وقتی به خانه رسیدم یک‌مرتبه رادیو اعلام حکومت نظامی کرد و گفت چهار بعدازظهر حکومت نظامی است. فوری به مدرسه برگشتم، چون معلوم نبود اوضاع چطور می‌شود. با اینکه تب داشتم و حالم بد بود، با اتومبیلم به مدرسه رفاه برگشتم، اما وقتی برمی‌گشتم در میان راه در خیابان‌های اصلی و فرعی از میان آتش و خون حرکت می‌کردم. گویا در خیابان‌ها انفجار بود، صدای فریادها و آژیر آمبولانس‌ها شنیده می‌شد، راننده تاکسی‌ها وقتی به طرف بیمارستان می‌رفتند بوق می‌زدند و در کوچه پس کوچه هم وضعیت خاص و عجیبی بود. وقتی به مدرسه رفاه رسیدم، پرسیدم:«چه خبر است؟» جواب دادند:«امام(ره) فرموده‌اند همه به خیابان‌ها بروید و به مردم بگویید در خیابان‌ها بمانند و به حکومت نظامی اعتنایی نکنند.» ما هم بلافاصله هر مقدار مینی‌بوس در اختیارمان بود و هر تعداد که می‌توانستیم تهیه کنیم از جمله مینی‌بوس‌های مدرسه رفاه و مدارس دیگر را تهیه کردیم و با هر مینی‌بوس یک روحانی با بلندگو گذاشتیم که در خیابان‌ها اعلام کنند حکومت نظامی توسط حضرت امام(ره) لغو است. مردم اعم از زن، مرد، کوچک و بزرگ به خیابان‌ها ریختند و تظاهرات کردند. آن روز به همین صورت گذشت و شب 22 بهمن شد. بختیار نتوانست کودتا کند. آن شب هم در کمیته استقبال بودم و صادق قطب‌زاده هم آنجا بود.
به همه گفتم به خانه‌هایتان بروید. هیچ‌کس در پایگاه نماند مگر کسی که مسلح است، چون قرار است کودتاچیان به اینجا حمله کنند. ساعت دو بعد از نصف شب خبر رسید از همدان یک لشکر در حرکت است و از قزوین هم یک لشکر آمده است و خبرهای گوناگونی مبنی بر اینکه نیروهای مختلفی از طرف رژیم برای حمله به پایگاه استقبال و مجموعه اداره‌کننده حکومت انقلاب می‌رسید. حتی تیرهایی که شب‌ها روشنی می‌دهد (رسام) در اطراف مدرسه رفاه مشاهده می‌شد. از اوایل آن شب تا 12 شب دائماً خبرهای مأیوس‌کننده می‌آوردند. اوایل همان شب من به شهید محمدصادق اسلامی گفتم:«من با این تب و بیماری که دارم، می‌خواهم یک گوشه از مدرسه چرتی بزنم.» گفت:«برو مشکلی نیست. من خلأ تو را جبران می‌کنم.»
یک خانه در کنار مدرسه رفاه بود. رفتم آنجا خوابیدم. حدود ساعت دو شب خوابیدم و پنج صبح بیدار شدم. سراسیمه آمدم بیرون تا ببینم چه خبر است. گفتند خبرهای خوبی داریم. مردم خیلی از کلانتری‌ها را گرفته‌اند و ما پیروز شده‌ایم، امام(ره) پیروز شد و بقیه کلانتری‌ها هم یکی پس از دیگری در اختیار مردم قرار می‌گیرد. طولی نکشید که مردم برای تصرف رادیو و تلویزیون در حال حرکت بودند.
به یاد خوابی که قبل از پیروزی انقلاب دیده بودم، افتادم که انقلاب پیروز شده بود و ما شاه را در اختیار داریم و از جمله اینکه رادیو و تلویزیون را گرفتیم. گردانندگان رادیو و تلویزیون بدون اینکه مقاومت کنند تمام سازمان رادیو و تلویزیون را رها کردند و رفتند. ما در عالم رؤیا چون تخصص نداشتیم نمی‌توانستیم آنجا را راه بیندازیم و اداره کنیم و با وحشت از خواب بیدار شده بودم. الان هم که شب 22 بهمن است، گفتند بچه‌ها رفتند و تلویزیون را تصرف کردند و صدای انقلاب اسلامی را به گوش جهانیان رساندند و ظاهراً سرلشکر بدری را که برای کودتا آمده بود، کشته بودند. بعد از 22 بهمن و دستگیری سران رژیم منحوس پهلوی وضع به‌گونه‌ای بود که دشمنان آن چنان روحیه‌شان را از دست داده بودند که ذره‌ای توان مقاومت در برابر انقلابیون نداشتند. آنان با برخورد دو نفر و حتی یک نفر از نیروهای انقلاب خود را تسلیم می‌کردند و به‌راحتی آنها را به پایگاه استقبال (مدرسه رفاه) یا کمی بعد که رفاه جا نبود به مدرسه علوی می‌آوردند، مثلاً خسروداد فرمانده کل ارتش رژیم را که از فداییان شاه و زبانزد قدرت بود دو جوان آوردند و تحویل ما دادند.
وقتی خسروداد وارد مدرسه رفاه شد آن چنان بهت‌زده بود که هیچ اراده و توانی برای حرف زدن نداشت و نمی‌توانست سخنی بر زبان بیاورد و این نبود جز اینکه خداوند متعال ترس و رعب در دل آنها انداخته بود و قدرت و روحیه تصمیم‌گیری از آنها گرفته شده بود.
اگر کسی عناد نداشته باشد و کمی چشم دلش را باز کند معجزه الهی را قدم به قدم و آن به آن در طول پیروزی انقلاب مشاهده می‌کند و این خمینی بت‌شکن بود که دست خدای قهار از آستین او بیرون آمد و کاری کرد کارستان. ان‌شاءالله در تداوم آن با حرکت الهی و خداطلبی بی‌بدیل رهبر معظم انقلاب اسلامی می‌رود تا پرچم اسلام به دست صاحب اصلی آن حضرت ولی‌عصر(عج) تقدیم شود.