لحظه های از دست رفته باز نمی گردند، زمان سوخته نو نمی شود، .لحظه ها به ما می رسند، ما را در میان می گیرند، اندکی نزد ما می مانند، اگر لیاقت بهره گیری شرافتمندانه از آنها را داشته باشیم به دادمان می رسند، و اگر نداشته باشیم، طبق قانون طبیعی ِ لحظه های بزرگ، واپس می نشینند...
فاطمه حسینی- برخیز! بشتاب! نیروی نهیب زن درون را فرا بخوان، هر لحظه را چون انار رسیده شتابان در کاسه ی تشنگی بفشار، بنوش و بنوشان، و آنگاه دست از دامان لحظه بدار! مگذار که زمان بیهوده بگذرد! مگر دیروز فردا نبود، و پارسال جزئی از سالهای آینده نبود؟
لحظه های از دست رفته باز نمی گردند، زمان سوخته نو نمی شود، .لحظه ها به ما می رسند، ما را در میان می گیرند، اندکی نزد ما می مانند، اگر لیاقت بهره گیری شرافتمندانه از آنها را داشته باشیم به دادمان می رسند، و اگر نداشته باشیم، طبق قانون طبیعی ِ لحظه های بزرگ، واپس می نشینند...
آنها عقب گرد می کنند شتابان و در انتظار انسان لایق می مانند... فرصتهای گریز پا در انتظار انسان مردد نمی مانند.
پس بیدار شو و دانگ خویش را بر سر سرعت بخشیدن به چرخش چرخهای روزگار بگذار، و هرگز از یاد مبر که تو به خود، ملت خود و چهان خود مدیونی...
گوش کن! باور کن! این که آسیمه سر به در می کوبد باد نیست آن لحظه ی بزرگ توست در بگشا!