نرگس محمدی- داستان صنایع دستی به رغم آمیختگی با تاروپود فرهنگی ایران زمین، داستانی سرشار از بی مهری و فراموشی است که هر از گاهی یاد کردن از آنها خالی از الزام نیست.
به اعتقاد بسیاری از کارشناسان نبود درآمد و فقر عامل اصلی منسوخ شدن این هنرهاست. در صحبت کردن با بسیاری از این هنرمندان متوجه می‌شویم که بسیاری از آنها هیچ علاقه‌ای به آموزش آن به فرزندان خود ندارند و معتقدند فرزندانشان باید به کلان‌شهرها رفته و کارهای پردرآمدی را برای خود انتخاب کنند تا فرزندانشان همانند خود آنها تمام عمر خود را با فقر سپری نکنند. در همین راستا یک استاد دانشگاه در حوزه صنایع‌دستی با بیان این موضوع که هنرهای سنتی برای تولیدکنندگان بسیار کم‌درآمد است، می‌گوید تا زمانیکه هنرهای سنتی با تحولات امروز متناسب نشده و بیشتر کارکرد موزه‌ای یافته‌اند همچنان با منسوخ شدن هنرهای سنتی مواجه هستیم. این استاد دانشگاه معتقد است: طراحان باید نگاه گذشته را به‌کار گیرند تا مجالی برای احیای هنرهای سنتی وجود داشته باشد. در معماری و طراحی‌های امروز، جای هنرهای سنتی و صنایع دستی خالی است.
اگر امروز برای صنایع‌دستی می‌نویسیم و از حنجره‌هایمان صدای خفه‌ای برای نجات و احیای این هنر چندهزار ساله سرزمین‌مان شنیده می‌شود، به این خاطر است که صنایع دستی درهمین مدت کوتاه توانست نظر بسیاری از مسئولان و نهادها را برانگیزد. اگرچه در حال حاضر خالقان بسیاری از این هنرها فوت شده‌اند یا در حال دست و پنجه کردن با مرگ هستند اما باید گفت که «هیچ وقت دیر نیست». اگر همتی شود تا رشته‌های صنایع‌دستی به‌جای آنکه بمیرند هر روز به دنیا بیایند، آن وقت است که زمزمه عشق او چون زمزمه مادران شکست‌ناپذیر خواهدشد.
