آمریکا اگر امکان جنگ با ایران را داشت، به جنگ نیابتی 8ساله روی نمی آورد. اگر شجاعت جنگ را داشت ، برای جنگ درپاناما ویا لیبی و عراق و افغانستان و سوریه و یمن به ائتلاف با کشورهای دیگر روی نمی آورد.
امریکایی انگیزه ای برای جنگ ندارد. انگیزه باید متکی به آرمان و یا هدف مقدس و یا آینده روشن باشد که هیچکدام از اینها در ارتش آمریکا وجود ندارد. درجنگ ظالم با ظالم نظیر جنگ جهانی اول و دوم، حتی اگر موازنه قوا برقرار باشد، عاقبت یاهیچ است و یا منافع غارتگران بین المللی عامل بروز جنگ است ولی آمریکا میداند دردفاع مقدس جمهوری اسلامی که دهها بار تجربه گردید، ایمان و انگیزه بالای الهی و ارمانخواهی و شور و شوق دفاع و تقدس هدف و شهادت طلبی وعشق دینی به وطن و تکلیف گرایی الهی موج میزند و درهمه حال، هم شکست ظاهری وهم پیروزی برد است وباختی نیست، وفکر جنگ مستقیم را نمی کند.
البته آمریکا اگر امکان داشت، شاهزاده های وهابی رابه نیابت استخدام می‌کرد، ولی اگر عدد محاسباتی برای توفیق صدام، هزار بود، برای سعودی‌ها به دلایل زیاد، پنج در هزار هم نخواهد بود. آمریکا بیش از آنکه به قدرت حقیقی اش متکی باشد، به هیاهو و ارعاب و تهدید هایش زنده است. زیرا ابزار تهدید برای ترسوها، بزدل ها، سست عنصرها وسست عقیده ها کار ساز است. آنها که مرعوب بمبهای اتمی آمریکایی‌ها می شوند، هیچگاه از نظر منطق واستدلال تجزیه و تحلیل ندارند. آنها بمب مترسک ساخته اند، تازندگی کنند نه اینکه ارامش ظاهری خود راکه با استعمار و تهدید بدست می‌آید، و حتی با تهاجم فرهنگی ونبرد نرم امکان پذیر است، به کاخهای شیشه ای وحشت و ناامنی تبدیل نمایند.
آمریکا میداند جنگ رویاروی با ایران، یعنی خاتمه همه پایگاه‌های نظامی‌اش درمنطقه، وقطع همه منافع نفتی ومعدن وتجارت وبازر گانی وخاتمه کشتیرانی نه تنها درابهای خلیج فارس و دریای عمان وتنگه باب المندب وحتی آب‌های بین المللی. آمریکا میداند جنگ با ایران یعنی محو نهایی رژیم جعلی اسرائیل، اگرچه این فرایند با وعده حق وبادر آیت جمهوری اسلامی درحال انجام است، اگر امریکا ایران راقدرت قوی مقابل نمی دانست، استراتژی‌های سیاست بین الملل ونظامی خودرآ براین نوع مقابله تنظیم نمی نمود.
امریکایی ها مایوسانه، به تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی و نبرد نرم و فساد سازمانی و شبکه های نفوذی و جاسوسی استحاله درونی وغربگرایی بعضی ازکار گزاران ولا ابالیگری قشری از جوانان و تفرقه های سیاسی واشوب ها و فتنه ها دل بسته اند. نه اینکه اینها حربه های ضربه ساز دشمن نباشند، بلکه یاس قطعی و منتفی سازی گزینه نظامی را اثبات می نماید.
یکی از مشوقهای آمریکا درطرح روی میز بودن گزینه نظامی، رعب سست عنصران وضعف ضعیف الایمانهایی بوده، که در تبلیغات انتخاباتی و توجیه های برجام، ازرفع سایه جنگ دم می‌زدند، که این هم حماقت آنها را می‌رساند، زیر ا نه داخلی ها این باور را داشته اندکه سایه جنگی درکار است و نه آمریکایی‌ها باورشان شده بود که این شانتاژ تبلیغاتی تاثیری دارد.
براساس آمار غربی‌ها دوسوم جمعیت صهیونیستها، دوتابعیتی هستندکه در جنگ 33روزه و22روزه در مقابل حزب الله و فلسطینی های دست خالی دنبال سوراخهای موش وفرار ازاین کشور بودند. انهاحق داشتند، چون برای زندگی و رفاه وآرامش مهاجرت کردند، نه برای جنگ و درگیری که هیچ انگیزه وهدفی پشت آن نیست.
اینها قرار بود از 7دهه پیش پیاده نظام‌های آمریکایی باشند، تاامروز با عبور از فرات و نیل، با ایرانیها بجنگند، به همین دلیل ویکصد دلیل دیگر، اگر اسرائیلی‌ها توانستند یک گروهان ویا یک دسته نظامی را بیاورند، ادعای گزینه نظامی شان از عالم خیال به زیر میز، نه روی میز، نیم رویایی خواهد شد. نکته دیگر اینکه تاریخ و سابقه ایرانیها و میلیونها اراده پولادین و فداکاریهای اثبات شده واعتقاد دفاعی راسخ ونوع رهبری بی نظیر برای همیشه این نظام را از خطر نظامی بیمه ومصون می نماید. بنابراین جنگ باایران، یعنی خاتمه حضور ابر قدرتی وکد خدایی آمریکا بر منطقه وجهان، این دقیقا همان چیزی است که دشمن درآن تردیدی ندارد، ولی جمهوری اسلامی ایران، دردفاع سرنوشت ساز آن یقین دارد.