جواد مقصودی- در سفر دومی که در سال 1345 به نجف رفتم، در درس آیت الله حکیم و آیت الله خویی رفتم. تا زمانی که در نجف بودم دو تا ملاقات خصوصی با حضرت امام داشتم که دوستانی که همراهم بودند را نمی‌توانستم ببرم، چون قرار نبوده که همه در جریان گزاشر من قرار بگیرند. در این ملاقات‌ها گزارشی از اوضاع ایران را به اطلاع ایشان می‌رساندم. بعد از اینکه گزارش‌ها را خدمت امام ارائه کردم، از امام اجازه ملاقات سایر دوستان را هم گرفتم. این ملاقات‌ها صورت پذیرفت و بعد از آن در عاشورا که با دوستان به کربلا رفتیم، امام هم کربلا آمدند. زمانی که با خبر شدم امام به کربلا آمدند در آنجا محلی را که قرار بود ایشان نماز جماعت اقامه کنند پرس‌وجو و پیدا کردیم. در تمام ایام که امام برای نماز می‌آمدند ما هم در نماز جماعت ایشان شرکت می‌کردیم. دقیقاً به خاطر ندارم که در کدام مسجد یا مدرسه‌ای اقامت گزیده بودند. یک شب که با دوستان از جمله آقای: الهی، کفیل‌زاده و محسن صالحی و عالی مهر در محضر ایشان بودیم، البته در آن مرکزی که نماز جماعت می‌خواندند و می‌خواستند که مشرف شوند در حرم حضرت امام حسین(ع) ما هم به دنبال امام یک عده‌ای بودیم حرکت کردیم. بعد از اینکه مقداری از راه را طی کردیم من شانه به شانه حضرت امام بودم. ایشان رو کردند به بنده و فرمودند: «به آقایان بگویید که مرا تنها بگذارند». این معنای مهمی داشت. «مرا تنها بگذارید» البته برداشت من از آن مسئله این بود که اولاً امام می‌خواستند در آن حالات روحانی و رابطه عرفانی و یا آن اتصال به مبدأ و توجه به حضرت سیدالشهدا کسی مانع نشود یا ایشان را مشغول نکند.شاید نظرشان این بوده که با دبدبه و کبکبه و مثل یک فرد خاص سیاسی که عده‌ای طرفدار دارند یا ندارند، جلب توجه نکنند. در واقع ایشان می‌خواستند در آن زمان هم به غیر خدا تکیه نکنند. ایشان به حرم تشریف بردند و ما هم از دور فقط امام را زیارت می‌کردیم. گاهی ما می‌رفتیم در حرم حضرت علی بن ابی طالب(ع) امام را می‌دیدیم که به تنهایی نشسته‌اند و یک توجه خاصی داشتند؛ یعنی بریده از مخلوق و توجه به خالق و توجه به ولی الله را در امام می‌یافتیم. امام واقعاً مورد پشتیبانی توجه و عنایت خاص پروردگار بود و آن کسی بود که از مبداً فیض همه چیز را می‌گرفتند و بعد در مقابل همه قدرت‌ها می‌ایستادند و می‌فرمودند که آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند، برای اینکه آن قدرت عظیم را که مشاهده می‌کرد، اینها که دیگر چیزی نبودند. لذا می‌بینید که امام هیچ گاه تسلیم زور نشدند و در مقابل هیچ قدرتی یا ابرقدرتی عقب‌نشینی نکردند.