فلسفه کار شرورانه آمریکاییها در ناکازاکی و هیروشیما همین بود که ازاین‌پس به هر دولت و ملتی «توپ» و «تشر» زدند، القاء کنند که شوخی نمی‌کنند. به همین دلیل پس از جنگ جهانی دوم بین ابرقدرت‌ها «جنگ گرمی» رخ نداد و شاهد یک دوره «جنگ سرد» بودیم. چراکه هیچ قدرتی حاضر نیست هزینه یک جنگ گرم به‌ویژه اتمی را پرداخت کند.
ماجراجویی آمریکاییها در شبه‌جزیره کره به‌جایی نمی‌رسد. چون کره شمالی دسترسی به بمب اتمی را برای نمایش در موزه نظامی خود نمی‌خواهد. آن‌ها «هزینه» عظیم ساخت بمب را پرداخته‌اند و در حال حاضر به «درآمد» آن فکر می‌کنند.
هیچ سیاستمدار عاقلی در واشنگتن تن به یک جنگ اتمی نمی‌دهد. به همین دلیل در تمامی دوران بحران روابط شرق و غرب کسی دست به ماشه هسته‌ای نبرد. اخیراً جمعی از روان‌پزشکان آمریکایی در تحلیل افعال و اقوال ترامپ گفتند؛ «او دیوانه است و دچار بیماری روانی است.» این نظریه یک نظریه پزشکی نبود، یک تاکتیک نظامی بود. آن‌ها خواستند به مقامات پیونگ‌یانگ بگویند ممکن است ترامپ دیوانه‌بازی درآورد و آ‌نجا را با بمب اتمی بکوبد. مقامات کره شمالی هم از زمان ساخت بمب این پیام را به واشنگتن و دیگر کشورهای صاحب بمب داده بودند که ما هم در همین مسیر دیوانگی هستیم. کره‌ای‌ها اخیراً یک گام جلوتر نهاده و گفته‌اند ممکن است ما دراین‌باره با اقدام پیشدستانه یا پیشگیرانه، شلیک اولیه را داشته باشیم.
واقعیت این است که بمب هسته‌ای قبل از اینکه پیام‌آور جنگ باشد، پیام‌آور صلح است.
چراکه پس از دستیابی پاکستان و هند دیگر جنگ خونینی بین آن‌ها رخ نداد و قدرت‌های هسته‌ای جهان اکنون در فضای صلح و سازش هستند و اصلاً به فکر این نیستند که در اوج اختلافات دست به ماشه هسته‌ای ببرند. در بحران اوکراین که روس‌ها و اروپایی‌ها و آمریکاییها شاخ‌وشانه کشیدند، به یک جنگ هسته‌ای فکر نکردند. از ترس اینکه مبادا به آن سمت روند مسیر دیگری برای ادامه تخاصم انتخاب کردند. آمریکاییها و اروپایی‌ها به‌سوی «تحریم‌ها» رفتند، روس‌ها هم به سمت بازسازی اقتصاد و خودکفایی و یافتن راه‌های خوداتکایی برگشتند.
امروز در شرق آسیا همه نگاه‌ها به «اون» رئیس‌جمهور کره شمالی است. کره‌ای‌ها فشار تحریم‌ها را مهار کرده و دارند زندگی خود را می‌کنند. آمریکایی‌های احمق و دیوانه اگر فشار را افزایش دهند خود را در معرض یک جنگ هسته‌ای قرار داده‌اند. اگر از این راه برنگردند ضربه اول را ممکن است دریافت کنند. چون راهی جز چکاندن ماشه هسته‌ای برای پاسخ به «توپ» و «تشر» آمریکا از سوی «اون» باقی نمی‌ماند.
****
رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار فرماندهان ارتش مقوله «ترس از دشمن» را از یک نگاه راهبردی دقیق مورد واکاوی قراردادند و فرمودند؛
- برای یک کشور بدترین حالت آن است که مسئولان آن کشور از تشر دشمن بترسند زیرا این کار، در را برای ورود تجاوز و تعرض دشمن باز می‌کند.
