در بعضی از این مصاحبه‌ها و سخنرانی‌ها و اظهارنظرها این کلمه دهها بار، در طول هفته و ماه صدها بار و سرجمع آن از مسئولان صاحب موقعیت تبلیغاتی هزاران بار تکرار می‌شود.
اگر خاستگاه به‌کارگیری کلمه باید در حوزه‌های مباحث نظری یا کلاس‌های درس یا گفتگوهای عادی و روزمره مردم باشد، شاید ایراد کمتری وجود داشته باشد درحالی‌که انسان در قبال حرف زدن و دهان بازنمودنش مسئولیت دارد.
مقام معظم رهبری در جمع مردم قهرمان تبریز در حسینیه امام فرمودند؛ مسئولان نگویند باید چکار بشود و باید چه اقداماتی انجام شود، بلکه بگویند چه شد؟ به‌عبارت‌دیگر مسئولان وعده‌هایی را که در انتخابات به مردم وعده دادند، گزارش بدهند.
رئیس‌جمهور محترم با بعضی از همکارانش در زمان تبلیغات ریاست جمهوری در سال 92 با ارائه برنامه‌های خود صدها بار کلیدواژه باید را بکار بردند خوب است محققان و نخبگان و ناظران منصف با یک جستجوی ساده در آن دوره تبلیغاتی و پس‌ازآن تا به امروز به این حقیقت دست‌یافته و پاسخ‌ها و گزارش متناسب و متناظر هر ادعا را یا هر اظهارنظر را مطابقت داده و شاید این معیار ارزیابی خوبی برای جامعه باشد.
رئیس‌جمهور محترم آن‌چنان‌که در دستاوردهای برجام فرموده‌اند، آب خوردن مردم، محیط‌زیست مردم، گردوغبارها، نان مردم، امنیت مردم، رفع جنگ از سر مردم و... به آن بستگی دارد.
بفرمایند؛ نفت را روی سفره مردم آوردم، به اعتبار جهانی ایران عزت دادم، به جوان‌ها میدان دادم، هم چرخ سانتریفیوژها را چرخاندم و هم چرخ صنعت را فعال‌تر کردم، واردات غیرضروری را قطع کردم، صادرات غیرنفتی را افزایش دادم، جلوی قاچاق را گرفتم، قدرت خرید مردم را بالا بردم، هزینه زندگی را کاهش دادم، به منتقدان احترام گذاشتم، اشرافی گری و طبقه‌بندی را کاهش دادم، ضریب جینی را کاهش دادم، بیکاری را حل کردم، رتبه علمی را افزایش دادم، همکاران ساده‌زیست را انتخاب کردم، به هیچ وزیر و مسئول میلیاردی مسئولیت ندادم، از کاخ‌نشینی نفرت دارم، با بیگانگان و دشمنان ملت بر اساس اشداء علی الکفار ... عمل کردم، رضایت رهبری را جلب نمودم و...
در حوزه فرهنگ، مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی را اجرا کردم، دهها شورای عالی بخشی را فعال نمودم، از غم و غصه مردم خوزستان و حوادث ... بی‌خوابی کشیدم، چون دومین مسئول حقوقی نظام هستم، دومین حضور همدردی را درصحنه‌های مشکلات مردم داشته‌ام، به هیچ‌کدام از بستگانم همچون رهبر جامعه پست و مسئولیت و اجازه رانت ندادم، در برخورد با متخلفان حتی با برادرم هیچ کوتاهی و مسامحه نکردم، از ولنگاری فرهنگی پیشگیری کردم، به خانواده شهدا سرکشی کرده‌ام و از ارزش‌های آن‌ها در عرصه فرهنگ دفاع کردم، وزیران متخلف و کم‌کار و ازکارافتاده را برکنار کردم، در دولت من ردپای هیچ آقازاده‌‌ای را در رانت‌ها، وام‌های کلان و واردات بی‌رویه مشاهده نمی‌کنید و...
اقتصاد را مردمی کردم، حجم دولت را کوچک کردم، بودجه جاری را کاهش دادم، شرکت‌های دولتی زیان‌ده را منحل کردم، ارزش پولی ملی را بالا بردم، تورم را در سفره و جیب مردم حل کردم، با نرخ رشد اقتصادی بالا رفته ایران را در حوزه‌های مختلف از رده‌های 150 و 160 و... به رده‌های 10، 20 و 30 رساندم، آموزش‌وپرورش را متحول نمودم، بیمه‌ها را یکسان نمودم، در دولت من هیچ حقوق‌بگیر نجومی وجود ندارد، سفارتخانه‌ها را فعال نمودم، انقلاب فرهنگی و انقلاب اقتصادی را در سفارتخانه‌ها در کل جهان ایجاد کردم، از ورود جاسوسان و نفوذی‌ها جلوگیری کردم.
حزب‌الله را در سطح جهان تقویت نمودم، از مستضعفان دنیا حمایت کردم، مزدوران منطقه‌ای عربی و حرمت‌شکنان به حریم کعبه و حجاج ایرانی را سر جای خود نشاندم، در کشور فقر را از بین بردم، هر جا در مبارزه با فقر ناتوان بودم در کنار فقرا رفتم و عذرخواهی کردم، از ریخت‌وپاش‌ها و سمینارهای میلیاردی بی‌خاصیت و سفرهای خارجی بی‌فایده جلوگیری کردم، باخدای خود عهد بستم باصداقت و صراحت کلام به مردم گزارش دهم، نظام بازرسی آشکار و مخفی خود را تقویت کردم و.
تکیه‌کلام این است اگر برای هر بایدی یک پاسخ از سنخ قضاوت‌های اشاره‌شده در مواضع مسئولان وجود داشته باشد، آن‌وقت به‌کارگیری کلمه باید، ملال‌آور و نگرانی ساز نخواهد بود. لذا بایدهای بی‌جا، جای سائل و مسئول را عوض می‌کند و انگارنه‌انگار که انتخاباتی برگزار می‌شود، مسئولانی وجود دارد و باید پاسخگو باشند نه شعار بدهند.