متن سرمقاله
آقای مسعود پیر هادی برادر آقای محسن پیر هادی است که از نزدیکان آقای قالیباف و یکی از 5عضو هئیت نظارت بر انتخابات بر شوراها است او در روزنامه رسالت نوشت مرثیه ای بر حزب موتلفه .
« حزب مؤتلفه اسلامی به‌عنوان حزبی سیاسی - مذهبی در سال 1342 تأسیس شد و با ترور حسنعلی منصور، نام خود را در تاریخ سیاسی ایران ماندگار کرد. این مجموعه در انقلاب اسلامی نیز دارای کارنامه مبارزاتی با رژیم ظالم شاهنشاهی است و پس از انقلاب نیز به‌عنوان تشکل جناح راست خود را در سپهر سیاسی ایران حفظ کرد. چهره‌هایی نظیر شهید بهشتی، شهید مطهری، شهید باهنر، شهید عراقی، شهید امانی، شهید لاجوردی، مرحوم حبیب‌الله عسگراولادی و مرحوم پرورش از بزرگان منتسب به این تشکل در آن روزها بودند.
مؤتلفه هرچقدر در فضای مبارزاتی پیش از انقلاب و شروع نهضت، توفیق داشت، بعد از انقلاب و خصوصا پس از دفاع مقدس نتوانست در عرصه سیاسی و اجتماعی، خود را مطرح کند و به‌نوعی رکورددار شکست‌های انتخاباتی قلمداد می‌شود. مجموعه‌ای با زیرساخت‌ها و تشکیلات گسترده اما بدون بدنه و اقبال مردمی که عمده تأییدات آن مربوط به زمان مبارزه با رژیم ستم‌شاهی و شروع انقلاب بود. بااین‌وجود به‌واسطه بزرگانی چون مرحوم عسگراولادی و مرحوم پرورش و تعدادی دیگر از افراد خوش‌سابقه، نامدار و مرجع در این حزب، لااقل نام مؤتلفه زنده ماند و اعتبار سابق تشکیلات و ارزش وجودی بزرگان حزب، آبرویی برای این مجموعه ایجاد کرد؛ اما به گواه نتایج انتخابات و مواضع حزب مؤتلفه و شکست‌های پی‌درپی نفرات اصلی این تشکل می‌توان وزن واقعی این حزب سیاسی را مورد ارزیابی و بررسی قرار داد.در بررسی سیر قهقرایی این تشکل و چرایی اینکه برخی مسئولان آن، موردتوجه رسانه‌های معاند و ضدانقلاب شده‌اند، استفاده از مرام‌نامه‌ای که گویی در بین بعضی از این افراد جایی ندارد لازم است.«مؤتلفه اسلامی انگیزه اصلی‌خویش را انجام‌وظیفه و ادای تکلیف شرعی در هرزمان و مکان و کسب رضوان‌الله می‌داند و تلاش خواهد داشت که از هرگونه ناخالصی و شرک‌های آشکار و پنهان برکنار بماند.» حال باید دید این حزب که پسوند اسلامی هم به خود داده است چگونه نسبت به تهمت‌ها و افتراهای اعضای ارشد خود نه‌تنها واکنش نشان نمی‌دهد که در رسانه رسمی ارگان خود آن را منتشر می‌کند. در تاریخچه این حزب آمده است: «مؤتلفه اسلامی تنها تشکلی است که از آغاز تأسیس، با نظر امام خمینی شورای روحانیت داشته است تا آنها نظارت داشته باشند که حرکت‌ها، برنامه‌ها و آموزش‌ها، بر اساس (ما انزل الله – و ما قال رسول الله و الائمه الاطهار) باشد.» آیا شورای روحانیت این حزب، امروز موافق این سبک کنش‌ها و واکنش‌های سیاسی برخی اعضای خود است یا نظارت را مثل پوست‌اندازی و جذب مردم رها کرده‌اند؟به‌هرتقدیر امروز جایگاه، اقبال و اعتبار این حزب سیاسی در کشور برای عموم مردم مشخص است؛ ای‌کاش عقلای این حزب، فکری کنند تا برخی مسئولان ارشد این تشکل، اگر نمی‌توانند مثل مرحوم عسگراولادی، محور و مرجع جریانات سیاسی باشند لااقل میراث دار اخلاق و تقوای آن مرد بزرگ شوند و تتمه اعتبار مؤتلفه را به حراج نگذارند».
حمیدرضا کاظمی : پیرهادی و جوکار دنبال ریاست هستند
حمیدرضا کاظمی، عضو کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس شورای اسلامی در گفتگو با خبرنگار نما، در رابطه با ارسال نامه ای به محمدباقر قالیباف درباره علل عدم تشکیل جلسات هیئت مرکزی نظارت بر انتخابات شوراها و نیز عدم شرکت آقایان جوکار و پیرهادی در فرآیند انتخاب رئیس این شوراها از طریق رأی گیری گفت: بیش از 40 روز پیش در صحن علنی مجلس پنج نفر به عنوان هیئت مرکزی نظارت بر انتخابات شوراها انتخاب شده اند و قاعده آن است که بعد از انتخاب اعضای هیئت نظارت، اعضاء تشکیل جلسه دهند و رئیس هیئت نظارت، نایب رئیس و سخنگو را انتخاب کنند و سپس وارد کارهای اجرایی نظارت شوند.عضو کمیسیون شوراها و امور داخلی با بیان اینکه با عدم حضور آقایان پیرهادی و جوکار در جلسه هیئت نظارت، موجب اختلال در روند کاری این هیئت شده است، گفت: آیین نامه داخلی می‌گوید که معاونت نظارت از اعضا دعوت به عمل آورد تا تشکیل جلسه بدهند و هیئت رئیسه را انتخاب کنند. اما در اینجا معاونت نظارت تعلل می کند؛ چون تا به امروز از معاونت نظارت چهار بار درخواست دعوت اعضاء را داده ایم؛ یعنی خود بنده، آقای میرسلیم و سید نظام الدین موسوی در جلسه حضور داشتیم، اما آقای پیرهادی و آقای جوکار شرکت نکردند.
این نماینده مردم در مجلس شورای اسلامی درباره علت عدم حضور محسن پیرهادی و محمدصالح جوکار در جلسات هیئت مرکزی نظارت بر انتخابات شوراها گفت: این دو نفر به دنبال ریاست بر شورا هستند، اما من، آقای میرسلیم و آقای سیدنظام الدین موسوی می گوییم اگر می خواهید رئیس شورا شوید ابتدا در جلسه حضور پیدا کنید و سخن بگویید و بعد رئیس شورا با رأی گیری انتخاب شود، اما این دو نفر می‌گویند یکی از ما باید به عنوان رئیس انتخاب شود؛ در صورتی که آنها نماینده تر از سایر نماینده ها نیستند.