سلما محمدی- با خود می اندیشیدم که مگر نه آنکه فرشتگان نیز از سرنوشت انسان خبر دادند که خون خواهد ریخت و فساد خواهد کرد. پس چرا من گناهکار را آفرید؟ صدای ربوبی را از گوشه ذهن خویش شنیدم که « یا ابن آدم خلقت الاشیاء لاجلک و خلقتک لاجلی و أنت تفرّ منّی!» خداوند خدا همه چیز را برای من آفرید و مرا برای خویش و من از او فرار می کنم؟ چقدر در این کلام او محبت است. «تو را برای خودم آفریدم». تعبیر تازه‌ای نیست. در قرآن نیز خوانده بودم که «و انّ الی ربک المنتهی».

در میانه حیرت از پاسخ اول، با خود اندیشیدم که چگونه باید تلخی گناه را چشید و فریب دلرباییش نگشت؛ به‌ناگاه حدیث قدسی دیگری بر زبانم جاری شد: اگر آنان که از من رویگردانند ، شوق من به خود را بدانند و لحظه شماریم برای بازگشت را، از شوق دیدار من قالب تهی می کردند.

آری باید برای دوری از حرمان گناه، محبت محبوب را دریافت؛ اما دل بیگانه با عشق او را چگونه رام باید کرد؟ مکالمه داود با پروردگار برابر دیدگانم آمد که در برابر پرسش مشابه وی فرمود «نعمت هایم را برای آنان ذکر کن که اگر تو نعمت هایم را به آنان یادآور شوی مرا دوست خواهند داشت.»