آری این ضریح جدید است که با انتسابش به امام حسین«ع» متبرک میشود و قابلیت معنوی شدن پیدا نموده و ما را به معنویت و روحانی شدن دعوت میکند. باید گفت : نگاه بلند،آگاهانه و عرفانی به ضریح میتواند ما را ساخته و پرداخته معنوی نموده و بسوی کمال واقعی رهنمون سازد. باشد که با این نگاه به ضریح نگاه کنیم.
محمدحسن آلاله - داستان ضریح جدید مطهر امام حسین«ع» و استقبال میلیونی مردم از آن روایتی است که عاشورایی دیگر در محرم امسال ایجاد نمود و امروز تبدیل به حماسهای معنوی شده که شاید دیگر تا سالها بعد هم، شاهد خلق چنین صحنههایی زیبا نباشیم ، آنها که روز اول تصمیم گرفتند این ضریح را در کشور اسلامی ما بسازند و آنها که با طرحی ابتکاری قسمتی از ضریح را در مسیر برخی شهرها به حرکت درآوردند واقعا شاید خود در ابتدا نمیدانستند که با این استقبال پرشور و شعور مردمی مواجه خواهند شد و این چنین حماسه ای به یادماندنی از سوی مردم خلق میشود.
معمولا همیشه اینگونه بوده است که باید به حرم میرفتی، ضریح را میدیدی و به آن میرسیدی و دور آن چرخ میزدی، اما این بار داستان این قصه عوض شد، این بار این ضریح بود که به میان مردم میآمد و به دور مردم چرخ میزد. براستی چه فرق میکند که ما به حرم برویم یا اینکه حرم و ضریح به نزد ما بیاید. مهم محتوی عمل خالص ما و مهم تر اخلاص و صفای درونی ماست و فیضی است که از این حرکت معنوی باید به دست آوریم، اینجاست که آن شعر معروف معنا پیدا میکند که میگفت:
به کعبه گفتم تو از خاکی منم خاک ، چرا باید به دور تو بگردم
ندا آمد تو با پای آمدی باید بگردی ، برو با دل بیا تا من بگردم
آری امروز این ضریح است که به سراغ ما آمده است و در کشور چرخ میزند و ما را به دور خودش میکشاند. البته آنها که این عمل ما شیعیان را خوش نمیدارند و ناصواب میدانند فقط به خاطر آوردن و چرخاندن این ضریح نیست ، بلکه آنها اساسا از حرم ها و بارگاههای ثابت اولیاء الهی هم خوششان نمیآید و حرف و نقد دارند و سالهاست با تحجر و جمود مذهبی خودشان، راهها و دروازههای کسب معرفت و معنویت را بر خود بستهاند.
قصه اصلی ضریح این است که به ظاهر آن نگاه نکنیم و باطن را دریابیم، یعنی اینکه توجه درونی ما به آهن آلات و طلاجات ضریح نباشد بلکه به محتوی آن نظاره کنیم، به انتساب ضریح که به یک امام و مقرب الهی است توجه نمائیم و به درس و معرفت و معنویتی که از این مسیر به دست میآوریم و به قربی که با توسل آن به خداوند میرسیم نگاه کنیم.
میگویند روزی از یکی سازندگان ضریح که با عشق و علاقه فراوان در حال ساختن ضریح بود سوال کردند، چه کاری داری انجام میدهی، داری ضریح میسازی و او که غرق در معنویت ساخت ضریح بود پاسخ داد، نه این ضریح است که دارد مرا میسازد.
آری در حقیقت ما ضریحی برای ساخته شدن و فقط وصل نمودن حلقه های فلزی و طلائی آن نساختهایم، بلکه این ضریح است که ما را میسازد و از همین مرتبه ما به کسب فیض الهی میرسیم. آری این ضریح است که نقطه وصل معنوی همه ما شده است و آنچه ما در دل داریم ارادت خالصانه و عارفانه به مقربان الهی است مقربانی که در پیشگاه خداوند دارای ارزش و قیمت هستند و میتوانند ما را به پلههای بالاتری از معرفت الهی برسانند، آری آنچه حقیقتا در دل داریم عشق الهی و علاقهمندی به کمال و تعالی است، البته ضریح بهانه است و در حقیقت ما به دنبال ساخته شدن خودمان هستیم.
