موج سازی های کاذب و بهره برداری از شاخصه های جنبشی یک جامعه، نامزدهای اصلی انتخابات ریاست جمهوری از چند ماه قبل از برگزاری انتخابات ، خودشان، برنامه ها و حتی تیم های کاری شان را به مردم معرفی می کنند. در این فضا رای دهندگان به خوبی می توانند درباره آینده سیاسی کشورشان تصمیم بگیرند. اگر رقبای انتخاباتی این فرصت را داشته باشند تا فارغ از احساسات در یک بازه زمانی چند ماهه برنامه ها و همکاران خود را به مردم معرفی کنند و در عین حال دولت آینده خود را زیر چکش نقد کارشناسان قرار دهند مسیر آزمون و خطا بسته می شود. در این فضا مردم می توانند به جای اینکه تنها به رئیس جمهور رای دهند دولت را انتخاب کنند.
صالح اسکندری- تنها دو ماه تا انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری زمان باقی است اما هنوز برخی گروه های سیاسی در خصوص معرفی نامزد احتمالی خود به
جمع بندی نرسیده اند. بخشی از این بلاتکلیفی ناظر به ملاحظات سیاسی این جریانات و بخش دیگر بازتاب اختلافات و مشکلات درون گروهی آنهاست. به عنوان نمونه اصلاح طلبان هنوز در خصوص آمدن یا نیامدن خاتمی و یا اجماع بر روی گزینه درجه دو مثل آقایان عارف و یا جهانگیری به نتیجه نرسیده اند. جبهه پایداری نیز معرفی نامزد نهایی خود را مرتب از این هفته به هفته بعد موکول می کند و هنوز در داخل جریان خود بین آقایان جلیلی و لنکرانی به جمع بندی نرسیده است. آقای هاشمی رفسنجانی نیز آمدن خود را موکول به روزهای پایانی نموده است.جریان دولت نیز اگر چه به ظاهر گزینه نهایی خود را از چند سال پیش انتخاب کرده بود اما احتمال زیاد ردصلاحیت این گزینه و ضرورت معرفی نامزد در سایه توسط دولتی ها وضعیت مشابهی را با سایر گروه های مذکور پیش آورده است. وجه مشترک تمام جریانات مذکور اعتقاد به مشارکت کنترل شده و بهره برداری از ویژگی های جامعه جنبشی ایران است. به تعویق انداختن معرفی نامزد نهایی به زعم راقم این سطور توهین به رای دهندگان است. انتخابات زمانی به یک حماسه سیاسی تبدیل می شود که بسترها برای یک قضاوت منطقی و انتخاب عقلانی توسط رای دهندگان فراهم شود نه اینکه برخی به بهانه اینکه ممکن است نامزد آنها تخریب شود از معرفی آن تا لحظه های آخر خودداری کنند و در یک ماه پایانی با توسل به تبلیغات منفی و هیجانات کاذبی که در ایام انتخابات ایجاد می شود زمینه را برای موج سازی و پیروزی در انتخابات فراهم کنند. کسانی که می گویند نظر سنجی ها ملاک نیست و مردم در روزهای آخر به یک نامزد متمایل می شوند تا چه اندازه به یک رقابت ایده آل و تاثیر واقعی رای مردم در تعیین سرنوشتشان اعتقاد دارند؟ توسل به احساسات و نیمکره راست مغز رای دهندگان در انتخابات تا چه اندازه با الزامات مردمسالاری اسلامی سازگار است؟ آیا دوباره قرار است یک نامزد در شب انتخابات با آچمز کردن سه نامزد به یک شخص دیگر در برنامه تلویزیونی بیست و چهار میلیون رای بیاورد و یا یک نامزد دیگر با ریختن چند قطره اشک در مقابل دوربین ها و اینکه هر نه روز با یک بحران روبرو بوده است بیست میلیون رای بیاورد؟ لوازم یک انتخاب عقلانی که یک حماسه سیاسی رقم بزند چیست؟ آیا رقابت های انتخاباتی
