این تلاش پس از گذشت 107 سال از تصویب اولین قانون مطبوعات در ایران برای اولین بار ادعای جامع بودن دارد لذا انتظارات را در بین بسیاری از صاحب نظران و اهالی رسانه افزایش داده است. در برگرفتن تمام ابعاد و جنبه های فعالیت رسانه های کلاسیک و نوین در عین حال ادعای مشروعه سازی قوانین عرفی حوزه مطبوعات در جامعه امروز جهانی ادعای کمی نیست و مداقه و امعان نظر زاید الوصفی را می طلبد.

راقم این سطور ضمن تجلیل از فعالیت های علمی و کارشناسی صورت گرفته در معاونت مطبوعاتی وزارت ارشاد به عنوان مبدع این طرح و ایضا مجلس شورای اسلامی نقدهای مختلفی را بدان تا کنون مطرح کرده است. اما در این مجال از نمایندگان محترم مجلس انتظار دارد که تجدید نظری در رویکرد کلان حاکم بر این طرح ایجاد کنند. متاسفانه طی چند ماه اخیر برخی حلقه های فرهنگی حاشیه ای دولت به دنبال تفوق نگاه آسیب زایی هستند که تحت عنوان " مردمی سازی فرهنگ" در کشور حاکم کنند. یعنی اینکه فرهنگ متعلق به مردم است و ساخت و پرداخت آن را نیز باید به مردم واگذار کرد. البته این رویکرد مثل مردمی سازی اقتصاد و یا مردمی کردن سیاست و ... به ظاهر امری بدیهی است و نوعی الگوی ایدآل محسوب می شود. اما واقعیتی خطرناک در قفای این ایده به ظاهر لوکس وجود دارد و آن هم به حاشیه راندن نقش حاکمیت در عرصه فرهنگ سازی است. در حکومت اسلامی حاکمیت در قبال فرهنگ جامعه مسئولیت دارد. چرا که خداوند انسان را در بهترین قدر و اندازه آفریده است."لَقَدْخَلَقْنَاالْإِنْسانَفی‏أَحْسَنِتَقْویمٍ " انسان باید به قد و قامت واقعی خود در انسانیت برسد. در این تعالی حاکمیت نمی تواند بدون نقش باشد. حاکمیت نباید و نمی تواند مسئولیت های هدایتی و نظارتی خود را در حوزه فرهنگ نادیده بگیرد. مطمئنا رسانه ها به عنوان خط مقدم عرصه های فرهنگی و پیش قراولان عرصه فرهنگ سازی از این قاعده مستثنی نیستند. به خصوص اینکه ما امروز در یک جهاد نرم فرهنگی تمام عیار هستیم و در این جهاد، حرکت جبهه ای بدون قرارگاه و اتاق های فرماندهی غیر ممکن است. به همان میزان که مردمی کردن مطبوعات رویکرد ارزشمندی است، به حاشیه راندن نقش حاکمیت در عرصه مطبوعات فوق العاده خطرناک است. باید از تجربه مشروطیت و وضعیت اسف‌بار مطبوعات در 15 سال پایانی دوره قاجار عبرت گرفت ونباید با شتابزدگی راه اشتباه گذشته را دوباره رفت. نباید تجربه مطبوعات زنجیره ای دوره دوم خرداد دوباره تکرار شود. تقویت مجامع صنفی کار پسندیده ای است اما این نباید منتهی به تقلیل جایگاه نهادهای دولتی در نظارت بر مطبوعات گردد.

این روزها همزمان با تسری این رویکرد سناریوی پیچیده‌ای برای اباحی‌گری رسانه‌ای و فرهنگی در کشور آغاز شده است. جریان های سکولار فرهنگی تاکید بر پلورالیسم فرهنگی دارند و متاسفانه این اباحی‌گری منجر به تسامح و تساهل‌های بی‌جا و لیبرالی شده است.
جریانات رسانه‌ای و فرهنگی دوم‌خرداد در حال بازگشت به قدرت هستند و دیر نیست زمانی که عناصر این جریان دوباره در مطبوعات و جراید به نقد زیارت عاشورا و غیرانسانی بودن آن بپردازند!
برداشت نگارنده این است اگر امروز رهبر معظم انقلاب دائما بر تقویت جناح متدین فرهنگی تاکید می کنند بیشتر به خاطر این است که رهاسازی فرهنگی نه تنها منجر به تقویت بن مایه های فرهنگ در این کشور نمی کند بلکه موجب نوعی اباحی گری و سکولاریسم زایی می شود.