«یا صاحب‏الزمان! داستان یوسف را به بهانه تو گفتیم. شرمنده‏ایم. می‏دانیم گناهان ما همان چاه غیبت توست... و ما با رو سیاهی و شرمندگی، آمده‏ایم تا از تو نشانی بگیریم. به ما گفته‏اند اگر به جست‏وجوی تو برخیزیم نشانی از تو می‏یابیم... ای عزیز مصر وجود! سراسر جهان را تیره روزی فرا گرفته است. نیازمندیم، محتاجیم و در عین حال گناه‏کار، از ما بگذر و پیمانه جان‏مان را از محبت پرکن.

یابن‏الحسن! برادران یوسف وقتی به نزد او آمدند کالایی- هر چند اندک- آورده بودند، سفارشنامه‏ای هم از یعقوب داشتند. اما... ای آقا! ای کریم! ای سرور! ما درماندگان، دست‏مان خالی و روی‏مان سیاه است. آن کالای اندک را هم نداریم. اما... نه، کالایی هر چند نا قابل و کم بها آورده‏ایم. دلی شکسته داریم و مقدورمان هم سری است که در پایت افکنیم. افسرده‏ایم و چشم به لطف و احسان تو دوخته‏ایم. سفارشنامه‏ای هم داریم. پهلوی شکسته مادر مظلومه‏ات زهرا را به شفاعت آورده‏ایم. یا صاحب الزمان! به یقین، تو از یوسف مهربان‏تری. تو از یوسف بخشنده‏تری. به فریادمان برس، درمانده‏ایم...»