حسین همدانی- تقریباً به مدت ۲۰ سال از سی و سه سالگی تا زمان ارتحال، در شورای مرکزی حزب موتلفه اسلامی توفیق داشتم تا هر هفته در محضر استاد بزرگوار جناب آقای عسکراولادی باشم.

در اول جلسه شورای مرکزی، ایشان تفسیر می‌گفت البته هیچگاه نام مفسر قرآن را برای خود انتخاب نکرد و آن را در قالب «فهم من از آیه‌ای که در خدمت آن قرار گرفتیم» ارائه می‌نمود. تفسیر او پر از نگاههای جدید به آیات بود و از زاویه‌های خاص به آیات نگاه می‌کرد. بنابر این همیشه نو و تازه بود و آیات را با مسائل روز تطبیق می‌داد، آنچنان که تفسیر او را شما در زندگی‌ات جاری و ساری می‌دیدی.

در مشکلی که داشتم، ایشان «صابر شاکر» را برای من تشریح کرد و از حسنات آن گفت و به من توصیه کرد، غسل صبر به جای آورم تا صبار شکور شوم.

عسکراولادی یک دین‌دار سیاستمدار بود. دین او بر سیاست تقدم داشت و سیاست را از لایحه ایمان بررسی می‌کرد؛ بر عکس بسیاری از سیاستمداران که اول سیاست‌مدارند بعد دین‌مدار. این‌‌ همان جوهره انقلاب اسلامی بود. انقلابی که دینی بود و بر اساس تکلیف شرع و دین شکل گرفت. رهبری آن در درجه اول یک مرجع تقلید و رهبر دینی بود و بعد سیاسی.