- ترسیدن و دلهره از تشر دشمن و تحت تأثیر اخم قدرتمندان قرارگرفته، اول بدبختی است.
- اگر مسئولی می‌خواهد از دشمن بترسد، بترسد، اشکالی ندارد، اما از طرف ملت و به‌حساب مردم نترسد. زیرا ملت ایستاده است.
راهبرد ملت ما و امام ما در برابر «توپ» و «تشر» استکبار جهانی و استبداد داخلی، منطق و راهبرد پیروزی «خون بر شمشیر» بود. عالی‌ترین ظهور این منطق را تاریخ در محرم سال 60 هجری در کربلا در قیام امام حسین (ع) ویاران او ثبت کرده است. ما با همین منطق یک استبداد 2500 ساله را سرنگون و درنبرد با تفاله‌های آمریکا در اوایل انقلاب و بعد در جنگ تحمیلی پیروز شدیم. این منطق چه در جنگ و چه در صلح جواب می‌دهد.
امام خمینی (ره) در اوج شرارت پهلوی دوم و تهدید‌های شاه و جلادان او هرگز نترسید. او شجاعت و دلیری و نترسیدن را به ملت ما تعلیم داد. به‌گونه‌ای که شجاعت ملت ما زبانزد ملت‌های جهان است. امام ما و ملت ما این تعالیم الهی را از قرآن آموخته‌اند که فرمود؛
- کسانی که پیام‌های خدا را ابلاغ می‌کنند از هیچ‌کس جز خدا بیم ندارند، خدا آن‌ها را کفایت می‌کند. (سوره احزاب، آیه 39)
- کسانی که می‌گویند خدا برای ما بس است نه‌تنها از }توپ‌وتشر عِدّه و عُدّه{ دشمن نمی‌ترسند بلکه بر ایمانشان هم افزوده می‌شود. (سوره آل‌عمران، آیه 173)
دستاوردهای انقلاب، همه مدیون نترسیدن از دشمن است. امام اول ما حضرت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام فرمود: «کسی که می‌ترسد به مقصد نمی‌رسد و زیان می‌بیند.» (غررالحکم، صفحه 61)
امام حسین (ع) اسوه ایثار و شجاعت و سلحشوری و مقاومت، فرمود: «بدترین ویژگی حاکمان، ترس از دشمن است» (مناقب ابن شهرآشوب، ج 4، ص 65)
ما نیازی به بمب هسته‌ای، به دلیل ملاحظات فقهی و دینی، نداشته و نداریم.
ما خدا داریم و به او تکیه می‌کنیم و از او استعانت می‌جوییم. خدا ما را بس است.
متأسفانه دولت یازدهم کارنامه خوبی در سیاست خارجی در مواجهه با قدرت‌های جهانی به‌ویژه آمریکا به‌جای نگذاشت. به همین دلیل به تعبیر و اعتراف مقامات دولتی، در برجام به دستاورد «تقریباً هیچ» رسیدیم.
ما در مذاکرات هسته‌ای، دشمن را قوی و خود را ضعیف انگاشتیم. به همین دلیل دچار «بدعهدی» آن‌ها شدیم و همین رویکرد باعث شد دشمن، هم برای متن و هم برای روح برجام پشیزی قائل نشود و مسیری برود که بازگشت به نقطه صفر اجتناب‌ناپذیر است. نمی‌خواهم اینجا مطالبی را که رئیس‌جمهور یا وزیر خارجه به آن تفوه کردند که نشانه پذیرش ضعف ما و قدرت دشمن است، بیاورم. بارها در مقالات به آن اشاره‌شده و ملال‌آور است؛ اما نمی‌توانم این حرف را نزنم که چرا کاری کردند که سرنوشت برجام را به اینجا کشاندند که دشمن نه‌تنها تحریم‌ها را برنداشت بلکه به‌شدت آن افزود و ابایی هم از آن ندارد؟ چندی پیش که سنای آمریکا در تدارک وضع تحریم‌های جدید بود، باب کروکر رئیس کمیته روابط خارجی آمریکا گفت: «اروپایی‌ها از تأثیر تشدید تحریم‌ها بر سرنوشت میانه‌روها در انتخابات ایران نگران‌اند، بهتر است آن را به تعویق بیندازیم.» اهالی سنای آمریکا هم‌نظر او را پذیرفتند، فعلاً به تعویق انداختند تا بعد از انتخابات، شرارت خود را دنبال کنند!
