- آیا در خطه ی معنا، خدا را خالصانه باور داشتن برای انسان بس نیست؟ ایا خداوند درهای بهشت را به روی آنکس که بدون قبول دین، خدا را صمیمانه و پر شور می پرستد باز نمی کند؟
* خداوند که محتاج عبادت انسان نیست. خداوند محتاج تحلیها و تفسیرهای خداشناسانه نیست. خداوند محتاج تایید شدن، شناخته شدن و پرسیده شدن نیست. خداوند حتی محتاج این نیست که کسی باورش کند. خداوند محتاج خم و راست شدن آدمیزاد، روزه گرفتن و خمس و ذکات دادن آدمیزاد،و پاک را از ناپاک تشخیص دادن آدمیزاد هم نیست. خداوند خواهان وصول انسان به اوج سعادت است نه چیزی دیگر. دین بخاطر انسان است نه انسان به خاطر دین.
- اما انسان با وجود دینداری هنوز هم دردمند است و در ستم .
* قبول دارم چرا که هنوز انسان به واقع مذهبی نشده است. باید باز گردیم به جانب دین و بجانب انسان دردمند ساده دل محتاج قدری محبت قدری نان و قدری هوای تازه...
برای وصول و رسیدن به انسان خوشبخت در محتوا، وحدت یک ضرورت است ....
و وحدت را جز در وجود دین نمیتوان یافت