تجربه دولت به اصطلاح اعتدال و همچنین دوران کوتاه شهرداری لیست امید، ثابت کرده است که مشکلات کشور را نمی شود فقط با ریش سفیدان حل کرد.
نجفی به علت بیماری ناشی از کهولت سن مجبور به استعفا شد و دوران ناموفقی را در شهرداری پشت سرگذاشت؛ عملا حتی در بحران های ضعیف همچون بارش برف و باران نتوانست مدیریت خوبی را ارائه کند و لیست امید هم در شورای شهر به بحران نداشتن مدیر مناسب برخورده بود و با مخالفت استعفایش عملا وبال مردم تهران شده بود؛ به گونه ای که انگار شهروندان تهران باید به تحملش عادت می کردند.به نظر، یکی از دلایل اصلی که هنوز بعد از گذشت چهار دهه از انقلاب، دوران رفت و آمد نسل اول انقلاب پایان نیافته، نامعلوم بودن متولی اصلی جوانگرایی و کادرسازی در کشور است. هنوز مشخص نیست که چگونه باید جوانان نسل های بعدی به مدیریت در نظام کشور ورود کنند و جایگزین شوند؟
احزاب واقعی باید اصلی ترین متولی کادرسازی در کشور باشند، اما چون بهای لازم به احزاب داده نشده و جریان های سیاسی قائم به اشخاص و یا دولت ها بوده اند، چند صباحی خودنمایی کرده اند و توانسته اند قدرت را در دست بگیرند؛ اما اغلب از تشکیلات و ساختار مشخص محروم بودند به خاطر این موضوع هیچگاه به فکر کادرسازی و آموزش مدیریت نبودند و فقط به فکر گذران آن ایام بودند.
از طرفی دیگر نگاه مردم هنوز به احزاب نگاه مثبتی نیست؛ زیرا هنوز فرق بین حزب گرایی با حزب بازی و جناح بازی تبیین نشده است. مردم به تحزب نگاه ویژه خواری(رانتی) یا جولان ژن های خوب دارند آیا تحزب واقعی این گونه است؟
برای بیان این تفاوت ها باید جداگانه به آن پرداخت اما نمونه کوتاه از فرق تحزب و جناح بندی را شهید بهشتی این گونه شرح داده است: «در حزب جمهوری اسلامی اگر دو نفر را پیدا کردیم که هر دو از جهات شرایط مورد‌نیاز برای مسئولیتی یکسان بودند، قطعا آن که حزبی است را انتخاب می‌کنیم، چراکه اصل در تشکل بودن و کار جمعی داشتن هنر است. این امتیاز یک درجه برتری است نسبت به کسی که نمی‌تواند کار حزبی انجام دهد.» این یعنی حزب به دنبال فردی است که شرایط بهتری را برای قبول مسئولیت داشته باشد.
از وظایف اصلی احزاب داشتن برنامه برای اداره کشور است و لازمه آن تربیت و کادرسازی جوانان و نسل بعدی برای قبول مسئولیت است. تا وقتی احزاب واقعی قدرتمند نشوند و به قدرت نرسند خیلی امید به جوانگرایی در مدیریت کشور خصوصا بخش های اجرایی نخواهد بود. هرچند برخی دانشگاه ها این کار را انجام دهند اما روند آنها بیشتر نظری است و این حزب هست که می تواند در عرصه عمل و تجربه در کنار مدیران با تجربه خود به کادرسازی نیروهای جوان بپردازد.
راه دیگر ورود مدیران جوان، اعتماد به جوانانی است که با ورود خود می توانند افراد هم سن سال خود را به عرصه مدیریت بیاورند. در واقع زمینه این مسیر نیازمند اعتماد و باور برخی از مسئولان به جوانان است، همان باوری که مقام معظم رهبری در سخنرانی روز اول فروردین امسال به آن اشاره کردند که «یکی از این موانع باور نداشتن بعضی از مسئولین ما به همین ظرفیّتها [جوان های کشور] است؛ یا باور ندارند یا به اینها اهمّیّت نمی دهند. وجود این‌همه جوان در کشور، یک ظرفیّت مهمّی است؛ بعضی از مسئولین ما، در طول زمانها، به این اهمّیّتی نمی دادند؛ بعضی‌ها این را باور نداشتند، اهمّیّت نمیدادند؛ این را که "از دست این جوانها کار برمی‌آید"»
مقام معظم رهبری خود در انتسابات به این موضوع توجه کرده اند؛ انتظار این است که دیگر ارکان حکومت اعم از قوای سه گانه، نهادها و سازمان ها نیز انقلابی از حضور جوانان در عرصه های مختلف راه بی اندازند؛ چرا که رهبری بارها اهمیت این موضوع را بیان کردند که نسل های بعدی انقلاب باید راه گشا و مشکل گشای شرایط فعلی کشور باشند.
بدون شک جوانگرایی جرات می خواهد و پرهزینه است. چه هزینه از آبرو و چه هزینه های مالی و معنوی و. ..
جوانگرایی احتیاج به تکیه گاه و پشت پناه بزرگان دارد اما هزینه آن از جنس سرمایه گذاری است که سال ها می توان برای کشور سود و بازدهی داشته باشد.