نکته اساسی که در مورد مدیران شایسته باید مورد توجه قرار بگیرد، برخورداری آنها از اخلاق حرفه ای است. اخلاق حرفه ای به معنای به کارگیری دانش و تجربه در جهت کسب رضای خدا برای خدمت به خلق و طرد هر گونه خیانت به آنهاست چه خیانتی که مشهود باشد و دیده بشود و چه خیانتی که مکتوم بوده و در پرده بماند.
کارمند و مدیر دارای اخلاق حرفه ای خدمت به خلق را وظیفه خود می داند و اگر روزی موفق به خدمت گزاری به مردم نشود، احساس ضرر می کند و خود را محروم از عنایت خدا می بیند. محبت به مردم و دلسوزی مخلصانه برای آنها، وظیفه اصلی اوست که همواره آن را مغتنم می شمرد.
مهندس دارای اخلاق حرفه ای به خوبی می داند که چگونه قدر منابع و مواد اولیه را بداند و مغتنم بشمرد و دست به طراحی کالا و محصولی بزند که بهترین نتیجه را در ایجاد رفاه عمومی و دوام و پایداری آن با حفظ محیط زیست و کیفیت و قابلیت رقابت داشته باشد و تا آخرین حلقه را در بازیافت پس از اسقاط در نظر می گیرد.
پزشک دارای اخلاق حرفه ای با تمام وجودش احساس می کند که چگونه باید درد بیمار را التیام دهد و موجبات شفای او را به اذن خدا فراهم آورد نه آنکه دردی بر دردهای او بیفزاید. او می داند که روزی او را خدا می رساند و آن را نباید در وجود بیمار و تعداد بیماران بجوید و بر بهداشت اهتمام ورزد و بدان اصالت بدهد.
سیاستمدار با اخلاق حرفه ای کسی است که قدرت طلبی و جاه طلبی را مهار کرده باشد و اراده خود را مسلط بر مردم نخواهد و از هیچ قدمی در جهت آگاهی رسانی به مردم به شکل صحیح و مشارکت دادن آنها در تدبیر امورشان و تسهیل نظارت خود مردم بر فعالیت هایشان دریغ نورزد.
قاضی دارای اخلاق حرفه ای کسی است که بتواند اصالتا احقاق حق دقیق و سختگیرانه را وظیفه خود قرار دهد و تحت تاثیر هیچ وسوسه مالی و قدرت طلبی سیاسی و نفوذ اداری قرار نگیرد و هیچگونه مناسبات خویشاوندی و گروهی او را متاثر نسازد.
همینطور اخلاق حرفه ای برای سایر مشاغل و حرفه ها تعیین می شود و تبیین می گردد و تعهد دست اندرکاران را متجلی می دهد.