حجت اولی وجود مبارک و زنده ذخیره همه تاریخ انبیاء و اولیاء و دین و دینداران است که به اندازه کافی چراغ هدایت را روشن و مسئولی نمی‌تواند اظهار جهل نماید واگر غیر از این باشد، حضورش در آن مسئولیت کلیدی وجهه شرعی و قانونی و عقلی ندارد که این گریز محل این بحث نیست.
حجت دوم وجود نعمت ولایت فقیه است که ناگفته‌هایی را در بسیاری از زمینه‌های وظایف مسئولان ندارد و اگر ناگفته‌هایی باشد، برای سطحی بالاتر و هدفی والاتر است و خطوط راهبردی و حتی تفصیلی مسئولان در ابعادمختلف مشخص گردیده است.
بحث اصلی حاشیه‌های غیر اصولی است که در ادوار گذشته ودر سطوح عالی بین مسئولان عالی و میانی نظام در هر سه قوه پدید آمده و هزینه‌های زیادی را بر نظام تحمیل و تمرکز روی وظایف اصلی و اجرای برنامه‌ها و نظارت سازمان یافته و رفع موانع کلان و حل بنیادی مشکلات جامعه را به انحراف کشانده است.
هنوز چند ماهی از تجربه تلخ بگومگوهای افراطی که متأسفانه هزینه آن هم در اردوگاه اصولگراها پرداخته شد، نگذشته که با پدیداری شعار اعتدال شخصیتی به هر دلایلی برنده انتخابات گردید و عامه مردم امیدها بسته‌اند که شاهد وقوع تورم بالاتر از 40 درصد نباشند و بازگشت به قانونگرایی و سعه صدر اجتماعی و همگرایی قوا یک آرزو برای مردم بوده که هنوز هم شاید دیر نباشد و وقت قضاوت نرسیده باشد ولی نشانه‌های آن آرام آرام هویدا می‌شود و آن اینکه خلط مبحث و شبهه‌هایی در حدود و ثغور وظایف قانونی و حتی همگرایی در وظیفه‌مندی قوا،با برداشت‌های سلیقه‌ای و با نگاه غیرخوش‌بینانه القائات مشاوره‌ای نامحرمان انجام می‌شود.
سئوال این است اگر نمایندگان محترم وظیفه‌ای قانونی و نظارتی دارند، چه ضرورتی دارد که این اعمال حق قانونی توأم با سایر حاشیه‌ها و اما و اگرها باشد و شرایط مکانی و زمانی و اقتضائات محیطی و بین المللی و امنیتی و اجماع دشمنان و تأثیرات تحریم‌ها و مواردی ازا ین قبیل در نظر گرفته نشود. همانگونه که در نطق رئیس محترم مجلس هم اشاره شد که گاهی هدفی و خواسته‌ای حق‌طلبانه ممکن است به ضد خودش تبدیل شود. اگر این گزاره مصداقی داشته باشد که دارد، قطعاً مربوط به جاهایی است که سلیقه‌ها و برداشت‌های شخصی و ندای ناخواسته بعضی محدود‌نگریهای غیر وظیفه‌ای حاکم بر چنین رویکردی بشود.
از طرف دیگر مسئولان عالی اجرایی که در شروع کار سخت و پر دردسر دولت با کوهی از دغدغه‌های معیشتی و اشتغالی مردم و مشکلات فضای کسب و کار و برخی قانون‌شکنی‌ها و اعمال سلیقه‌ها و دستهای نامحرم رانت خوار و مشکلات تحریم‌های بین‌المللی و پیامدهای کمربند امنیتی همسایه‌ها و منطقه و پیشبرد مذاکرات ژنو و تکمیل بحث برنامه و بودجه و قانون هدفمندی یارانه‌ها روبرو هستند،چه ضرورتی دارد که با گزینش فقط چند عبارت کوتاه در مرزبندی و رویارویی با سایر قوا،آرامش خاطر مردم را به آشفتگی و ناآرامی تبدیل نمایند؟
شاید این نقد و گلایه در همه ارکان قوا باشد و اشکالات کلیدی و اساسی با تقدم و تأخری مختص تنها این قوه یا آن قوه و یا فلان جناح نباشد و اصل اشکالات پذیرفتنی است ولی چه جای گلایه در رسانه‌ها؟ چرا گلایه‌ها در پشت صحنه‌ها و دور از نگاه نامحرمان انجام نشود؟ اگر فرض بر این باشد که در جامعه باز و آگاه و آزاد این قبیل رویکردها به افزایش آگاهی اجتماعی می‌انجامد، اتفاقاً باید گفت نتیجه عکس دارد و آن فضایی که توأم با خلوص و صداقت و دلسوزی و نصیحت و نقد مشفقانه و بدور از گروکشی گروهی و سیاسی باشد، به این مطلوب منجر خواهد شد.
در غیر این صورت شبهه حضور القائات نامحرمان و مشاوره‌های سلسله مراتبی تقویت خواهد شد و این همان روزنه‌ای است که نباید خطر نفوذی‌ها را در آنجا ندید. لذا پسندیده‌تر آن است که در سایه‌سار کلام رهبری آرامش مردم را به عنوان یک راهبرد در دستور کار قرار دهید و این هم مختص جامعه ما خواهد بود.