کی شود دریا ز پوز سگ نجس

کی شود خورشید از پف منفعل

در واقع هم مقام امام بالاتر از آن بود که با یاوه‌سرایی‌های یک نویسنده مجهول‌الهویه مخدوش شود، هم این واقعه خون مردم را به جوش آورد. دستگاه خشونت شدیدی در برخورد با تظاهر کنندگان از خود نشان داد و عده زیادی را به شهادت رساند. در روز چهلم شهدای قم، مردم تبریز تظاهرات خونینی به راه انداختند و پس از آن، دور بی پایانی از تظاهرات های مردمی به مناسبت چهلم شهدای هر شهر برپا می‌شد که آتش انقلاب به تمامی شهرستانها سرایت کرد. شعارها هر روز تندتر می‌شد و نوارهای مصاحبه امام دست به دست می‌گشت. زمانی مرحوم شاه آبادی نوار مصاحبه امام را با روزنامه فرانسوی «لوموند» با زحمت بسیار تهیه کرده بودند و آن را از طریق آقای ناطق نوری برای تکثیر به دست ما رساندند. پس از آن، آزادی زندانیان سیاسی شروع شد و کسانی چون آیت الله انواری و آقای هاشمی از بند رها شدند.

حرکتهایی که شروع شده بود، دیگر آرام نگرفت. برادران مبارز کم کم همگی دور هم جمع شدند و ناگفته نماندگروه‌هایی مانند نهضت آزادی و جبهه ملی نیز حرکت خود را ادامه می‌دادند. منتها روش آنها با مسالمت بسیار همراه بود و به پای مذهبی‌ها نمی‌رسید. عقیده ملیون این بود که شاه باید سلطنت کند و قانون اساسی را اجرا نماید؛ در حالی که مذهبی‌ها اساساً با سلطنت مخالف بودند.

از سال 1356، مذهبی‌ها و طرفداران امام(ره) که اغلب‌شان امروزه در رأس امور هستند. به این نتیجه رسیدند که باید یک سری اقدامات فرهنگی و ارشادی انجام دهند. مدارسی مانند رفاه تقویت شدند. از نظر اقتصادی نیز شرکتهایی به وجود آمد که برخی از آنها مانند شرکت هماهنگ و قائم پا گرفت که می‌توانست بنیه مالی ما را تأمین کند. جلسات مذهبی رونق داشت و بزرگانی چون آیت الله مطهری، مقام معظم رهبری، آقای باهنر و آقای هاشمی در آن سخنرانی می‌کردند. حوادث آن زمان نیز به حرکتها دامن می‌زد و همان طور که گفتم. وقایعی چون شهادت حاج آقا مصطفی و حماسه 19 دی قم که در پی مقاله روزنامه اطلاعات روی داد، مانند یک موتور کمکی، سرعت بیشتری به انقلاب بخشید.

دگرگونی فکری در ابعاد مختلف در افراد ایجاد شده بود. اما در مصاحبه‌ها و بیانیه‌ها به طور علنی شخص شاه و سلطنت را موردحمله قرار می‌داد و اعلام می‌کرد ما شاه نمی خواهیم.