به نظر این جانب چاره جویى راه حل براى مشکلات کشور و دست به کار شدن براى عملیاتى کردن راه حل ها و نیز نظارت بر عملکردها قطعاً نیازمند همدلى و مشارکت عمومى است؛ بدون آن معلوم نیست بتوان به موفقیت دست یافت، اگر توفیقى هم حاصل شود کامل نخواهد بود. بنابراین درخواست همدلى و مشارکت عمومى ، تقاضاى منطقى و معقولى است و شایسته است بدان پاسخ مثبت داده شود. لاکن باید توجه کرد که همدلى و مشارکت مستلزم انگیزه است و جنبه اعتقادى دارد و صرفا با درخواست و نصیحت حاصل نمى شود. مردم باید باور کنند که همدلى مورد تقاضا از سر صدق است و حتما دو طرفه است؛ به قول باباطاهر : چه خوش بی مهربانى هر دو سر بى! نمى توان از مردم خواست که شما بیایید با ما همدل شوید و در آنچه ما مى گوییم شما مشارکت ابزارى داشته باشید. اگر بخواهیم همدلى و مشارکت شکل بگیرد، باید اعتقاد آن ایجاد شود و مردم باور کنند که خواسته رئیس محترم جمهورى صادقانه و مخلصانه است و حاضر است از نظریات و پیشنهادها و قابلیتهایى که رقباى انتخاباتى او و رأى دهندگان به آنها که امروز اقلیت سیاسى شمرده مى شوند ، داشته اند و دارند به شکل مناسب که دربرگیرنده شئون همدلى و مشارکت است کمک بگیرد و با تنگ نظرى که برخى از وزرایش در طرد مخالفان سیاسى خود نشان داده ، با مردم روبرو نشود. همان طور که خود ایشان متذکر شده اند اعتقاد با دستور ایجاد نمى شود و استشهاد به آیه شریفه ... و ما انت علیهم بوکیل بسیار بجا است: همان گونه که پیامبر اکرم موظف به ابلاغ پیام است و بجبر نمى تواند مردم را معتقد کند و هرکس باید خود پاسخگوى انتخابى که درباره اعتقاداتش مى کند باشد، ایشان هم نمى تواند فقط با سخنرانى و لفاظى مردم را به این باور برساند که با او و دولتش همدلى و مشارکت کنند. ایشان باید عملا اثبات کند که در این دوره دوم ریاست جمهورى به درد دل مردم مى خواهد برسد و براى چاره جویى مشکلات رکود و رونق دادن به تولید و اشتغال گام بردارد و سیاستهاى اصل ٤٤ را اجرا کند و فرافکنى ننماید؛ باید اثبات کند که در پیاده کردن اقتصاد مقاومتى به حرف بسنده نکرده است؛ ایشان باید در میدان مبارزه با مفاسد اقتصادى و مقابله با ناهنجاریهاى اجتماعى گام بردارد و رویه اش با آنچه در چهار سال گذشته رواج داشته تغییر کرده و آماده است از همه نیروهاى مخلص و انقلابى و فداکار و دشمن ستیز کمک بگیرد و خود را محدود به دوستان و اقربا و هواداران انتخاباتیش نکند.

خلاصه آن که اگر مى خواهید همه شما را به حساب آورند ودل به شما دهند، شما هم دیگران را به حساب آورید تا شما را باور کنند والا با امر و نهى و خواهش و التماس نمى توانید باور مردم را تغییر دهید و آنها را به صحنه مشارکت بکشانید.