ایده آل برای ریاست جمهوری باید بزنگاه تبلیغات یک ماهه نامزدها باشد و یا به آوردگاه رقابت گفتمان ها، برنامه ها و تیم ها در یک بازه زمانی معقول تبدیل شود؟ ایا ما که معتقد به مشارکت واقعی و نه صوری آرای عمومی و نقش آن در تعیین سرنوشت کشور هستیم و مدعی هستیم که در مردم سالاری اسلامی بر خلاف لیبرال دموکراسی زمینه های تحقق آرای عمومی وجود دارد باید فرایندهای زیردستی معرفی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری عقب مانده تر باشد. در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نامزدهای نهایی از حدود یک سال قبل به شکل غیر رسمی برنامه ها و اعضای احتمالی کابینه خود را در معرض قضاوت افکار عمومی قرار می دهند تا رای دهندگان بتوانند قضاوتی عالمانه و بخردانه داشته باشند. در ایران اما نامزدهای اصلی تلاش می کنند تا آخرین هفته های باقی مانده به انتخابات خود را از سنگ محک نقد افکار عمومی پنهان کنند و به یک باره مثل بازیکنی که در وقت اضافه تعویض می شود وارد زمین بازی شوند اتفاقا یک گل بزنند و نتیجه بازی را عوض کنند. البته این روش ممکن است به عنوان یک تاکتیک استثنایی مورد قبول باشد اما مشکل اینجاست که در کشور ما این تاکتیک به یک قاعده تبدیل شده و بیشتر احزاب و گروه ها بدان متوسل می شوند به نحوی که اغلب کارشناسان پیش بینی و گمانه زنی درباره نتایج را به چند هفته منتهی به انتخابات موکول می کنند چرا که معتقدند هر آن ممکن است پرده بیفتد و یک نامزدی که هیچ جایگاه و پایگاهی نداشت با ایجاد یک موج تبلیغاتی سنگین شاهین اقبال عمومی را وادارد تا بر دوشش بنشیند!این در حالی است که در اغلب مردمسالاری های پیشرفته به منظور ممانعت از
موج سازی های کاذب و بهره برداری از شاخصه های جنبشی یک جامعه، نامزدهای اصلی انتخابات ریاست جمهوری از چند ماه قبل از برگزاری انتخابات ، خودشان، برنامه ها و حتی تیم های کاری شان را به مردم معرفی می کنند. در این فضا رای دهندگان به خوبی می توانند درباره آینده سیاسی کشورشان تصمیم بگیرند. اگر رقبای انتخاباتی این فرصت را داشته باشند تا فارغ از احساسات در یک بازه زمانی چند ماهه برنامه ها و همکاران خود را به مردم معرفی کنند و در عین حال دولت آینده خود را زیر چکش نقد کارشناسان قرار دهند مسیر آزمون و خطا بسته می شود. در این فضا مردم می توانند به جای اینکه تنها به رئیس جمهور رای دهند دولت را انتخاب کنند. نامزدهای اصلی می توانند با معرفی وزرای احتمالی خود - چرا که بسته به رای اعتماد مجلس نیز هست- این امکان را برای رای دهندگان فراهم کنند که مثلا وزیر خارجه ، یا وزیر اقتصاد و یا وزیر کشور دولت آینده را نیز بشناسند. این روش عقلانی مانع از آزمون و خطا در کشورداری
می شود و برخی از خلا های تحزب جاندار را تا حدودی برطرف می نماید.
جمع بندی نرسیده اند. بخشی از این بلاتکلیفی ناظر به ملاحظات سیاسی این جریانات و بخش دیگر بازتاب اختلافات و مشکلات درون گروهی آنهاست. به عنوان نمونه اصلاح طلبان هنوز در خصوص آمدن یا نیامدن خاتمی و یا اجماع بر روی گزینه درجه دو مثل آقایان عارف و یا جهانگیری به نتیجه نرسیده اند. جبهه پایداری نیز معرفی نامزد نهایی خود را مرتب از این هفته به هفته بعد موکول می کند و هنوز در داخل جریان خود بین آقایان جلیلی و لنکرانی به جمع بندی نرسیده است. آقای هاشمی رفسنجانی نیز آمدن خود را موکول به روزهای پایانی نموده است.جریان دولت نیز اگر چه به ظاهر گزینه نهایی خود را از چند سال پیش انتخاب کرده بود اما احتمال زیاد ردصلاحیت این گزینه و ضرورت معرفی نامزد در سایه توسط دولتی ها وضعیت مشابهی را با سایر گروه های مذکور پیش آورده است. وجه مشترک تمام جریانات مذکور اعتقاد به مشارکت کنترل شده و بهره برداری از ویژگی های جامعه جنبشی ایران است. به تعویق انداختن معرفی نامزد نهایی به زعم راقم این سطور توهین به رای دهندگان است. انتخابات زمانی به یک حماسه سیاسی تبدیل می شود که بسترها برای یک قضاوت منطقی و انتخاب عقلانی توسط رای دهندگان فراهم شود نه اینکه برخی به بهانه اینکه ممکن است نامزد آنها تخریب شود از معرفی آن تا لحظه های آخر خودداری کنند و در یک ماه پایانی با توسل به تبلیغات منفی و هیجانات کاذبی که در ایام انتخابات ایجاد می شود زمینه را برای موج سازی و پیروزی در انتخابات فراهم کنند. کسانی که می گویند نظر سنجی ها ملاک نیست و مردم در روزهای آخر به یک نامزد متمایل می شوند تا چه اندازه به یک رقابت ایده آل و تاثیر واقعی رای مردم در تعیین سرنوشتشان اعتقاد دارند؟ توسل به احساسات و نیمکره راست مغز رای دهندگان در انتخابات تا چه اندازه با الزامات مردمسالاری اسلامی سازگار است؟ آیا دوباره قرار است یک نامزد در شب انتخابات با آچمز کردن سه نامزد به یک شخص دیگر در برنامه تلویزیونی بیست و چهار میلیون رای بیاورد و یا یک نامزد دیگر با ریختن چند قطره اشک در مقابل دوربین ها و اینکه هر نه روز با یک بحران روبرو بوده است بیست میلیون رای بیاورد؟ لوازم یک انتخاب عقلانی که یک حماسه سیاسی رقم بزند چیست؟ آیا رقابت های انتخاباتی
ایده آل برای ریاست جمهوری باید بزنگاه تبلیغات یک ماهه نامزدها باشد و یا به آوردگاه رقابت گفتمان ها، برنامه ها و تیم ها در یک بازه زمانی معقول تبدیل شود؟ ایا ما که معتقد به مشارکت واقعی و نه صوری آرای عمومی و نقش آن در تعیین سرنوشت کشور هستیم و مدعی هستیم که در مردم سالاری اسلامی بر خلاف لیبرال دموکراسی زمینه های تحقق آرای عمومی وجود دارد باید فرایندهای زیردستی معرفی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری عقب مانده تر باشد. در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نامزدهای نهایی از حدود یک سال قبل به شکل غیر رسمی برنامه ها و اعضای احتمالی کابینه خود را در معرض قضاوت افکار عمومی قرار می دهند تا رای دهندگان بتوانند قضاوتی عالمانه و بخردانه داشته باشند. در ایران اما نامزدهای اصلی تلاش می کنند تا آخرین هفته های باقی مانده به انتخابات خود را از سنگ محک نقد افکار عمومی پنهان کنند و به یک باره مثل بازیکنی که در وقت اضافه تعویض می شود وارد زمین بازی شوند اتفاقا یک گل بزنند و نتیجه بازی را عوض کنند. البته این روش ممکن است به عنوان یک تاکتیک استثنایی مورد قبول باشد اما مشکل اینجاست که در کشور ما این تاکتیک به یک قاعده تبدیل شده و بیشتر احزاب و گروه ها بدان متوسل می شوند به نحوی که اغلب کارشناسان پیش بینی و گمانه زنی درباره نتایج را به چند هفته منتهی به انتخابات موکول می کنند چرا که معتقدند هر آن ممکن است پرده بیفتد و یک نامزدی که هیچ جایگاه و پایگاهی نداشت با ایجاد یک موج تبلیغاتی سنگین شاهین اقبال عمومی را وادارد تا بر دوشش بنشیند!این در حالی است که در اغلب مردمسالاری های پیشرفته به منظور ممانعت از
موج سازی های کاذب و بهره برداری از شاخصه های جنبشی یک جامعه، نامزدهای اصلی انتخابات ریاست جمهوری از چند ماه قبل از برگزاری انتخابات ، خودشان، برنامه ها و حتی تیم های کاری شان را به مردم معرفی می کنند. در این فضا رای دهندگان به خوبی می توانند درباره آینده سیاسی کشورشان تصمیم بگیرند. اگر رقبای انتخاباتی این فرصت را داشته باشند تا فارغ از احساسات در یک بازه زمانی چند ماهه برنامه ها و همکاران خود را به مردم معرفی کنند و در عین حال دولت آینده خود را زیر چکش نقد کارشناسان قرار دهند مسیر آزمون و خطا بسته می شود. در این فضا مردم می توانند به جای اینکه تنها به رئیس جمهور رای دهند دولت را انتخاب کنند. نامزدهای اصلی می توانند با معرفی وزرای احتمالی خود - چرا که بسته به رای اعتماد مجلس نیز هست- این امکان را برای رای دهندگان فراهم کنند که مثلا وزیر خارجه ، یا وزیر اقتصاد و یا وزیر کشور دولت آینده را نیز بشناسند. این روش عقلانی مانع از آزمون و خطا در کشورداری
می شود و برخی از خلا های تحزب جاندار را تا حدودی برطرف می نماید.