همین اساس پیش‌بینی می‌شود طی یک سال آینده همین فیلم‌ها به اضافه فیلم «محمد (ص)» قرار است نجات دهنده گیشه باشند و مخاطب‌ها را راضی از سالن سینما به خانه بفرستند. چرا که فیلم رخ دیوانه نیز به عنوان فیلم برگزیده تماشاگران جشنواره نیز سیمرغ دریافت کرد. این پنج فیلم بهترین پیشنهاد برای اکران سال آینده سینما هستند که از اکنون باید نام آن‌ها را به خاطر سپرد.
۱- روباه/ بهروز افخمی
پس از انقلاب اسلامی حوادث متعددی به وقوع پیوسته که از درون آن‌ها می‌توانست سوژه‌های مناسبی برای ژانر اکشن و پلیسی در سینما برگزید. اما سال‌های سال است که جز معدود فیلمسازانی از این ذخیره بکر استفاده نکرده و به سراغ آن نرفته‌اند. بهروز افخمی جزء همان معدود فیلمسازانی است که در اثر جدید خود روباه به سراغ این سوژه‌ها رفته و موضوع ترور دانشمندان هسته‌ای را دست‌مایه کار خود قرار داسته است. فیلمی که پس از اکران در جشنواره فیلم فجر با اقبال منتقدان مواجه شد و بسیاری حتی آن را از اثر سال قبل افخمی یعنی آذر، شهدخت، پرویز و دیگران جلو‌تر و موفق‌تر می‌دانستند. این در حالی است که روباه امسال توسط هیئت داوران نادیده گرفته شد و علی‌رغم شایستگی در هیچ بخشی نامزد دریافت سیمرغ نشد. با این حال قصه خوب و ریتم تند در کنار سوژه بکر «روباه» را به اثری تبدیل کرده است که احتمالاً می‌تواند در جذب مخاطب عام در اکران عمومی موفق باشد. می‌توان به مردم وعده داد که اگر برای دیدن این فیلم به سینما می‌آیند به تماشای اثری با کیفیت در موضوع جاسوسی و مسائل معاصر ایران خواهند نشست.
۲- ایران برگر/ مسعود جعفری جوزانی
پس از سریال موفق «در چشم باد» که انتظارات را از سریال‌های تلویزیونی بالا برد همه منتظر دیدن سومین فیلم سینمایی مسعود جعفری جوزانی پس از ۱۶ سال بودند. به این موضوع فیلم یعنی جدال دو کاندیدا برای رسیدن به نمایندگی مجلس و تیکه‌های سیاسی‌ای که قرار است از زبان جوزانی بیرون بیاید بر این اهمیت می‌افزود. فیلم از لحاظ تکنیکی حداقل‌هایی را رعایت کرده و تا جایی که می‌تواند قصه می‌گوید. اما این نمی‌تواند دلیل دوم شدن آن در لیست فعالان رسانه‌ای انقلاب باشد. به نظر می‌رسد نگاه منصفانه و تا حدی جامع جوزانی به مسائل سیاسی‌ای که در فیلم مطرح می‌کند و عدم تأثیر پذیری وی از جریان غالب سینمای ایران اصلیترین دلیل برای اقبال به این فیلم است. فیلمی که خوش ریتم و طنازانه نکاتی را به مردم و مسئولان یادآوری می‌کند. می‌توان گفت مسعود جعفری جوزانی با ساخت «ایران برگر» به بسیاری از همکاران خود گوش زد کرد که بزرگ ماندن الزاماً با عافیت طلبی و دست از پا خطا نکردن نیست. بلکه کسی بزرگ است و بزرگ می‌ماند که مدام در حال قضاوت شدن و از این قضاوت‌ها سربلند بیرون آمدن است.
۳- مزار شریف/ عبدالحسین برزیده
در روزهایی که سینمای ایران با مشکل بزرگی به نام فقر فیلمنامه دست و پنجه نرم می‌کند اتفاقات مهمی نظیر حمله به سفارت ایران در افغانستان می‌تواند سوژه مهم و به درد بخوری برای سینما باشد. سوژه‌ای که مدیران فرهنگی جمهوری اسلامی اتفاقاً دیر به سمت سینمایی شدن آن رفته‌اند. حوزه هنری اما تا حدودی سربلند بیرون آمده و توانسته فیلم بسازد. فیلمی که قواعد فیلمسازی قصه‌گو را با وفاداری به موضوع رعایت کرده و می‌تواند حول خودش بحث‌هایی را به راه بیندازد. ساختن فیلم‌هایی نظیر مزارشریف و احتمالاً استقبال مردم از این فیلم در اکران عمومی شاید تا حدودی باعث شود که سینماگران ما از لاک تنهایی بیرون آمده و به حوادثی که در معاصرشان می‌گذرد بیشتر توجه کنند.
۴- رخ دیوانه/ ابوالحسن داودی
غالب فیلم‌هایی که امسال در جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد فیلم‌هایی با ریتم کند و ضد قصه بودند. در این میان ابوالحسن داودی به عنوان فیلمسازی با سابقه با پرهیز از افتادن در این دام به کمک محمدرضا گوهری فیلمنامه‌نویس با سابقه و موفق این روزهای سینمای ایران قصه گویی را برگزیده. قصه معمایی با درون مایه‌های طنز و شاد که می‌تواند کسی را که برای سرگرمی پای در سینما می‌گذارد مهمان فیلمی سرگرم کننده اما سالم کند. هم نشینی این دو در کنار هم یعنی سالم بودن فیلم از لحاظ اجتماعی و سرگرم کننده بودن آن اتفاقی است که بسیاری از فیلمسازان در به وجود آوردنش عاجزند. اما داودی موفق به این کار شده و حالا باید به انتظار نشست و دید که آیا در اکران عمومی مزد این زحمت را از دست مردم دریافت می‌کند یا خیر؟ سوالی که پیش بینی بسیاری می‌گوید که پاسخش مثبت است.
۵- شاهزاده روم/ هادی محمدیان
استفاده از قالب انیمیشن و بیان موضوعات مهم در این قالب سال‌ها به دلایل مختلف مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. این بی‌توجهی باعث شده تا امروز و با گسترش فراوان انیمیشن‌های آمریکایی در بازار ایران که سبک زندگی و فرهنگ ایرانی اسلامی ما را تهدید می‌کند مدیران فرهنگی با دستپاچگی به دنبال راهکار‌هایی برای مقابله با آن برآیند. هادی محمدیان که اولین بار نامش در جشنواره عمار بر زبان‌ها آمد و در دوره سوم عمار جایزه این جشنواره را گرفته بود داستان زندگی نرجس خاتون مادر حضرت ولی عصر(عج) را در قالب انیمیشن «شاهزاده روم» روایت کرده است. کاری که باعث می‌شود این داستان شیرین و جذاب در قالبی درست آماده ارائه به خانواده‌ها برای آشنایی فرزندانشان با این شخصیت گرانقدر شود. «شاهزاده روم» ما را مطمئن می‌کند که نسل جوان انیماتور‌های قدرتمند ایرانی با پختگی در حال بروز استعداد‌های خود هستند اما فارغ از اینکه هادی محمدیان در این انیمیشن توان خود و همکارانش را در این عرصه نشان داده انتخاب هوشمندانه این داستان برای روایت در قالب انیمیشن اهالی جبهه رسانه‌ای انقلاب را از ظهور انیماتوری مسلمان که در آینده از او فراوان‌تر خواهیم شنید امیدوار کرده است.
