حمید رضا ترقی- فروردین سال ۵۴ پس از دوماه تحمل سلول انفرادی ساواک و بعد از محکومیت به خاطر اقدام علیه امنیت رژیم شاه وتوزیع رساله امام(ره) و اعلامیه نوشتن علیه حزب رستاخیز وارد زندان وکیل آباد مشهد بند یک سیاسی شدم. گروههای مختلف سیاسی از توده‌ای و مجاهدین خلق و چریکهای فدایی خلق و حزب طوفان و... گروه موتلفه اسلامی جمع بودند.
در بین همه گروههای سیاسی تنها گروهی که در خط امام خمینی (ره) و استوار و ثابت قدم در ایمان و عقیده‌شان یافتم، گروه آقای عسکراولادی و حاجی حیدری و لاجوردی بودند.
با پیوستن به این گروه و شنیدن تاریخچه مبارزات آن‌ها، فصل جدیدی در تاریخ عمر مبارزاتی‌ام شروع شد. شهید لاجوردی به زندان تهران منتقل شد و من و مرحوم حاج ابولفضل حیدری شاگردان مستمر مرحوم عسکراولادی در تفسیر موضوعی قرآن و نهج البلاغه و بررسی مطبوعات بودیم. حاجی حیدری فردی با نشاط و اهل خنده و دارای انرژی مثبت فراوان بود و ضمن اداره یک فروشگاه در داخل بند سیاسی،کشیدن غذای گروه را نیز به عهده داشت. او برای اینکه غذا به دست کمونیست‌ها نجس نشود، قبل از همه سهم گروه را جدا می‌کرد و بعد بقیه غذا در اختیار دیگر زندانیان قرار می‌گرفت.
علی رغم‌شناختی که در طی ۱3 سال زندان از جریانهای سیاسی داشت، کم حرف و خوددار بود. توفیقی شد تا با وی یک بار به طور دقیق و محققانه نهج البلاغه را مطالعه و مباحثه کنیم و چهار جلد مبادی العربیه را بخوانیم. او با حفظ مواضعش نسبت به منافقین و دیگر گروههای سیاسی در زندان همزیستی مسالمت آمیزی با آن‌ها داشت. اواخر سال ۵۴ که وی و مرحوم عسکراولادی را به زندان تهران منتقل کردند، از او جدا شدیم و درسال ۵۶ پس از آزادی بار دیگر با آن‌ها مرتبط شدم تا پیروزی انقلاب اسلامی که ایشان در ستاد استقبال از امام(ره) امکانات برای مستقبلین از شهرستان‌ها را فراهم می‌کرد، توانستم ۱۲ اتوبوس از علاقمندان به امام(ره) را از خراسان به تهران برای شرکت در مراسم استقبال از امام(ره) خمینی ره بیاورم. نقش وی در ساماندهی امکانات مردمی تهران مثل منازل برای استقبال کنندگان شهرستانی نشان دادکه زندان از او مدیری توانا در بحران‌ها ساخته است.
با تاسیس کمیته امداد امام(ره) خمینی، مسیر زندگی وفعالیت این مرد عمل به سوی مبارزه با فقر و کمک به آسیب دیدگان از انقلاب و حمایت از نیازمندان و ایتام تغییر کرد. حاجی حیدری در کنار یارانش چون عسکراولادی و نیری و شفیق کمر به نجات فقرا و مستمندان کشور بست و با تلاش بی‌وقفه نهاد مقدس امداد را تا دور‌ترین نقاط کشور توسعه دادند. ساده زیستی و تهجد شبانه و اخلاص در خدمت و عشق به محرومان از او بازویی پر توان برای توانمند سازی محرومین ساخت و توانست زیر ساختهای بخش خودکفایی و اشتغال نیازمندان را پی ریزی کرده و زمینه بازاریابی برای تولیدات محرومین را فراهم سازد.
مرحوم حیدری در کنار آقای عسکر اولادی و مرحوم امانی جزء معتمدین امام(ره) در بازار تهران بودند و به حرکتهای سیاسی بازار جهت ولایی می‌دادند. همت او در راه اندازی و تقویت صندوقهای قرض الحسنه به عنوان عامل پیشگیری از فقر و رفع فقر از جامعه گردیده است.
وی در حاشیه خدمت به محرومین بی‌سرو صدا و با کمترین مصاحبه و نماد خارجی یکی از موسسین فعال و اهل نظر در مسائل بود و توانست اندوخته‌های سیاسی خود را بعد از حزب جمهوری اسلامی، در حزب موتلفه اسلامی به کار گیرد و از نفوذ عوامل دشمن به درون تشکیلات جلوگیری نماید.
نظم تشکیلاتی و حضور مستمر در جلسات از او عنصری پابکار برای حزب ساخته بود. از نمایندگان ولی فقیه در کمیته امداد و مسئول بازرسی از سوی شورای مرکزی بود. به مسائل حیطه مسئولیتش بسیار حساس و وسواس داشت و عملش بیشتر از حرفش بود. همیشه قرآن جلسات شورای مرکزی امداد را او قرائت می‌کرد و در انس با اهل بیت (ع) یدطولائی داشت.
مسئولیتهای وی علاوه بر موتلفه اسلامی شامل موارد ذیل بود:
عضویت در معتمدین امام(ره) و رهبری در بازار، عضویت در هیئت مدیره خیریه امین مجد مربوط به اموال مرحوم امینی، عضویت در هیئت مدیره موسسه الهدا در آفریقا، عضویت در هیئت مدیره بیمارستان بازرگانان عضویت در شورای امداد لبنان ، عضویت در هیئت امنائ مدرسه علمیه امام(ره) حسن (ع) لواسان، مسئول بازرسی شورای مرکزی امداد، رئیس هیئت مرکزی گزینش امداد، رئیس هیئت مدیره موسسه فرهنگی شهدای موتلفه اسلامی، رئیس هیئت مدیره صندوق قرض الحسنه امداد امام(ره)، عضو هیئت عامل مرکز خدمات تولیدی و بازرگانی امداد امام خمینی(ره) روحش شاد و راهش پر رهرو باد.