بهشته بادامچیان - مولانا را باید از اشعار ساده و روان او شناخت . شاعر بزرگ قرن هفتم هجری که طبع گرم و بیان کلمات شیرین و گویایش در اشعار وغزلیاتش خصوصا در مثنوی معنوی او هویدا است .

او در بیان مراتب سلوک و عرفان جمع میان احساس و علم و تحقیق را به کار برده است و دشوار ترین مسائل فکری و عرفانی را به ساده‌ترین و روان ترین گفتار و بدون پیچ و تاب در قالب حکایت و تمثیل و مثل های توجیهی بیان کرده است.

تردیدی نیست که مهم ترین متن دینی که اثر بر شخصیت و اشعار مولانا داشته همان قرآن کریم است و در اشعار مثنوی معنوی هم دیده می شود.او بسیار ساده می زیسته و این سادگی و بی تکلف بودن در اشعارش هم دیده می شود بعد از ملاقاتی که با شمس تبریزی داشت به مراقبت از نفس و تهذیب باطن پرداخت و همواره توصیه می‌کرد که همگان به مراقبه از نفس مشغول باشند .

عرفان مولانا تبدیل و تغییر صفات بد به خوبی هاست و به مخاطب تاکید می‌کند که عرفان و رسیدن به سلوک کار خارق العاده نمی طلبد بلکه همان انجام کار های درست و منطبق با رفتار‌های انسانی است که راه رستگاری هم بر ان استوار است. در اشعارش مدح ارباب قدرت نکرده و رویکرد او بیشتر پرداختن به مسائل اخلاقی و ایمانی انسان ها و توجه دادن آدمیان به اصل آدمیت و رفتار و کرامت انسانی است . مثنوی معنوی را باید یکی از پربارترین آثار دوران عمر مولانا دانست .

کتابی که سرشار از درس زندگی حقیقی و عشق به ذات مقدس احدیت و رهایی از چنگال نفس امّاره و روی اوردن به وارستگی و تهذیب و عبادت دانست . با آن که هشت قرن از زمان مولانا می گذرد همچنان اشعارش کانون توجه و مورد استقبال عامه مردم و ادیبان و عارفان است. و دامنه ی این استقبال روز به روز در حال گسترش است.

من پیر فنا بودم جوانم کردی

من مرده بدم ز زندگانم کردی

می‌ترسیدم که گم شوم در ره تو

اکنون نشوم گم که نشانم کردی