کتاب «روزهای بی‌آینه» خاطرات منیژه لشکری همسر آزاده شهید حسین لشکری (از خلبانان نیروی هوایی) یکی از نمونه‌های برجسته و بارز انتظار در سال‌های جنگ را برای خواننده به تصویر کشیده است. این اثر که به قلم گلستان جعفریان تالیف و از سوی نشر سوره مهر منتشر شده تصویری از سال‌های صبوری و تحمل همسر سیدالاسرای ایرانی (این لقبی است که رهبر انقلاب به شهید لشکری داد) است. رزمنده‌ای که اولین اسیر جنگی میان ایران و عراق بود و پس از ۱۸ سال به عنوان آخرین اسیر میان دو کشور مبادله شد.
این کتاب در واقع روایتی عاشقانه از روزهایی است که منیژه لشکری در بی‌خبری مطلق از همسرش روزگار می‌گذارنده و از نیش و کنایه‌های برخی نیز در امان نبوده است. این اثر در واقع حکایت عاشقی است، حکایت عاشقی زنی که تنها یک سال با مردش زندگی می‌کند و در همان سال اول با شروع جنگ تحمیلی به اسارت در می‌آید و دیگر خبری از او نیست تا بیش از یازده سال بعد که اولین نامه از او به دستش می‌رسد. در این کتاب خواننده با تصویر عاشقانه منیژه و حسین روبه‌رو می‌شود و به اوج مهر و محبت جاری میان دو فرد می‌رسد که حتی اسارت، بی‌خبری و جنگ هم نتوانسته خدشه‌ای به آن وارد کند و لطمه‌ای به آن بزند.
«روزهای بی‌آینه» در 11 فصل تدوین شده که در هرکدام از این فصل‌ها زندگی راوی از سال‌های قبل از ازدواج با شهید لشگری آغاز شده و تا بعد از آزاد شدن او ادامه می‌یابد.
در این کتاب منیژه لشکری زندگی‌اش را روایت می‌کند: ساده، واقعی و بدون شاخ و برگ. از هجده سال انتظار و زندگی سخت در انتظار مردی که تا سال‌ها حتی نمی‌داند زنده است، می‌گوید. از زنی می‌گوید که تمام این سال‌ها را صرف زندگی پسر کوچکش که سخت به او نیاز دارد، می‌کند.
کتاب «روزهای بی‌آینه» با وجود اینکه برخلاف بسیاری از کتب مرتبط با سال‌های دفاع مقدس، حجم زیادی ندارد و کمتر از ۱۶۰ صفحه است اما سطر سطر آن تاثیرگذار و پراحساس است و خواننده در این کتاب با زندگی دختری روبه‌رو می‌شود که جنگ چادر سیاهش را روی آن انداخته و شیرینی زندگی را برایشان تلخ کرده است.
