1- معرفت

دردآشنایی اولین ویژگی انقلابی است: انقلابی با مسائل و مشکلات جامعۀ خود آشنایی دارد و گویی آنها را لمس می کند و بنابراین او را متأثر می کند و از کنار هیچ مشکلی در جامعه بی توجه نمی­گذرد؛ آن مشکل او را به درد می­آورد به گونه­ای که ناگزیر به فکر درمان و چاره­جویی می­افتد و آن را طاعت خدا می­داند. او برای چاره­جویی مبادرت به ریشه یابی می­کند و علل و عوامل ایجادکنندۀ مشکل را کشف و به ترتیب اهمیت و اولویت دسته بندی می­کند و با سایر انقلابیون درمیان می­گذارد و از این مشورت به تکمیل معرفت خود و رفع کاستیهای آن نایل می­شود و پس از آن نیز همواره با روی باز با کسانی مواجه می­شود که بر اطلاعات و معلومات او می­افزایند و خصوصا از تنگ نظری و عدم جامع نگری خود را محفوظ نگه می دارد و هیچ­گاه با کسانی که به افزایش آگاهیهای او کمک می­کنند به لجاجت برنمی­خیزد و به آنها رو ترش نمی­کند.

2- نیت

فرد انقلابی در مرحلۀ شناخت متوقف نمی­ماند و چون تعهد در وجود او موج می­زند، بر مبنای همان شناختِ درست و تبیینِ کامل اطلاعاتِ دریافتی تصمیم به اقدام می­گیرد و در این تصمیم قبل از هر چیز کسب رضایت خدا و نزدیکی به او را وجهۀ همت خود قرار می­دهد. سعی می­کند خود را تا آنجا که برایش میسر است خالص کند و از شائبه های دورویی و نفاق دورنگه­دارد؛ پس هر چیزی غیر از رضایت حق­تعالی و خدمت به مردم ، یعنی عیال الله، را کنار می زند و بویژه خود و شهرت و آیندۀ خود را از انگیزۀ اقدام پاک می­کند. فرد انقلابی از اقدام خود کیسه ای برای منافع خود و خانواده و دوستان و نزدیکان و جاه و منزلت امروز و آینده اش نمی دوزد و دقت می­نماید کوچکترین شک و تردید و باطل در او رخنه نکند و همواره در مسیر حقّ بماند.

3- اراده

قبل از ورود به صحنۀ عمل ، فرد انقلابی به فکر یافتن مناسب ترین فرآیند و راه کار و نیز فراهم آوردن پیش­نیازهای لازم است و تا موقعی که آن مقدمات آماده نشوند دست به کاری نمی­زند که ناقص و ابتر بماند و به نتیجۀ مطلوب نرسد و خدای ناکرده در اثر شتابزدگی و عدم دوراندیشی، شرّ آن بیش از خیر آن شود. او سعی می­کند با استفاده از نظریات اهل فن و کارشناسان تمام مراحل اقدام را از ابتدا تا انتها پیش­بینی کند و در حین اجرا نیز اگر به موردی برخورد که نادیده گرفته شده، بموقع اصلاح لازم را انجام دهد و حتی اگر به انتقاد از او منجر شود آن را با جان و دل بخرد و در راه بهبود عمل خود گرفتار رودربایستی نشود و از منتقدان تشکر کند و از تکبر بپرهیزد و به دلیل ملامت سرزنش کنندگان دست از حق برندارد. او نمونۀ تمام عیار نظم و سازندگی توأم با تقواست.

4- صبر

معمولا برنامه های خیرخواهانه و دلسوزانۀ انقلابی بدون سختی و مزاحمت و کارشکنی جامۀ عمل به خود نمی پوشد؛ فرد انقلابی در مقابل تمام ناملایمات و شدائد و مصیبتها ، با توکل به خدا، مأیوس نمی­شود و صبورانه پایمردی نشان می­دهد تا آنجا که سختی به آسانی و زحمت به رحمت و کارشکنی به همیاری تبدیل شود. همۀ امید او به خداست و با توجه به پایبندی او به اصول ، هیچ مشکلی نمی تواند او را از پا درآورد. این پویایی انقلابی موجب می شود که در صورت نیاز مسیر اقدام به شکل مناسب تغییر کند ولی کندی یا توقف در کار رخ ندهد. هیچ کس در حین همراهی با فرد انقلابی گرفتار ناامیدی و بنابراین پشیمانی و رخوت نمی­شود. ناملایمات و شکستهای احتمالی و نادانیهای دیگران بر ارادۀ او خدشه وارد نمی­کند بلکه با درس گرفتن از رخدادهای هر مرحله و در نتیجه با فکری مجهزتر وارد مرحلۀ بعدی می­شود. در همین دنیا و برای اصلاح آن تلاش می­کند ولی فقط برای دنیا تقلا نمی­نماید تا با بروز شرائط نامساعد، در نیت او خلل ایجاد شود.

5- ازخودگذشتگی

در پیشبرد اقدامات خود ، فرد انقلابی به فکر رفاه و آسایش و سود خود و بستگانش نیست: او برای کسب حقوق مادی و مزایای دنیوی وارد صحنۀ عمل نشده که مرتبا در فکر ترمیم و ازدیاد آنها باشد و عدم تحقق آنها در او احساس عقب ماندگی یا محرومیت پدیدار کند و او را به انحراف از آرمان و هدف اصلی­اش بکشاند و مبتلا به حرص کند و از خدمت صادقانه به مردم بماند. برعکس هرجا نیاز باشد بدون هیچ توقع و چشمداشت متعهد می­شود ، حتی از حقّ خود و آسایش خود می­گذرد تا از شوق همراهان انقلابی­اش کاسته نشود ، و بدون توجه به بی وفایی­ها ، دیگران را بر خود مقدم می­دارد تا به لطف خدا به برطرف شدن ناهمواریهایِ مسیرِ مجاهدتِ انقلابی بینجامد. او کارهای نیک خود را به حساب نمی­آورد مبادا گرفتار غرور و خودپسندی شود؛ برعکس تلاش می­کند کاستیهای خود را کشف کند و فارغ از شماتتهای احتمالی دلسردکنندگان در صدد رفع آنها برآید. آری او با شور و شوقی خدایی، تا نیل به نتیجۀ خداپسندانه از پا نمی نشیند.