ضمن اینکه می‌دانیم دشمن ما لجوج و بهانه گیر، زیاده خواه و مستکبر، دغل و دروغگو واهل دبه است، با وجود این احوال پای میز مذاکره حضور داریم، لذا هر زمانی که ببینیم دشمن نمی‌خواهد به توافقاتش پایند باشد، همچنان که مقام معظم رهبری فرمودند، این مذاکرات را متوقف می‌کنیم، دیگر نیازی به تصویب قانونی نیست، مگر هم اکنون قانون مکلف کرده است تا مذاکره کنند؟ تا قانون بگوید مذاکره نکنید؟ این تصمیم نظام است و باید نظام تصمیم بگیرد.
به نظر من یک مقداری صبوری همراه با هوشیاری، سعه صدر با پیگیری کردن و نظارت، خصوصا در برآب کردن نقشه‌های آمریکایی ضرورت دارد. زیرا در صورت خوشبینانه‌ترین حالت این است که آمریکایی‌ها در بین خود درگیرند و دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات با یکدیگر درگیر هستند و هر کدام می‌خواهند طرف مقابل را مغلوب کنند. در بدبینانه‌ترین حالت هم این است که این موضوعات سناریویی است تا طرف مقابل در پای میز مذاکره، با اعمال فشار زیاد از ما امتیازاتی را بگیرند. البته ملت ایران در طول این سی و پنج سال آبدیده شدند که گویی از تمامی فولادهای دنیا، محکم ترند و به هیچ عنوان زیر بار این ترفندهای نخ نما نخواهد رفت و ابتکار عمل را به دست خواهند گرفت.
به هر جهت در این مذاکرات یکسری خط قرمز‌ها تعریف شده که ملزم به رعایت خطوط قرمزهستیم. ضمن اعتماد به تیم مذاکره کننده ایرانی، انتظار ما حفظ خط قرمز‌ها است و هر وقت تیم مذاکره کننده احساس کرد که دشمن نمی‌خواهد این خط قرمز‌ها را بپذیرد یا از توافق ابتدایی عدول کند، باید تصمیم بگیریم که در مذاکرات باشیم یا نباشیم.
به نظر من بزرگترین وظیفه ما در این مقطع این است که با آهنگ ولایت حرکت کنیم، نه بیشتر و نه کمتر.