ملت ما هم ضعف آمریکا را که به‌جای قدرت‌نمایی سیاسی و نظامی، متوسل به قطع رابطه شده بود، جشن گرفت. ۴۴۴ روز، جاسوسان و افراد سفارت آمریکا در ایران نگهداری و پس از آن با تعهداتی که رئیس جمهورآمریکا کار‌تر دارد، آن‌ها آزاد شدند. اما آمریکا باز به سیاست قلدری و تهدید ایران و کوشش برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ادامه داد و از هر اقدامی کوتاهی نکرد تا به گفته ریگان، ریشه ایران را بخشکاند اما نتوانست. تحریم‌ها و افزایش آن‌ها و گسترش آن‌ها و همراه کردن اروپایی‌ها و سایر دولتهای همدست و دست نشانده خود نتوانست ایران را از راه عزت و استقلال قدمی به عقب آورد و آمریکایی‌ها خواستار مذاکره شدند.
در فروردین ۱۳۹۱ مقام معظم رهبری فرمودند: در باره مذاکره من خوشبین نیستم ولی مخالفتی ندارم. زمینه مذاکره از دولت دهم به دولت یازدهم رسید. تحلیلهای متفاوت و موضعگیری‌های گوناگون در طول این مدت مذاکره به عمل آمده است و بار دیگر تمدید شد، اما مذاکرات به‌جایی خواهد رسید که باید تکلیف نهایی مشخص گردد.
اینکه مذاکره در نهایت به توافق - چه توافق مؤثر یا توافق مقطعی- می‌رسد، یا نمی رسد و همه چیز به نقطه اولیه برمی‌گردد؛ سرانجام روشن خواهد شد، اما مهم «پسامذاکره» است.
اگر مذاکرات به توافق بیانجامد. غیر از بازتاب‌های سیاسی و مواضع گوناگون، آنچه مهم است تاثیرات توافق بر اقتصاد و اجتماع جامعه است. ۳۰ سال است تحریم‌ها و کارشکنی‌ها موجب شده یک سلسله تدابیر و برنامه‌ها و شغل‌ها و سیاست‌های متناسب با تحریم پدید آمده فعال باشند حالا با توافق، این شرایط، تغییر می‌کنند و تغییرات هم نیازمند به مدیریت قوی و با برنامه و پیشاهنگ شده می‌باشد. آیا دولت امید و تدبیر، برای پس از توافق، تدبیری اندیشیده است؟
اگر توافق نشود، طبعاً تحریم‌ها ادامه می‌یابد و برخورد‌ها هم شدت خواهد یافت. در این مورد نیز در دوره پسامذاکره، باید تدبیر داشت، به علت تبلیغات غیرصحیح از طرف برخی دولتی‌ها، در مورد اینکه با توافق همه چیز حل می‌شود که نخواهد شد. بازتاب این موضوع در قیمت‌ها و نرخ‌ها و مسایل جاری مردم امری است که نیاز به تدبیر دارد تا غافلگیری پدید نیاید.
تدبیر ضرورت این برهه حساس است؛ حتی دوره تمدید مذاکرات نیز نیازمند تمهیدات و تدابیر جدیدی است. آیا دولتمردان محترم حاضرند در این مورد از صاحبنظران دلسوز استفاده کنند و تدبیر داشته باشند؟