اساسا تحریم‌ها تقریبا 20 تا 30 درصد مؤثر هستند. آماری که از پول‌های بلوکه کشورمان طی یک هفته گذشته توسط مراجع مختلف از بانک مرکزی گرفته تا مقامات اقتصادی دولت و برخی مراجع خارجی مطرح می‌شود حاکی از این است که مجموع پول قابل برگشت نزدیک به 29 ـ 30 میلیارد دلار است. درست است عنوان می‌کنند پول‌های بلوکه شده ما 150 میلیارد دلار است؛ اما ما به ازای این مبلغ بانک مرکزی ریال چاپ کرده و در اختیار مردم قرار داده است. یعنی بیش از نیمی از نقدینگی موجود در کشور (300، 400 هزار میلیارد تومان) به پشتوانه 120 میلیارد دلار پول بلوکه شده‌ای است که در بانک‌های غربی و اروپایی و آمریکایی بوده است. اگر این پول‌ها بازگردند بایستی در خزانه بانک مرکزی نگهداری شوند و دولت اجازه ندارد مجددا پول جدیدی چاپ کند. همین پولی هم که آزاد می‌شود انتظار نمی‌رود مستقیما وارد چرخه روزمره زندگی ایران شود؛ بلکه بایستی در فعالیت‌های زیربنایی و عمرانی کشور، میادین مشترک نفتی و گازی و ایجاد اشتغال در کشور هزینه شود. انتظار این نیست که دولت 30 میلیارد دلار را تبدیل به یارانه یا سبد کالا کند و به مردم بدهد. اگر چنین شود اوج لمپنیسم، پوپولیسم و عوام‌گرایی است و اصلا قابل پذیرش نیست. همین امر سبب می‌شود اتفاق خاصی در سفره و معیشت مردم رخ ندهد.

در دوران پساتوافق اگر عده‌ای بخواهند کشور را به سمت دو قطبی‌ ببرند که یک قطبش رفاه و آبادانی و قطب دیگرش استقلال باشد و کسانی که به‌دنبال رفاه هستند بخواهند استقلال را زیر پا بگذارند یا افرادی که به‌دنبال رفاه هستند بخواهند رفاه و کارآمدی اقتصادی را نادیده بگیرند، ثمره‌ای ندارد جز خدشه‌دارشدن امنیت ملی کشورمان و نتیجه مطلوبی از متنی که در وین تنظیم شد نخواهیم گرفت و کار را به مراتب سخت‌تر از گذشته می‌کند، به‌خصوص که الان قطعنامه شورای امنیت هم پشت این قضیه هست. این در حالی است که هنوز این قضیه با مبانی حقوق داخلی ما تطبیق داده نشده است و ان‌شاءالله در مجلس محترم و شورای عالی امنیت ملی با مداقه فراوان بررسی می‌شود.