حجت الاسلام و المسلمین ناطق نوری- در خصوص سرنوشت انسان ها سه دسته آیه در قرآن به چشم می‌خورد، در آیات دسته اول، انسان‌با نگاه اولیه احساس می کند که گویی علت تامه همه عزت ها و ذلت‌ها خداست. همانگونه که در آیه 26 سوره آل عمران آمده است «قُلِ اللَّهُمَّ مالِکَ الْمُلْکِ تُؤْتِی الْمُلْکَ مَنْ تَشاءُ وَ تَنْزِعُ الْمُلْکَ مِمَّنْ تَشاءُ وَ تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاءُ بِیَدِکَ الْخَیْرُ إِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدیرٌ»(بگو: «بار خدایا ، تویی که فرمانفرمایی هر آن کس را که خواهی، فرمانروایی بخشی و از هر که خواهی فرمانروایی را باز ستانی و هر که را خواهی، عزت بخشی و هر که را خواهی، خوار گردانی همه خوبی ها به دست توست، و تو بر هر چیز توانایی). اگر ما صرفا همین آیه را مورد توجه قرار دهیم در می یابیم که تمام خوشبختی‌ها، بدبختی‌ها، عزت‌ها و ذلت‌ها در دست خداست.
در دسته دوم آیات همچون آیات 29 سوره نجم و 41 سوره روم در خصوص سرنوشت انسان ها، سرنوشت او رهین اعمال خودش ذکر شده است، در دسته دیگری از آیات قرآن، هم بر نقش خداوند و هم انسان در سرنوشت تأکید شده است؛ همانگونه که در آیه 53 سوره انفال آمده است « ذلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ یَکُ مُغَیِّراً نِعْمَهً أَنْعَمَها عَلی قَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ وَ أَنَّ اللَّهَ سَمیعٌ عَلیمٌ»( این [ کیفر ] بدان سبب است که خداوند نعمتی را که بر قومی ارزانی داشته تغییر نمی‌دهد، مگر آنکه آنان آنچه را در دل دارند تغییر دهند ، و خدا شنوای داناست) و در آیه 11 سوره رعد هم تأکید شده است که «إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّی یُغَیِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ»( خدا حال قومی را تغییر نمی دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند).
آنچه از این آیات ذکر شده در می یابیم این است که عامل اصلی ذلت و عزت، ما انسان ها هستیم و خداوند پاداش دهنده و نمره دهنده به ماست.
این ما هستیم که سرنوشت خود را تعیین می‌کنیم و بحث‌هایی چون طالع و امثال آن مزخرف است؛ زیرا ذلت و عزت دست خودمان است.
امام علی(ع) در خطبه 192 نهج البلاغه در خصوص سرنوشت قوم بنی اسرائیل، ضمن ترسیم یک منحنی از رفتار بنی اسرائیل، از کیفرهایی که بر این قوم بر اثر کردار بد آنها پیش آمد سخن گفته و مردم را انذار می دهند که خود را از آن رفتارها محفوظ دارند.
بخش اعظم قرآن کریم داستان مربوط به اقوام گوناگون است تا عبرتی برای بشر باشد، بنی اسرائیل نسبت به یکدیگر‌حسد و بخل می‌ورزیدند و قلب هایشان نسبت به هم کینه داشت؛ در آن قوم همدیگر را به خطی بودن یا تند و کُند بودن متهم می کردند. همین ویژگی ها مایه بدبختی است و اصولا آنچه وحدت ملتها را می شکند و انسان ها را مقابل هم قرار می‌دهد همین‌هاست.
خداوند وقتی دید که قوم بنی اسرائیل به هوش آمده اند ذلت آنها را به عزت تبدیل کرده و به آنها امنیت داد، این داستان تاریخی مشابه سرنوشت ما ملت ایران است که قبل از انقلاب به خاطر وجود رهبران نالایق و سلاطین هوس ران، شهوت ران و قدرت طلب ذلیل شده بود و هر روز یک کشور به سرزمین او حمله می کردند تا اینکه آمریکایی ها بر او تسلط کامل یافته و شاه ممکلت غلام حلقه به گوش رئیس جمهور آن کشور شد.
امام آمد و برای خدا قیام کرد و فریادی زد که هنوز طنین آن در گوش من هست؛ وقتی که بعد از آزادی از زندان، در 15 خرداد 1342 در مسجد اعظم قم بر بالای منبر رفت و در حالی که انتظار می رفت از آزادی خود از زندان تشکر کند، گفت مرا آزاد کردید، اشتباه کردید گمان کردید مرا آزاد کنید فریاد نمی‌زنم؛ من فریاد می زنم؛ برای خدا و اسلام فریاد می‌زنم.
دلیل اینکه امام و ملت ایران پیروز شدند، شاه فرار کرد و آمریکا هیچ غلطی نتوانست کند، این بود که همه اقشار مردم با هم یکی شدند.
همه ملت، پشت سر رهبری و امام انقلاب بودند و انقلاب پیروز شد و جنگ هم که 8 سال بر ما تحمیل شد و همه دنیا پشت مقابل ما بودند که هنوز جنازه شهدای آن زمان را می آوریم، با ایستادگی همه اقشار با پیروزی تمام شد.
ما امروز هم در دنیا عزیز هستیم و امروز در دنیا تنها کشوری هستیم که اینگونه روی پای خود ایستاده و در عرصه‌های داخلی و خارجی منتظر تصمیم داخلی و خارجی نیست و این در حالی است که در منطقه ما جنگ و کشتار جریان دارد، صهیونیستها مردم مظلوم فلسطین را به قتل می‌رسانند، نیروهای خبیت عربستان مردم مطلوم یمن را می‌کشند و گروه هایی به نام داعش و... ملت های دیگر را قتل عام می‌کنند؛ اما ملت ما با صلابت ایستاده است که این امر مرهون وحدت، همدلی، هم زبانی و حمایت از مقام ولایت و رهبری است؛ رهبری شجاع، بیدار و هوشیار.
همانطور که دیدیم، مراسم تشییع پیکر شهدای غواص یک مانور بود، در این مراسم همه اقشار مردم با چهره‌های مختلف آمدند و این اتفاق یک پیام داشت و آن اینکه مردم گفتند ما پای انقلاب و نظام ایستاده‌ایم و قدر این نعمت را دانسته و کفران نعمت نمی کنیم.