«پروندۀ مسکوت» بازخوانی غفلتی بزرگ در تاریخ نگاری انقلاب و بازخوانی پرونده ای که از نظر قضائی مختومه شده است؛ اما جنایات مجرمان و متهمان آن هنوز ادامه دارد
محمد مهدی شیخ صراف- پس از گذشت ۵۰ سال از ترور جان اف. کندی، هنوز اسناد جدیدی دربارۀ جزئیات مرگ وی ارائه، کتاب‌های جدیدی نوشته و فیلم‌های تازه‌ای ساخته می‌شود؛ اینگونه تلاش‌ها میزان حساسیت ترور مقام سیاسی را در کشور‌ها می‌رساند.
در ایران هم در سال ۱۳۶۰ (که یکی از خونبار‌ترین سال‌های انقلاب محسوب می‌شود)، رئیس‌جمهور به همراه نخست‌وزیرش به شهادت می‌رسد؛ اما هیچ‌گاه بررسی دقیق و عمیقی دربارۀ این حادثه صورت نمی‌گیرد. این در حالی است که این اتفاق از لحاظ زمان وقوع، میزان نفوذ عوامل ترور، سلسله‌عملیات‌های دیگر آن‌ها و حتی تأثیر آن بر اوضاع کنونی کشور، خیلی بیشتر از ترور رئیس‌جمهور آمریکا حساسیت دارد.
«پروندۀ مسکوت» بازخوانی پرونده‌ای است که سال‌ها به بهانه‌های مختلف دربارۀ آن سکوت شده است. بازخوانی غفلتی بزرگ در تاریخ‌نگاری انقلاب و پرونده‌ای که از نظر قضائی تاکنون مسکوت مانده است؛ اما سوالات بسیاری درباره آن هنوز ادامه دارد.
کتاب، دو دسته مخاطب دارد؛ اول مخاطبان عام که به منظور دستیابی به حقیقت پرونده به سراغش می‌روند و دوم مخاطبان خاصی که به نوعی با این پرونده ارتباط دارند. مقام‌های مسئولی که یا جزء مسئولان وقت به حساب می‌آیند یا حتی متهمان مربوط به امنیتی‌ترین ترور در عمر حکومت جمهوری اسلامی.
لحن روایت کتاب ساده، روان و همه‌فهم است و کاملاً مستند شروع به بازخوانی روایت روز حادثه می‌کند. به همین دلیل، حجم زیادی از آن را اسناد و تصاویر ضمیمه‌شده به آن تشکیل می‌دهند.
کتاب بر مبنای شفافیت و مستندات موجود، متهمان حادثه را به صورت دقیق با نام یا سمت معرفی می‌کند. این برخلاف روند کتابی مثل شنود اشباح است که پیش از این با همین موضوع منتشر شده. اما هیچ‌گاه در مسند قضاوت نمی‌نشیند؛ فقط مستندات یا روایت‌های شاهدان عینی را ارائه می‌دهد و قضاوت را بر عهدۀ مخاطب می‌گذارد.
پروندۀ مسکوت، برخلاف حرفۀ نویسندگانش ژورنالیستی نبوده و حاصل تلاشی دوازده ساله است.
تلاشی که گویا پس از چاپ هم ادامه دارد و با کامل‌ترشدن اطلاعات پرونده به چاپ و ویراست دوم هم خواهد رسید.
نگارش این کتاب از چند لحاظ نقش به‌سزایی در تاریخ‌نگاری انقلاب دارد: اول تولید منبع تاریخی مستند، جامع و درست و اینکه تاریخ‌نگاری انقلاب را نیروهای دلسوز انقلاب انجام دهند و نه مثلاً منافقین یا جریان‌های شبه روشنفکری داخل یا خارج از کشور. دوم کمک به شناخت کسانی که در حساس‌ترین مقطع انقلاب، سخت‌ترین ضربه‌ها را به کشور زده‌اند و همچنین کسانی که خدمت‌های بزرگی را در این برهه حساس برای حفظ انقلاب انجام دادند.
