به دلیل اینکه دولت نتوانست به صورت واقعی، تورم را پایین بیاورد، به زور تورم را پایین نگه داشت و اعلام کرد که تورم تک رقمی شده در حالی که این اتفاق رخ نداده بود؛ و اینجا بود که کار لنگید. مردم به طور محسوس کاهش تورم را حس نمی‌کنند، چراکه سال ۹۲ نان را می‌خریدند ۵۰۰ تومان، ولی اگرچه رئیس‌جمهور نرخ تورم را ۹ درصد اعلام کرد اما مردم نان را ۲۰۰۰ تومان می‌خرند. پس دولت آمار بی‌خود می‌دهد.

قیمت همه کالاها بالا رفته ولی نرخ اتومبیل ترقی نکرده و این عدم افزایش قیمت، بر کل تورم سایه انداخته است در حالی که مظلوم‌ترین قشر، حقوق‌بگیرها هستند که از تورم اثر ذاتی می‌پذیرند. اگرچه دولت روحانی می‌گوید تورم کاهش یافته ولی هیچ حقوق‌بگیری نمی‌تواند برای خود خانه بخرد مگر از پدرش پول قرض بگیرد؛ پس تورم هست. اجازه خانه ای که دو سال پیش مردم می‌پرداخته‌اند با اکنون یکی نیست. هیچ صاحبخانه‌ای حاضر نیست بخشی از پول پیش خانه‌ای را به مستاجرش برگرداند، چون تورم کاهش یافته است، چراکه مردم کاهش تورم را حس نمی‌کنند و کالاها را از بازار گران می‌خرند.

دولت در مقابل افزایش قیمت‌ها در بازار می‌گوید این تورم نیست در حالی که خواهش من از دولت این است که با مردم صادق باشد. مسائل را بشکافد و بگوید که تورم هر بخش چقدر است. اکنون مزد کارگر هم افزایش یافته و این خود تورم و گرانی به شمار می‌رود. تورم از نظر من پایین نیامده و همانطور که گفتم، بین ۱۸ تا ۲۰ درصد است.

دولت باید برای رکود کاری کند؛ رکود به اصطلاح ما بازاری‌ها یعنی کسادی و اینکه درآمد به اندازه‌ای نیست که پول کارگران را بدهیم؛ بانک‌ها هم قفل هستند؛ در این قسمت هم، دولت روحانی موفق نبوده است. تورم را به ظاهر پایین آورده ولی مردم برای تأمین کالاهای مصرفی خود مشکل دارند. هر چقدر هم که دولت بگوید که تورم پایین آمده است اما مردم لمس نمی‌کنند؛ بنابراین، دولت در بهبود معیشت مردم در یکسال اخیر موفق نبوده است.