البته این حرف هم متمایز از بحث دیگری بود که در دیدار رمضانی سال 87 فرمودند که «نبادا کسی تصور کند که رهبری یک نظری دارد که برخلاف آنچه که به عنوان نظر رسمی مطرح میشود، در خفا به بعضی از خواص و خلّصین، آن نظر را منتقل میکند که اجراء کنند؛ مطلقاً چنین چیزی نیست. اگر کسی چنین تصور کند، تصور خطائی است؛ اگر نسبت بدهد، گناه کبیره‌ای انجام داده. نظرات و مواضع رهبری همینی است که صریحاً اعلام میشود؛ همینی است که من صریحاً اعلام میکنم.»
با نگاهی به بیانات مقام معظم رهبری می تواند دریافت که برخوردهای خصوصی معظم له درباره مسائل عام کشور 3 حالت دارد.
1- مقام معظم رهبری مواضع اصلی را علنی می گویند و در خصوصی حرفی متفاوت از آن نمی زنند.
2- مقام معظم رهبری اگر احساس نیاز کنند، تذکرات به افراد را ابتدا خصوصی بیان می کنند و اگر اثر نکرد به حوزه علنی می کشانند. آنچنان که در دیدار نخبگان علمی در سال 88 فرمودند «من اگر یک وقتی توی نماز جمعه یک حرفی میزنم، این ابتدا به ساکن نیست؛ حرف خصوصی، پیغام خصوصی، نصیحتِ لازم انجام میگیرد، وقتی انسان ناچار میشود، یک حرفی را میآورد در علن بیان میکند.»
3- برخی امور که نیاز به تدبیر ویژه دارد را در جلسات کارشناسی خصوصی مطرح می کنند (مثل قراردادهای نفتی که در دیدار رمضانی دانشجویان در امسال اشاره شد) و با ارجاع به دستگاه های مسئول، هدایت کلانی که قانون اساسی به ایشان محول کرده را ایفا می نمایند.
اگر در تحلیل اخبار نقل شده از ایشان میان این سه حالت تمایز قائل شویم و درگیر موضوعاتی که عمومیت ندارد و تذکرات فردی بوده نگردیم؛ این نگرانی امروز ایشان دیگر تکرار نمی شود که بتوانند با نقل قول از امام امت ، میان مومنین اختلاف بیاندازند. اگر هم تذکرات به موقع در رفتار فرد تذکر گرفته، اثر کند؛ به علنی شدن نخواهد انجامید.