محمد مهدی اسلامی- سال 1374، تعداد نشریات خبرساز چندان زیاد نبود. اما معدود نشریات پیشرو دارای مخاطبانی خاص بودند. یکی از این گونه نشریات که
زیرمجموعه موسسه مطبوعاتی بزرگی هم بود؛ بخشی داشت که خبرهای ویژه را در آن چاپ می کرد و در این ستون خبری را نسبت به یکی از مسئولین امروز و آن روز کشور داده بود که بسیار جنجال ساز شده بود. (این همه اجتناب از آوردن نام ها برای آن است که حاشیه به متن تبدیل نشود و اصل حرف منتقل شود.) آن مسئول با دفتر رهبری تماس گرفته و نقل قولی که از وی شده بود را تکذیب کرده بود و گلایه که چرا نشریه کذا تکذیبیه مرا منتشر نمی کند. این پیگیری برای تکذیب و اصرار مدیرمسئول هفته نامه مذکور پس از چند بار رفت و برگشت و انعکاس مطبوعاتی منجر به اخراج مدیر نشریه از سوی موسسه شد؛ زیرا علی رغم تذکر شرعی، از اصل اسلامی حمل به صحت کردن قول مومن عدول کرده و حاضر به قبول تکذیب وی نشده بود.آن حادثه حداقل برای حقیر حامل یک پیام از سوی مرجع تقلیدم است که در فضای رسانه ای باید قول مومن را پذیرفت. کافی است نگاهی به سیره معصومین به ویژه در دوره حکومت نبوی و علوی داشته باشیم تا دریابیم که وقتی یک مسلمان از آنچه به وی نسبت می دهند تبری می جوید ما هیچ وظیفه ای در واکاوی و اثبات آن سیئه به وی نداریم و حتی اسلام از این رفتار منع کرده است.نمونه ای از این موارد موضوع سخنان رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام درباره سوریه است؛ سئوال این است که وقتی جملات نقل شده از سوی وی تکذیب شد، کدام وظیفه شرعی ما را به آن وا می دارد که با تفحص سخنان وی در فلان شهرستان اثبات کنیم که چنین چیزی نیست؟ آیا این اصرار به مصلحت کشور و آرمان‌ها است.

بر فرض صحت تلاش برخی برای نقض تکذیبیه، توفیق در اثبات اینکه یک مقام بلند پایه نظام ما مواضعی بر خلاف نظام دارد و رسمیت بخشیدن به وجود دیدگاه ضد سوری در داخل نظام و ایجاد شکاف در موضع منسجم حمایت ایران از سوریه؛ منفعت جناح مقاومت را تقویت می کند یا صهیونیست ها را؟ کاش حب و بغض‌هایی که رنگ انقلابی گری دارد چشم ما را بر واقعیتها و مصلحت واقعی نظام نبندد.