بیان جناب باب کروکر از یک واقعیت نیز در میان مسئولان رونمایی می‌کند و آن، این است که آمریکاییها مایل‌اند با «میانه‌روها» کار کنند. میانه‌روها چه کسانی هستند؟ همان‌هایی که دستور دادند تست موشکی و پرتاب ماهواره را فعلاً متوقف کنند!
پس عمل به تکلیف «و اعدوا لهم مااستطعتم من قوه ...» چه می‌شود؟ قرار بود هر چه در توان داریم بیاوریم تا دشمن را بترسانیم نه اینکه از دشمن بترسیم. این میانه‌روی که خوشایند آمریکایی‌هاست را از کجا آوردیم؟ مردم ما تاآخرین‌نفس و آخرین قطره خون ایستاده‌اند. شهدای مدافع حرم نماد و نمود همین طرز تفکر در مردم است. میانه‌روها به نمایندگی از کدام مردم از دشمن می‌ترسند؟ چرا دشمن‌روی آن‌ها حساب باز می‌کند، به‌طوری‌که طمع کند در امور داخلی ما و در انتخابات مداخله نماید؟!
رئیس‌جمهور بر اساس اصل یک‌صد و بیست و یکم قانون اساسی سوگند خورده است «پاسدار و مروج دین باشد و در حراست از استقلال کشور از هیچ اقدامی دریغ نورزد و ...» قانون اساسی به‌عنوان میثاق ملت، کجا به ما اجازه می‌دهد در برابر دشمن، وادادگی داشته باشیم و آن‌ها را امیدوار به «میانه‌روی» در رفتار خودمان کنیم؟ چرا استقلال کشور را به مخاطره می‌اندازیم و با میانه‌روی، کشور را در برابر تهدید‌های نظامی و تحریم‌های اقتصادی بیشتر قرار می‌دهیم؟ رئیس دولت باید فکری برای پاسخگویی به مداخلات اجانب در انتخابات بکند. سکوت یعنی رضایت به این مداخلات!
دورتادور ایران و زمین، هوا و دریا را ناتو سرباز چیده است، هر از چندی هم یک مانور نظامی برگزار می‌کنند. بعد هم هیئت اقتصادی می‌فرستند، نه قراردادی می‌بندند و نه کاری را شروع می‌کنند، فقط می‌آیند زنبیل می‌گذارند و می‌روند. دولت هیچ واکنشی نسبت به این شرارت‌ها نشان نمی‌دهد. اظهارات تحقیرآمیز وزیر خارجه فرانسه در سفر به تهران هنگام ضیافت شام در تفوه به این سخن که «برای برگزاری مانورهای نظامی هیچ اعتراضی به ما نکردند» را چطور می‌شود توجیه کرد؟
امروز میلیون‌ها جوان در سپاه و ارتش و بسیج منتظر یک فرمان هستند تا در زمین و هوا و دریا دشمن را از این تحقیر کردن‌ها پشیمان کنند. انگشت قدرت این جوانان روی ماشه تفنگ‌ها، توپ‌ها و موشک‌هاست. آن‌ها اعتقاد عمیق دارند که خدا آن‌ها را بس است و کفایت می‌کند. چرا نباید همین روحیه در مسئولان ما به‌ویژه دستگاه دیپلماسی ما باشد؟ یکی از اساسی‌ترین مطالبات مردم در این انتخابات اعاده عزت و اقتدار و عظمت ایران اسلامی است. رئیس‌جمهور باید فکری برای پاسخگویی به این مطالبه کند. کمترین اقدام آن است که مداخلات آمریکا را در انتخابات محکوم کند و در کنار ملت از استقلال کشور و شرف ملی دفاع کند.