پاسخ : در پاسخ به سوال طرح شده که از جمله اتفاقاتی است که اخیرا روی داده و افکار عمومی جامعه را درگیر موضوع نموده باید بیان داشت ،به موجب ماده 633 قانون مجازات اسلامی –کتاب پنجم- تعزیرات، قانونگذار رها کردن طفل و هر شخصی که قادر به محافظت از خود نباشد را در محل خالی از سکنه، جرم انگاری نموده است. به موجب ماده مزبور: هر گاه کسی شخصا یا به دستور دیگری طفل یا شخصی را که قادر به محافظت از خود نمی باشد در محلی که خالی از سکنه است رها نماید به حبس از شش ماه تا دو سال و یا جزای نقدی از سه میلیون ریال تا دوازده میلیون ریال محکوم خواهد شد و اگر در آبادی و جایی که دارای سکنه باشد رها کند تا نصف مجازات مذکور محکوم خواهد شد و چنانچه این اقدام سبب وارد آمدن صدمه یا آسیب یا فوت شود رها کننده علاوه بر مجازات فوق، حسب مورد به قصاص یا دیه یا ارش نیز محکوم خواهد شد. برای تحقق مسئولیت مباشر در صدر ماده تفاوتی نمی کند که مرتکب قصد ورود صدمه به طفل را داشته باشد یا خیر و صرف رها کردن موجب تحقق جرم خواهد شد. لکن برای تحقق مسئولیت مباشر در قصاص در صورتی که مرتکب با علم به اینکه طفل قادر به حفاظت از خود نبوده و عامدا او را در محلی که کسی حضور ندارد رها نماید به نظر نگارنده این فعل حکایت از قصد فاعل جرم در ایراد صدمه و یا قتل کودک داشته و از مصادیق قتل عمدی به موجب ماده 290 قانون مجازات اسلامی بوده و به موجب قسمت ذیل ماده 633 مرنکب را می توان به قصاص محکوم نمود.

حمیدرضا سنگانیان

وکیل پایه یک دادگستری و مشاور حقوقی

* سؤالات حقوقی خود را می‌توانید به رایانامه info@shoma- weekly. ir یا شماره پیامک 20001342 ارسال فرمایید.