در حالی که در سه چهار سال اخیر غبار ناامیدی فضای سینمای ایران را پوشانده و در شرایطی که سی امین جشنواره بین المللی فیلم فجر بسیاری از قلوب را آزرده و شکوه ها و گلایه ها را بر انگیخته بود، باز هم این وارثان هشت سال دفاع مقدس چه در عرصه مدیریتی و چه در عرصه هنری بودند که عاشقانه و دلسوزانه بر خاستند تا صحنه نبرد فرهنگی از مردان مرد تهی نباشد و عرصه سینما، جولانگاه کرکسان ناکس نگردد.
چنانکه وقتی دیدیم  قریب به 500 نویسنده، کارگردان، تهیه کننده، بازیگر، مدیر تولید، منتقد و سایر عوامل سینمایی و تلویزیونی که در  سالهای اخیر چون یک لشکر شکست خورده و پراکنده، دچار رخوت شده بودند، اینک در زیر علم این جشنواره و تحت نام پرافتخار و جاودانه دفاع مقدس گرد هم آمده و همه آن تشتت ها را به کناری نهاده اند و با شور و شوقی وصف ناپذیر بر همدلی خود با آرمان های انقلاب و دفاع مقدس پای می فشارند، یقین حاصل شد که هنرمندان این دیار، همواره دل در گرو این دیار آسمانی داشته و دارند و اگر مدیران فرهنگی نیز قدر آنان را دانسته و از سر صدق و مهر شرایط ظهور و بروز استعدادها، اندیشه ها و افکار آنان را فراهم سازند، در برهوت سینمای ایران شاهد جوشش چشمه هایی گوارا از هنر ناب خواهیم بود که توان سیراب نمودن ملتی، بلکه جهانی را خواهند داشت.
در حالی که سینمای ایران  در سال جاری و  عقبه آن یعنی جشنواره فیلم فجر در سال ماضی محل اختلافات، چندگانگی ها، قهرها و اعتراضات بسیاری از سوی دلسوزان گردید و در این مدت شاهد فیلم هایی بودیم که نه در شأن سینما و نه در شأن انقلاب و مردم بود، اما جشنواره فیلم مقاومت تجلیگاه دوستی ها، آشتی ها، همدلی ها و همنوایی های بسیاری در جهت تقویت هنر ارزشی و مردمی گردید تا ثابت کند دفاع مقدس و آرمانهای اصیل انقلاب اسلامی، نقطه وفاقی است که در صورت چنگ زدن به آن، می توان بر بسیاری از معضلات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی فائق آمد و در مسیری سازنده طی طریق نمود.
باز هم در شرایطی که جشنواره فیلم فجر در سال 91 و حواشی آن خوراکی خبری و خوشحال کننده را برای رسانه های غربی فراهم ساخته بود تا با کوبیدن بر طبل این حواشی، عرصه ی فرهنگی کشور را محل اختلاف دانسته و از آن اظهار شوق نمایند، اما جشنواره فیلم مقاومت بجای اینکه خوشحالی  رسانه های غربی را فراهم سازد، خشم آنها را باعث شد تا ثابت شود پهنه هنر این سرزمین، اگر به دست مدیران دلسوز و معتقد به آرمان های انقلاب سپرده شود، حاصلش برای مردم و هنرمندان، شیرین و پر برکت و برای دشمنان تلخ و ناگوار خواهد بود.
در این شرایط جا دارد که قدر این جشنواره از سوی مسئولان و مدیران ارشد کشور در جایگاه های اجرایی، سیاسی و فرهنگی دانسته شده و برای حمایت و پشتیبانی آن از هیچ کوششی دریغ نورزند.
همچنین شایسته است در روزها و ماه های آتی پس از جشنواره، ابعاد مختلف این رویداد عظیم فرهنگی از زوایای گوناگون مورد ارزیابی قرار گرفته تا طی این فرآیند، نقاط ضعف آن شناسایی و بر طرف و نقاط قوتش نیز تقویت گردد. متولیان بنیاد فرهنگی روایت و انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس که حرکتی معجزه گونه را با این جشنواره در جغرافیای فرهنگی و هنری کشور رقم زده اند، نیک اطلاع دارند که هر حرکت بزرگ فرهنگی، با خطرات و آفت هایی نیز روبروست که شاید نخست ساده جلوه نماید، اما اگر به همان ها نیز رسیدگی نشود، به عاملی خنثی گر و حتی ویرانگر تبدیل خواهد شد. درست مثل یک کشتی بزرگ که اگر سوراخ های ریز آن مسدود نشود، باعث کند شدن سرعت کشتی و خدای ناکرده به غرق شدن آن منجر خواهد شد.
در هر حال بی هیچ شک و تردیدی، دوازدهمین جشنواره فیلم مقاومت به یک کشتی بزرگ فرهنگی و هنری می ماند که این کشتی، کشتیبان آن و مسافرینش دغدغه خدمت دارند و اهدافی مقدس را دنبال می کنند و سزاوار بهترین حمایت ها هستند؛ پس ای مدیران ارشد اجرایی و فرهنگی کشور! این کشتی را بی هیچ عذر و بهانه ای حمایت کنید، زیرا این کشتی آنقدر بزرگ و نورانی است که نمی توان در فردای روزگار و مسئولیت مدعی شد که آن را ندیدیم.