محمد مهدی اسلامی- صداقت اظهاراتی که این روز‌ها درباره نگرانی از همسویی منتقدین مذاکرات با نتانیاهو می‌شود را باید در مواضع ۸۸ گویندگان سنجید.
سخنان اخیر آیت الله هاشمی رفسنجانی دارای چند فراز بود. بخش نخست که ناشی از امید بستن به حمایت غرب از ایران و امضای تفاهم نامه برد – برد است که می‌توان آن را همان امید بستن به نقطه خیالی نهی شده دانست، موجب گشته در این موضع‌گیری مهم‌ترین پروژه دولت را مذاکرات هسته‌ای عنوان و منتقدان را با دشمنان قسم‌خورده این مرز و بوم همسان بدانند.
اما توضیحی نداده‌اند که چرا این پروژه مهم‌ترین پروژه دولت نامیده می‌شود؟ وقتی مقام معظم رهبری مهم‌ترین اولویت کشور را اقتصاد مقاومتی عنوان می‌کنند و تاکید می‌کنند که این‌ها امیدهای خیالی است، چنین سخنانی را چگونه می‌توان تعبیر کرد؟
در شرایطی که مبالغ آزاد شده از این مذاکرات تاکنون کمتر از هزینه‌هایی بود که ما برای مذاکرات پرداختیم و بدون نیاز به نتایج مذاکرات به گفته رئیس جمهور محترم تورم کشور به صفر رسید، پس چرا باید به این نقطه خیالی این چنین امیدوار باشیم؟
حتی بر فرض صحت این دیدگاه چرا برای یک نقد عادی که صرفا موضع نظری منتقدین است از این تعابیر استفاده می‌کنند؟ اگر این نگرانی صادقانه است، چرا زمانی‌که سران فتنه در نامه به او اتهاماتی به نظام زدند که نادرستی آن به وی اثبات شد و امنیت ملی را مورد خدشه قرار داد؛ سکوت شد؟ چرا شعار «نه غزه نه لبنان» که در آشوبی داده شد که هنوز نقش همسر و فرزندان ایشان در آن مورد سؤال علاقه مندان نظام است، ایشان نگران همسویی با نتانیاهو نبودند؟ یا آن روزی که «لیونی» دستبند سبز به دست بست و رژیم صهیونیستی از جنبش سبز حمایت کرد و آن‌ها را سربازان خود نامیدند؛ این همسویی رسمی دیده نشد؟
از چهره کهنه کار عرصه سیاست که تجربه دوران سخت را با خود حمل می‌کند، انتظار چنین موضع گیری احساسی نمی‌رفت. بهتر است از دشمن خود بیاموزیم که در مذاکرات به جای حمله به منتقدان انتقاد آن‌ها را به عنوان یک فرصت و اهرم فشاری علیه طرف مقابل در مذاکرات استفاده می‌کنند.