بیش از ۱۴ سال از فرمان تاریخی رهبر انقلاب به روسای قوای سه گانه در خصوص تشکیل ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادی وتهیه طرح مبارزه با فساد می‌گذرد. معظم له چند توصیه مهم را در این زمان مورد تأکید قرار دادند.
۱- هدف مبارزه با مفاسد اقتصادی فراری دادن سرمایه‌ها نیست
۲- کار مبارزه با فساد در دستگاه‌ها به افراد مطمئن و دارای سلامت و امانت سپرده شود.
۳- از اتهام بی‌سند و مدرک به دیگران باید پرهیز شود و از تبعیض نیز دوری شود.
۴- از برخورد شعاری و تبلیغاتی و تظاهرگونه با این امر حیاتی پرهیز شود.
۵- از پرداختن به ریشه‌ها و ام‌الفساد‌ها غفلت نشود به غلط به سراغ افراد ضعیف نروند.
متأسفانه در دولت اصلاحات نه تنها گامی اساسی در این رابطه برداشته نشد، بلکه از متهمان به مفاسد اقتصادی نیز حمایت و پشتیبانی شد.
دولت احمدی‌نژاد نیز که با شعار رخنه در مافیای قدرت و ثروت و مبارزه با مفسدان اقتصادی روی کار آمد و فریاد بگم بگم او بلند بود و می‌گفت لیستهایی از این مفسدان را در جیب دارد و به موقع بیرون خواهد داد.
ولی دیدیم که هیچ کدام از این وعده‌های داده شده عملی نشد و چیزی از فساد کاسته نشد. رئیس دولت دهم هم روش روزنامه‌ای را در مبارزه با فساد دنبال کرد و عملا قدم مؤثری برنداشت
البته افشاء مفاسد اقتصادی دوران اصلاحات و کارگزاران و مناظره وی در سال ۸۴ و مصاحبه‌های دیگران، مردم را با این حقیقت آشنا کرد که عزم جدی‌ای برای مبارزه با فساد وجود ندارد.
اینک که دولت تدبیر و امید بر سر کار آمده، انتظارات عمومی برای مبارزه با فساد افزایش یافته است ولی باز هم شاهدیم که این دولت به‌جای اقدامات ریشه‌ای و عملی برای مبارزه با فساد برخورد سیاسی کرده است.
دولت یازدهم متأسفانه به‌جای تحقیق و بررسی این موضوع، آن را به اهرم سیاسی برای تخریب جریان رقیب خود تبدیل ساخته و با آن برخورد سیاسی کرده است.
رهبر معظم انقلاب اسلامی که در طی چندین سخنرانی از برگزاری سمینار‌ها و همایش‌ها و حرفهای بدون عمل و بی‌فایده در رابطه با مبارزه با فساد ناراحت و ناراضی بودند در جمع کارگران فرمودند:
۱- با دزد، دزد گفتن، دزد از سرقت دست برنمی‌دارد. باید جلوی او را گرفت.
۲- مسئولان روزنامه نیستند که مدام راجع به فساد حرف بزنند
۳- مسئولان باید وارد عمل شده و جلو فساد را به معنای واقعی کلمه بگیرند
مفهوم سه بند فوق این است که عده‌ای علیرغم اینکه خود در مفاسد شریک هستند به دنبال متهم‌کردن دیگران و آدرس غلط دادن و رد گم کردن هستند
- مسئولان موظف به مبارزه با فساد، مکرر حرف می‌زنند ولی عملاً اقدامی اساسی و مؤثر در مبارزه با فساد نمی‌کنند
- بُعد دیگر روزنامه‌ای عمل کردن سیاسی کردن مبارزه با فساد است که در روزنامه‌ای شدن نیز نهفته است. و این عامل مهمی در منحرف کردن مبارزه با فساد از جاده اصلی آن است
- وقتی پس از ۲ سال از عمر دولت جدید هنوز جلسه سران سه قوه پیرامون مبارزه با فساد اقتصادی تشکیل نشده
- وقتی رشد مفاسد اقتصادی در دولت یازدهم طبق اعلام مرکز آمار افزایش یافته
- وقتی معاون اول رئیس جمهور به‌صورت روزنامه‌ای می‌گوید فساد اقتصادی دولت قبل در تاریخ ۱۰۰ ساله اخیر کشور بی‌سابقه بوده!!
- وقتی روزنامه‌های اصلاح طلب که منابع مالی روزنامه‌هایشان خود دلیل روشنی بر اثبات این حقیقت است که از رانت‌های گوناگون تأمین می‌شوند
- وقتی معاون اول برای تخریب عملکرد دولت قبل مبادلات اقتصادی بین ایران و چین را ده برابر اعلام کرده و بعداً این دروغ روشن و معلوم شد که هیچ اقدامی در این رابطه صورت نگرفته و حجم مبادلات ۷۰ میلیارد بوده
- وقتی وزیر کشور در رابطه با پول کثیف وارد پازل ساختگی اصلاح‌طلبان می‌شود ومجبور به عذرخواهی و دروغ گفتن می‌شود.
- وقتی یک محکوم به مفاسد اقتصادی امروز می‌تواند دبیر کل حزب کارگزاران سازندگی شود یعنی حزبی که بخشی از جلوه دولت محسوب می‌گردد.
باید چاره اساسی کرد و همانطور که مقام معظم رهبری فرمودند: مسئولان باید وارد اقدام عملی در مبارزه با مفاسد اقتصادی شده و از حرف زدن‌های بدون عمل پرهیز شود.
نتیجه مبارزه روزنامه‌ای با فساد
آنچه می‌توان به عنوان محصول این نوع مبارزه دانست عبارتست از:
۱- سیاسی شدن مبارزه با فساد
۲- ناامیدی مردم از این مبارزه
۳- گم شدن مقصران اصلی این مفاسد در افکارعمومی
۴- متهم شدن بی‌گناهان و محکوم شدن افراد خُرد و به حاشیه امن رفتن دانه درشت‌ها
۵- طولانی و فرسایشی شدن مبارزه و عادی‌سازی فساد در جامعه
۶- در خطر قرار گرفتن موجودیت نظام در اثر گسترش فساد
بنابر این مبارزه روزنامه‌ای با فساد غیرممکن و ضایع‌کننده تلاشهای فرهنگی و قضائی در این رابطه است.