در این قصه، ضریح موجب شد تا ما به یاد خداوند بیافتیم وگرنه اینها همه اجسامی و ظواهری هستند که در نگاه باطنی معنا و مفهوم پیدا می کنند، در حقیقت خداوند همه جاست و تعیین مکان برای او درست نیست، حتی در این نگاه عرفانی فرقی بین کعبه و بتخانه نیست،آنجا که شاعر می فرماید:
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هرجا که روم پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه
آری مقصود خداست وکعبه و بتخانه همه بهانه است.آری این ضریح جدید است که با انتسابش به امام حسین«ع» متبرک میشود و قابلیت معنوی شدن پیدا نموده و ما را به معنویت و روحانی شدن دعوت میکند. باید گفت : نگاه بلند،آگاهانه و عرفانی به ضریح میتواند ما را ساخته و پرداخته معنوی نموده و بسوی کمال واقعی رهنمون سازد. باشد که با این نگاه به ضریح نگاه کنیم.
* قائم مقام موتلفه خوزستان
معمولا همیشه اینگونه بوده است که باید به حرم میرفتی، ضریح را میدیدی و به آن میرسیدی و دور آن چرخ میزدی، اما این بار داستان این قصه عوض شد، این بار این ضریح بود که به میان مردم میآمد و به دور مردم چرخ میزد. براستی چه فرق میکند که ما به حرم برویم یا اینکه حرم و ضریح به نزد ما بیاید. مهم محتوی عمل خالص ما و مهم تر اخلاص و صفای درونی ماست و فیضی است که از این حرکت معنوی باید به دست آوریم، اینجاست که آن شعر معروف معنا پیدا میکند که میگفت:
به کعبه گفتم تو از خاکی منم خاک ، چرا باید به دور تو بگردم
ندا آمد تو با پای آمدی باید بگردی ، برو با دل بیا تا من بگردم
آری امروز این ضریح است که به سراغ ما آمده است و در کشور چرخ میزند و ما را به دور خودش میکشاند. البته آنها که این عمل ما شیعیان را خوش نمیدارند و ناصواب میدانند فقط به خاطر آوردن و چرخاندن این ضریح نیست ، بلکه آنها اساسا از حرم ها و بارگاههای ثابت اولیاء الهی هم خوششان نمیآید و حرف و نقد دارند و سالهاست با تحجر و جمود مذهبی خودشان، راهها و دروازههای کسب معرفت و معنویت را بر خود بستهاند.
قصه اصلی ضریح این است که به ظاهر آن نگاه نکنیم و باطن را دریابیم، یعنی اینکه توجه درونی ما به آهن آلات و طلاجات ضریح نباشد بلکه به محتوی آن نظاره کنیم، به انتساب ضریح که به یک امام و مقرب الهی است توجه نمائیم و به درس و معرفت و معنویتی که از این مسیر به دست میآوریم و به قربی که با توسل آن به خداوند میرسیم نگاه کنیم.
میگویند روزی از یکی سازندگان ضریح که با عشق و علاقه فراوان در حال ساختن ضریح بود سوال کردند، چه کاری داری انجام میدهی، داری ضریح میسازی و او که غرق در معنویت ساخت ضریح بود پاسخ داد، نه این ضریح است که دارد مرا میسازد.
آری در حقیقت ما ضریحی برای ساخته شدن و فقط وصل نمودن حلقه های فلزی و طلائی آن نساختهایم، بلکه این ضریح است که ما را میسازد و از همین مرتبه ما به کسب فیض الهی میرسیم. آری این ضریح است که نقطه وصل معنوی همه ما شده است و آنچه ما در دل داریم ارادت خالصانه و عارفانه به مقربان الهی است مقربانی که در پیشگاه خداوند دارای ارزش و قیمت هستند و میتوانند ما را به پلههای بالاتری از معرفت الهی برسانند، آری آنچه حقیقتا در دل داریم عشق الهی و علاقهمندی به کمال و تعالی است، البته ضریح بهانه است و در حقیقت ما به دنبال ساخته شدن خودمان هستیم.
در این قصه، ضریح موجب شد تا ما به یاد خداوند بیافتیم وگرنه اینها همه اجسامی و ظواهری هستند که در نگاه باطنی معنا و مفهوم پیدا می کنند، در حقیقت خداوند همه جاست و تعیین مکان برای او درست نیست، حتی در این نگاه عرفانی فرقی بین کعبه و بتخانه نیست،آنجا که شاعر می فرماید:
هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو
هرجا که روم پرتو کاشانه تویی تو
در میکده و دیر که جانانه تویی تو
مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه
آری مقصود خداست وکعبه و بتخانه همه بهانه است.آری این ضریح جدید است که با انتسابش به امام حسین«ع» متبرک میشود و قابلیت معنوی شدن پیدا نموده و ما را به معنویت و روحانی شدن دعوت میکند. باید گفت : نگاه بلند،آگاهانه و عرفانی به ضریح میتواند ما را ساخته و پرداخته معنوی نموده و بسوی کمال واقعی رهنمون سازد. باشد که با این نگاه به ضریح نگاه کنیم.
* قائم مقام موتلفه خوزستان