26 مرداد سالروز بازگشت اسرا به وطن اسلامی‌شان است. شاید همین بهانه برای معرفی کتاب «پایی که جا ماند» کافی باشد.
26 مرداد سالروز بازگشت اسرا به وطن اسلامی‌شان است. شاید همین بهانه برای معرفی کتاب «پایی که جا ماند» کافی باشد. اصولا کتاب‌هایی که توسط رهبر معظم انقلاب بر آن‌ها تقریط نوشته می‌شود، آثاری هستند که قابلیت‌ها و اثرگذاری‌های خاصی برای خود دارند. از آن جمله می‌توان به این کتاب اشاره کرد. کتابی که از مجموعه یادداشتهای آزاده‌ای به نام سید ناصر حسینی‌پور است. یادداشت‌هایی که در بازداشتگاه‌ها و اسارت گاه‌های بعثی‌ها نوشته شده است. اینکه او چگونه توانسته خاطراتش را ثبت و نگه داری کند برای خودش نکته جالبی است: «یادداشتهای روزانه را هم در کاغذهای سیمانی می‌‌نوشتم که با رفتن بچه ها به بیگاری به دست می‌‌آمد. همچنین خاطرات را روی زرورق سیگار و حاشیه روزنامه های عراقی می نوشتم... بیش از ۳۰۰ اسیر ایرانی در این اردوگاه ها بر اثر بیماری یا عفونت شهید شدند و این موضوع اصلا برای عراقی ها مهم نبود. زمانی که اعلام شد قرار است اسرای قطع عضوی آزاد بشوند، اسم ۷۵۰ اسیر از اسرای مخفی را نوشتم و در یک لنگه عصایم مخفی کردم. در لنگه دیگر هم خاطراتم را مخفی می‌‌کردم.» یکی از نکات قابل تامل در مورد این کتاب این است که بر خلاف اکثر خاطرات اسارت که از بازداشتگاه‌ها شروع می‌شود، این کتاب نحوه اسارت راوی و همچنین نوع برخورد عراقی‌ها با او را نیز بیان می‌کند. شرح مکالمه و حتی مجادله‌های صورت گرفته میان او و بازجوهای عراقی یکی دیگر از امتیازهای این کتاب است، که شاید تقریبا در بقیه آثار از این دست وجود نداشته باشد. برخی معتقدند که این کتاب در حقیقت تصویری است از سرگذشت نامه یک نیروی اطلاعات و عملیات که لو رفته است. علاوه بر محاسنی که در مورد این کتاب گفته شد، بیراه نیست اگر بگوییم که تقریظ رهبری بر این کتاب نقش به سزایی در دیده شدن بیش از پیش آن داشته است: «تاکنون هیچ کتابی نخوانده و هیچ سخنی نشنیده‌ام که صحنه‌های اسارت مردان ما در چنگال نامردمان بعثی عراق را، آن چنان که در این کتاب است به تصویر کشیده باشد. این یک روایت استثنایی از حوادث تکان دهنده‌ای است که از سویی صبر و پایداری و عظمت روحی جوانمردان ما را، و از سویی دیگر پستی و خباثت و قساوت نظامیان و گماشتگان صدام را، جزء به جزء و کلمه به کلمه در برابر چشم و دل خواننده می‌گذارد و او را مبهوت می‌کند. احساس خواننده از یک سو شگفتی و تحسین و احساس عزت است، و از سویی دیگر: غم و خشم و نفرت. ۱۳۹۱/۶/۲». سید ناصر حسینی پور در ۱۶ سالگی به جبهه می‌رود و با ازدست دادن یک پایش و پس از سال‌ها اسارت به کشور بازمی گردد. کتاب پایی که جاماند، ۱۵ فصل دارد و پایان کتاب به اسناد و عکس‌ها و فهرست اعلام اختصاص دارد. این کتاب توسط انتشارات سوره مهر منتشر شده است و تاکنون بیش از چهل بار تجدید چاپ شده است.
