دو قطبی آنتاگونیستی و متنازع در درون دالان‌های تو در توی جامعه بر محور شکاف‌های اجتماعی می‌تواند تبعات جبران ناپذیری برای کشور به همراه داشته باشد و وحدت ملی را خدشه دار کند. تلاش برای ایجاد اقطاب اجتماعی حول شکاف‌هایی نظیر حزب اللهی‌ها و مردم عادی، فقرا و ثروتمندان، حاشیه نشینان و مرکز نشینان، برجامیان و نابرجامیان، شهرستانی‌ها و تهرانی‌ها، معتدل‌ها و افراطی‌ها، نسل سوم و چهارمی‌ها با نسل‌های اول و دوم، فاسد‌ها و سالم‌ها، راستگو‌ها و دروغ‌گو‌ها، مذهبی‌ها و غیر مذهبی‌ها و … صورت می‌پذیرد. و اقعیت این است که ثبات سیاسی ارتباط مستقیمی با تمرکز بر سیستم دو حزبی و یا تکثر اضلاع رقابت ندارد بلکه مهم اصول مشترک و پذیرفته شده بین بازیگران سیاسی است. اما آمریکا به‌طور هوشمندانه فضای اجتماعی داخل کشور را هدف گرفته و از منظر جامعه‌شناختی به دنبال تبدیل فضای داخلی ایران به یک فضای دو قطبی است. این شکاف اجتماعی ساختگی و کاذب است و اگر مواجهه با این بازی بر یک مدیریت سیاسی منطقی استوار نشود می‌تواند برای کشور بسیار خطرناک باشد و امنیت ملی ما را از قفا هدف بگیرد. حکایت امروز جامعه حکایت کلاس درسی شده که در غیاب معلم مبصر نامشروعی پای تخته سیاه رفته و در موضوعات مختلف سیاسی و اجتماعی در حال نوشتن لیست خوب‌ها و بد‌ها از بین اسامی دانش آموزان است. این مبصر همان دشمن است که پوستین وارونه مبصری به تن کرده و گرگی در لباس میش است که به واسطه تقسیم بندی‌های اعتباری نامشروع سعی در تقسیم و تفریق جامعه دارد. این در حالی است که انقلاب در دهه چهارم عمر خود نیازمند کلاس جمع و ضرب است نه تفریق و تقسیم! جمع نیرو‌ها و ضرب انرژی‌ها در هم برای پیشرفت و تحقق آبادانی کشور. مراقب باشیم امروز که فرایندهای زیردستی انتخابات آتی ریاست جمهوری را صورت بندی می‌کنیم آیا سر کلاس جمع و ضرب نشسته‌ایم و یا سراغ تقسیم و تفریق رفته‌ایم.