انقلاب اسلامی ایران بدون‌شک از جمله پدیده‌های مهم و سرنوشت‌ساز قرن بیستم به حساب می‌آید، پدیده‌ای که توجه محققان، اندیشه‌گران، سیاستگذاران و شمار زیادی را در داخل و خارج به خود معطوف داشته است. هر نظامی لامحاله مواجه با تهدیداتی می‌باشد. امام خمینی(ره)بنیانگذار و رهبر جمهوری اسلامی ایران مهم‌ترین تهدید انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی را تفرقه و اختلاف و عدم انسجام ملی می‌دانستند؛ لذا بیشترین تأکیدات را از سال ۱۳۲۳ تا زمان رحلتشان در سال ۱۳۶۸ (قبل و بعد از انقلاب اسلامی) بر موضوع وحدت و اتحاد و انسجام ملی داشته‌اند و حتی در وصیتنامه ایشان نیز بدان پرداخته شده است. در طی این مدت ۸۰۰ بار اختلاف و کلمات هم ریشه، ۳۷۴ بار تفرقه و کلمات هم ریشه، ۴۷ بار درگیری و کلمات هم ریشه، ۱۹ بار تنازع و کلمات هم ریشه، ۳۶ بار تشتت و کلمات هم ریشه در سخنان امام آمده و به نکوهش آن پرداخته‌اند و ضرباهنگ این رویه در مقاطعی که دشمنی‌ها افزون گشته بود، بیشتر می‌گشت.
اگر علل و ریشه‌های تفرقه را به دو نوع بیرونی و درونی تقسیم کنیم و بیرونی را شامل مکاید و حیله‌های دشمنان بدانیم، ریشه‌های درونی را نیز می‌توان جهل و هوای نفس دانست. امام خمینی(ره) دراین باره می‌فرمایند: «این نفسانیت را هرچه می‌توانیم سرکوب کنیم، اگر این حل بشود همه چیز حل است. اختلافات روی همین معناست. هیچ اختلافی در عالم واقع نمی‌شود الا اینکه مبنایش این است» و نیز می‌فرمایند: «اختلاف، ریشه‌اش از حب نفس است. هرکس خیال می‌کند که من برای خدا این آقا را باهاش اختلاف می‌کنم، یک وقت درست بنشیند، در نفس خودش فکر کند، ببیند ریشه کجا است؟ حسن ظن به خودش نداشته باشد، سوء ظن داشته باشد» سایر عوامل نیز در خلال فرمایشات ایشان و خلف بر حقش بار‌ها آمده است.
امام(ره) از این تهدیدات در حد فروپاشی نظام و هم اسلام نام می‌برند و تنها راه کار مطلوب و مؤثر و مفید را وحدت کلمه واتحاد و یکپارچگی وانسجام بین مردم و مسئولین می‌دانند تا مانع طمع دشمنان گردد.
این رویکرد امام(ره) اما در مقاطعی تغییر یافت. آنچنانکه در ۱۸ خردادماه ۱۳۶۰، روزهایی که سازمان منافقین با سرعت بیشتر در حال تجهیز لشکر برای اعلام فاز مسلحانه بود و بنی صدر علنی به تخلف از دستور امام مبنی بر وحدت اقدام می‌کرد، امام خمینی(ره)یادآوری کردند که دعوت به وحدت ایشان از روی ضعف یا ایجاد سستی در ملت نیست و «چنانچه اشخاصی در این برهه از زمان که ما ابتلا داریم به جنگ، باید آرامش محفوظ بشود، اگر کسانی در اطراف کشور سخنرانی کنند و سخنرانی آنها اسباب تشنج بشود، آن شخص، هرکس می‌خواهد باشد، هر مقامی می‌خواهد باشد، من او را به جای خودش می‌نشانم.»
خلف بر حق ایشان، امام خامنه‌ای نیز همان سیاق اسلامی در توصیه به وحدت را در دستور کار خویش قرار دادند و این توصیه در مقاطعی که دشمنی‌ها افزوده می‌گردد، پررنگ‌تر می‌شود اما مع الاسف شاهد آن هستیم که برخی مسئولان در این خصوص کوتاهی می‌نمایند، تا آنجا که رهبری برخلاف رویه معمول خویش در نقد غیررسانه‌ای گلایه از تفرقه آنها را با مردم در میان می‌گذارند. سخنانی که قطعاً پشتوانه آن تذکرات مکرر در جلسات سران قوا بوده است.
عبارت «بنده فعلاً نصیحت می‌کنم» یک هشدار امام‌گونه بود. هشداری که از آن بوی نزدیک بودن خط پایان نصیحت‌ها استشمام می‌گردد.