مجتبی همدانی
این افتخاری است که انسان سال ها بنویسد و وقتی نوشته های خود را دوباره می خواند بین خود و خدا شرمنده نباشد. گرچه نوشته انسان مثل فرزندش می ماند؛ از آن بدش نمی آید؛ هرچند به بدترین شیوه نوشته شده باشد. هرچند بی ادبانه و توهین آمیز باشد. هرجند دیگران را تخریب و خوار کند. همواره چون فرزندانمان از آن دفاع می کنیم، هرچند نادرست باشد. این گرچه نامطلوب، اما جزیی از  طبیعت آدمی است.
نشریه شما که نمادی از عبارت "شهدای موتلفه اسلامی" است به حق چنین فضایی را فراهم کرده است که بتوان در فضای فعالیت در حزبی که مسوولان آن تلاش دارند تا جامعه نمونه اسلامی را محقق کنند از قلم مسولیت حقیقی آن را مطالبه کرد. در این وانفسا و موج عظیم روزنامه نگاری اینترنتی و غیر اینترنتی که هرکس هرچه و هرکجا دوست دارد، مطلب می نویسد؛ مهار انگشتان در استفاده از قلم و یا شاید صفحه کلید رایانه بسیار سخت است. خصوصا آنکه توقعات از قلمی که در نشریه یک حزب خدایی بکار گرفته می شود، بسیار زیاد است.
ما مطبوعاتی ها این امکان راداریم که در همین دنیا به سادگی نامه عملمان و یا بخشی از آن را بخوانیم. با خواندن آن اندکی از هول قیامت را می توانیم درک کنیم. راستی چه سعادتی از این بالاتر که انسان با خواندن نامه عمل خود خشنود شود و مشتاقانه آن را به دیگران نشان دهد که ببینید آنچه من نوشته بودم درست بود.