سید مصطفی میرسلیم- مسلما گروه مذاکره کننده ایرانی در طول 18 ماه گذشته مرارتهای زیادی را تحمل کرده اند و ان شاءالله دستاورد نیکویی نیز نصیب مردم ایران از زحماتی که آنها در مذاکرات هسته ای کشیده اند خواهد شد. اما چند واقعیت را نیاید از نظر دور داریم:

1- متن بیانیه ای که تهیه شده است به هر دو طرف مذاکره کننده اجازه می­دهد که از آن به نفع خود و برای خشنود کردن مخاطبان خودشان استفاده کنند و هر دو اعلام کنند که کاملا پیروز شده اند و کوچکترین عقب نشینی از مواضع خود ننموده اند. واقعیت آن است که باید حتماً طرفین مصالحه ای کرده باشند و هرکدام قدری از مواضع خود کوتاه آمده باشند تا بتوانند مشترکا حتی به چنان بیانیه ای برسند.

2- آنچه مهم است و سند اصلی فعالیتها و اقدامات آینده خواهد شد متن قراردادی است که باید تا سه ماه آینده تدوین گردد. در آن متنِ حقوقی مشخص خواهد شد که واقعا چه تفاهمی شده و چگونه می توان روی آینده حساب کرد. واقعیت آن است که آن متن اگر هم در بر گیرند ه مصالح ما باشد زودتر از چند ماه پس از امضاء قابلیت اجرا پیدا نخواهد کرد زیرا مستلزم آماده سازی مقدمات اجرائی از هر دو طرف خواهد بود ، دو طرفی که بویژه در 18 ماه گذشته بدقت مراقب گفتار و تبلیغات و عملیات یکدیگر بوده اند و بکرات از یکدیگر گله کرده اند.

3- این که پس از صدور بیانیه فکر کنیم بلافاصله تمام مشکلات داخلی و بین المللی ما حل شده و اوضاع به حالت عادی درآمده است خیالی بیش نیست و در بهترین شرائط یعنی به فرض آن که 1+5 بدقولی نکنند اولین آثار این تفاهم زودتر از شش ماه آینده ظاهر نخواهدشد. واقعیت آن است که سر نخ تمام مسائل داخلی و بین المللی ما نیز وابسته به مذاکرات نیست و این مذاکرات در موفق ترین حالت بخشی از مسائل ما را حل خواهد کرد. قسمت عمد ه مشکلات موجود کشور دلائل مدیریتی دارد که با همت خودمان و بر مبنای تفاهمی عمومی بین دولت و مردم قابل برطرف کردن است.

4- یکی از نتایج تفاهم ، در صورتی که به قرارداد عادلانه ای منتهی شود کوتاه شدن دست واسطه هایی است که در ده سال گذشته از آشفته بازاری که تحریمها ایجاد کرده بود در معاملات بازرگانی و پولی ما با خارج، به منافع کلانی دست یافتند که آن منافع بادآورد ه میلیاردی خود سر منشاء بسیاری از مفاسد اقتصادی و فرهنگی در داخل کشور شده است. واقعیت آن است که آنها با منعقد شدن چنان قراردادی نمی توانند از صمیم قلب موافق باشند زیرا آن منافعشان به جانشان وابسته است!

5- در طول ده سال گذشته البته مدیران ما فهمیدندکه نقاط وابستگی اسارت بار ما به خارج کدام است و امروز بر مبنای این تفاهم ممکن است گمان برند که هم ه مشکلات فیصله خواهد یافت و به فکر تداوم همان مدیریتی باشند که قبل از تحریمها ما را به وضع فلاکتبار وابستگی کشاند: فروش سرمایه های ملی و بین نسلی (نفت و گاز) و استفاده از درآمد آن برای واردات کالا و خدمات ، و نیز جبران کسری بودجه و هزینه های جاری ! واقعیت آن است که چنان مدیریتی باید به فراموشی سپرده شود و ، تفاهم و قرارداد وابسته بدان هر چه بشود، ما همگی ،از مردم و دولت ، در فکر پیاده کردن جدی سیاستهای اقتصاد مقاومتی باشیم ؛ البته این کار قدری سختی دربردارد ولی عاقبت آن سربلندی و افتخار و پیروزی کامل است و لوکره الکافرون.