شکی نیست که بوجود آمدن این غده سرطانی در منطقه، حاصل توطئه‌ای غربی صهیونیستی است. غربی‌ها که از سه عنصر لازم برای ضمانت بقای خود در جهان، یعنی اقتصاد، ارتش و عقیده، فاقد عنصر سوم بودند، عقیده فاسد صهیونیستی تا عنصر سوم را نیز تکمیل کنند و مانع از فروپاشی خود شوند. در مقابل صهیونیستها نیز که فاقد ارتش و اقتصاد قوی بودند؛ با خلق عقیده‌ای فاسد و بینابینی به نام «مسیحیت صهیونیستی» و دستکاری در عقیده خود نسبت به ظهور حضرت مسیح (ع) این رابطه را برقرار کردند. صهیونیستها براساس دستورات تلمودی و توراتی خود این اتحاد را برای روزی تدارک می‌بینند که کاملا از نظر اعتقادی با نظریه مهدویت شیعه تطبیق دارد. آن‌ها این لشگر را برای آن روز مهیا می‌کنند تا درجنگ آخرالزمان بر موعود جهانی پیروز شوند.
از خباثت و دشمنی دشمنان که بگذریم؛ این سوال وجود دارد که چه غفلتی باعث شد که این نکبت و بدبختی گریبان فلسطین را بگیرد. آیا فقط فلسطینی‌ها فریب خوردند؟ اعراب گرفتار دنیا شدند؟ مسلمانان خواب بودند؟ یا انسانیت مرده بود؟ طبیعی است که هریک از این دایره‌های تودرتو به سهم خود مقصر هستند و هرکس که در این ۶۶ سال فریاد نزد و مقاومت نکرد و یا سازش نمود؛ به سهم خود در این جنایت مسئول است.
صهیونیستها تلاش بسیاری می‌کنند که مسئله فلسطین را یک دعوای فلسطینی- اسرائیلی جلوه دهند و موضوع را با هزینه بسیار کمی فیصله دهند. این توطئه آن‌ها با هوشیاری برخی از مسئولین کشورهای عربی چون جمال عبدالناصر و حافظ اسد در مرحله‌ای شکست خورد. صهیونیستها با حمایت کشورهای غربی سیاستی را در پیش گرفتند تا با اشغال برخی سرزمین‌های کشورهای عربی همسایه یعنی مصر، سوریه، لبنان و اردن، حمایت آن‌ها را از فلسطین، به تلاش آنان برای آزاد کردن سرزمین‌های اشغال شده خود تبدیل کنند. این توطئه غربی صهیونیستی در دهه پنجاه شمسی جواب داد و باعث شد اردن و مصر با قبول صلح با این رژیم، تعهد کردند که وجود کشوری اشغالگر به نام اسرائیل را شناسایی کنند و از گروه‌های مقاومت حمایت نکنند. ادامه این سیاست می‌توانست موجب تثبیت رژیم صهیونیستی و از یاد رفتن موضوع فلسطین شود. روحانیت انقلابی کشورمان و در راس آن‌ها امام راحل (ره) و مقام معظم رهبری به عنوان پرچمداران اسلام راستین، سال‌ها قبل از پیروزی انقلاب اسلامی مبارزه با رژیم صهیونیستی را سرلوحه فعالیت خود داشتند و بسیاری از آنان در این راه تبعید یا به زندان افتادند و برخی شهید شدند.
آن‌ها توانستند دایره حمایت از فلسطین را به کشور‌ها اسلامی (غیر عرب) گسترش دهند. پیروزی انقلاب اسلامی، این موضوع را به سطح سیاست رسمی نظا م جمهوری اسلامی ایران کشاند و دقیقا از همین زمان بود که ماشین توسعه طلبی رژیم صهیونیستی در گل فرو رفت و جوانان حزب الله در سال ۱۳۶۰ توانستند نیروهای اشغالگر را از بیروت بیرون کنند و چند سال بعداز آن نیز صهیونیستها به علت مقاومت جانانه حزب الله از سرزمین‌های اشغالی لبنان بیرون رانده شدند. تجربه جنگ‌های ۳۳، ۲۲ و ۸ روزه رژیم صهیونیستی با حزب الله و حماس، نشان از ایجاد وضعیتی جدید در منطقه داشت و نشانه‌های نابودی این رژیم را آشکار ساخت.
انقلاب اسلامی ایران سدی عطیم در برابر توسعه طلبی رژیم صهیونیستی ایجاد کرد و نخست وزیر وقت این رژیم آن را زلزله‌ای در منطقه خواند. به واقع اگر این انقلاب نبود؛ اکنون رژیم صهیونیستی عضو ششم اعضای دائم شورای امنیت و برخوردار از وتو و سرزمین‌های بیشتری از امت اسلامی را براساس فرضیه برپایی دولت یهودی بین نیل و فرات اشغال کرده بود.
تلاش‌های مستمر جمهوری اسلامی ایران و ایجاد «محور مقاومت» شامل کشورهای ایران، سوریه، لبنان (حزب الله) فلسطین (حماس) و عراق در مقابل کشورهای به تعبیر آمریکا «محور» اعتدال «نظیر مصر و اردن و خودگردان فلسطینی، باعث شد که آزادی فلسطین دیگر یک خواسته فلسطینی، عربی و یا حتی فقط اسلامی نباشد و این موضوع به تدریج به یک مطالبه مردمی جهانی تبدیل و صهیونیسم خطری علیه بشریت خوانده شود.
این حمایت عظیم از موضوع فلسطین که به برکت انقلاب اسلامی ایران رخ داده، سرمایه عظیمی برای ملت فلسطین است که به اتکای آن بتوانند به این نکبت پایان دهند. آن‌ها مسوول اول آزاد سازی سرزمین خود هستند. آنان موظف هستند غفلتی را که پیشینیان آنان داشتند جبران کنند. این وعده الهی است که خداوند سرنوشت ملتی را عوض نمی‌کند مگر آنکه آنان درون خودشان را تغییر دهند.