مرتضی حاجی- من در ابتدای جوانی و قبل از انقلاب با مرحوم آقای عسکر اولادی در زندان آشنا شدم، ایشان و چند نفر از اعضاء مؤتلفه اسلامی پیش از ما دستگیر و زندانی شده بودند و گروه ما، حزب ملل اسلامی بعداً به این جمع پیوست البته در بدو ورود مورد استقبال بسیار صمیمانه دوستان مؤتلفه قرار گرفتیم و به‌صورت مشترک گروه مذهبی که عمدتاً اعضاء حزب ملل و مؤتلفه بودند به‌صورت جمعی منسجم در زندان درآمدند و در مراسم‌های مختلفی که به مناسبت‌های گوناگون نظیر اعیاد دینی، ولادت و شهادت ائمه اطهار برگزار می‌شد برنامه مشترکی داشتیم و همچنین معاشرت‌هایمان نیز باهم بود، مرحوم آقای عسکر اولادی در کنار شهید عراقی و جناب حجتی کرمانی و مرحوم آقای سیفیان و تعداد دیگری از دوستان که آن زمان بودند و برخی از آن‌ها متأسفانه رحلت کردند و در خدمتشان نیستیم به‌عنوان یکی از بزرگان این جمع در زندان بود. جمع، جمعی صمیمی، دوست‌داشتنی و مهربان بود و درواقع جمعی بود که می‌توان به جرئت گفت مؤلفه‌های اصلی در معاشرت برادران مؤمن و مسلمان را با یکدیگر رعایت می‌کردند به این معنا که برای هزینه‌هایی که برای این جمع نیاز بود سهمی تعیین نشده بود و صندوقی گذاشته می‌شد و هرکس به‌اندازه توانایی خود پولی می‌انداختند و مقابل نامش را امضاء می‌کرد و این یعنی آن فرد چه ناتوان و چه مستطیع یعنی سر صندوق رفته بود. یعنی ممکن بود فردی پولی برای کمک نداشت اما فرد دیگری چندین برابر کمک می‌کرد و همه مشارکت داشتند این صندوق تأمین‌کننده مخارج جمع بود.

مراقب جوانان

این نوع رفتار را بزرگان مجموعه‌ای که نام بردم هدایت می‌کردند آقای عسکر اولادی عنصر فعالی در زندان بود هم به این جهت که جوان‌ترها را تحت آموزش و نظارت داشت تا در جو زندان که گروه‌های مختلف فعالیت داشتند دچار مشکل نشوند، ایشان کلاس‌های مختلف برگزار می‌کرد و خودش نیز به‌عنوان طلبه یا دانشجو در آن شرکت می‌کرد و همچنین در برخی از کلاس‌ها مدرس بود. عمدتاً محتوای آموزشی در این کلاس‌ها مسائل دینی، مذهبی و مسائل سیاسی منبعث از آموزه‌های دینی بود مجموعاً این حسن سلوک و حسن رفتار که در زندان سازمان داده‌شده بود و همچنین مناسکی مثل نماز جماعت، دعای کمیل‌ها، روزه‌های ماه مبارک رمضان و مجموعه این برنامه‌ها شرایط بسیار دل‌چسبی را فراهم کرده بود به‌طوری‌که احساس دل‌تنگی در آن محیط زندان به کسی دست نمی‌داد.

صبور و با سعه صدر

بعد از انقلاب من ایشان را زیاد ندیدم ولی مدتی که من در وزارت بازرگانی بودم ایشان به‌عنوان مشاور وزیر وقت بازرگانی در بعضی از جلسات شرکت می‌کرد، آنجا سعه‌صدر و تحمل نظر مخالف در ایشان دیده می‌شد و علیرغم اینکه به نظر می‌رسد تحمل این مطلب که فرد جوان‌تر از خودشان نظر مخالف ایشان ابراز کند و ایرادی از کارشان بگیرد من می‌دیدم ایشان تحمل نظر مخالف را داشتند و با سعه‌صدر به آن گوش می‌داد حال ممکن بود در جریان تصمیم‌گیری، تصمیم دیگری اتخاذ می‌کرد ولی به لحاظ سلوک و رفتار فردی اهل گفتگو، استدلال و منطق بود و استبداد رأی در مفهوم مصطلح در ایشان دیده نمی‌شد اما طبیعتاً حق هر مدیری است که بعد از شنیدن نظرات تصمیم بگیرد و این مجموع خاطرات روزهای خوشی است که از مرحوم آقای عسکر اولادی به خاطر دارم.