سومین و مهم‌ترین نقش انتشار چنین آثار پژوهشی در قالب کتاب، بیمه‌کردن انقلاب در برابر فتنه‌های بعدی است؛ چرا که با خواندن این کتاب است که متوجه می‌شویم بسیاری از مجرمان فتنۀ ۸۸، همان متهمان پرونده ۸ شهریور ۶۰ هستند!
در ایران هم در سال ۱۳۶۰ (که یکی از خونبار‌ترین سال‌های انقلاب محسوب می‌شود)، رئیس‌جمهور به همراه نخست‌وزیرش به شهادت می‌رسد؛ اما هیچ‌گاه بررسی دقیق و عمیقی دربارۀ این حادثه صورت نمی‌گیرد. این در حالی است که این اتفاق از لحاظ زمان وقوع، میزان نفوذ عوامل ترور، سلسله‌عملیات‌های دیگر آن‌ها و حتی تأثیر آن بر اوضاع کنونی کشور، خیلی بیشتر از ترور رئیس‌جمهور آمریکا حساسیت دارد.
«پروندۀ مسکوت» بازخوانی پرونده‌ای است که سال‌ها به بهانه‌های مختلف دربارۀ آن سکوت شده است. بازخوانی غفلتی بزرگ در تاریخ‌نگاری انقلاب و پرونده‌ای که از نظر قضائی تاکنون مسکوت مانده است؛ اما سوالات بسیاری درباره آن هنوز ادامه دارد.
کتاب، دو دسته مخاطب دارد؛ اول مخاطبان عام که به منظور دستیابی به حقیقت پرونده به سراغش می‌روند و دوم مخاطبان خاصی که به نوعی با این پرونده ارتباط دارند. مقام‌های مسئولی که یا جزء مسئولان وقت به حساب می‌آیند یا حتی متهمان مربوط به امنیتی‌ترین ترور در عمر حکومت جمهوری اسلامی.
لحن روایت کتاب ساده، روان و همه‌فهم است و کاملاً مستند شروع به بازخوانی روایت روز حادثه می‌کند. به همین دلیل، حجم زیادی از آن را اسناد و تصاویر ضمیمه‌شده به آن تشکیل می‌دهند.
کتاب بر مبنای شفافیت و مستندات موجود، متهمان حادثه را به صورت دقیق با نام یا سمت معرفی می‌کند. این برخلاف روند کتابی مثل شنود اشباح است که پیش از این با همین موضوع منتشر شده. اما هیچ‌گاه در مسند قضاوت نمی‌نشیند؛ فقط مستندات یا روایت‌های شاهدان عینی را ارائه می‌دهد و قضاوت را بر عهدۀ مخاطب می‌گذارد.
پروندۀ مسکوت، برخلاف حرفۀ نویسندگانش ژورنالیستی نبوده و حاصل تلاشی دوازده ساله است.
تلاشی که گویا پس از چاپ هم ادامه دارد و با کامل‌ترشدن اطلاعات پرونده به چاپ و ویراست دوم هم خواهد رسید.
نگارش این کتاب از چند لحاظ نقش به‌سزایی در تاریخ‌نگاری انقلاب دارد: اول تولید منبع تاریخی مستند، جامع و درست و اینکه تاریخ‌نگاری انقلاب را نیروهای دلسوز انقلاب انجام دهند و نه مثلاً منافقین یا جریان‌های شبه روشنفکری داخل یا خارج از کشور. دوم کمک به شناخت کسانی که در حساس‌ترین مقطع انقلاب، سخت‌ترین ضربه‌ها را به کشور زده‌اند و همچنین کسانی که خدمت‌های بزرگی را در این برهه حساس برای حفظ انقلاب انجام دادند.
سومین و مهم‌ترین نقش انتشار چنین آثار پژوهشی در قالب کتاب، بیمه‌کردن انقلاب در برابر فتنه‌های بعدی است؛ چرا که با خواندن این کتاب است که متوجه می‌شویم بسیاری از مجرمان فتنۀ ۸۸، همان متهمان پرونده ۸ شهریور ۶۰ هستند!
پرونده‌ای که تاکنون مسکوت مانده اما با تلاش پژوهشگران و نویسندگان این کتاب گویا دوباره در دادگاه افکار عمومی گشوده شده است.
